Λίγες μέρες μετά τις τελευταίες εκλογές,αντί να σχολιάσω τα αποτελέσματα αποφάσισα να αναρτήσω ένα προσωπικό κείμενο που έγραψα 4 χρόνια πριν,αυτούσιο και χωρίς διορθώσεις.Δεν θέλω να επηρεάσω,προκαταβολικά , κανέναν ΄΄τολμηρό΄΄αναγνώστη αλλά πραγματικά πιστεύω ότι εμείς οι Έλληνες, ο σοφός,,το πάλαι πότε,λαός,σήμερα, δεν ξέρουμε που ΄΄μας πάνε τα τέσσερα΄΄!
Δεν μπορούμε να βρούμε τι μας συμφέρει και τι μας βλάπτει.Που είναι η ανατολή και που η δύση.Πότε πάμε μπροστά και πότε πίσω.Ποιο είναι το αριστερό και ποιο το δεξιό.Μεγάλη ζαλάδα έχουμε.Σαν το VERTIGΟ.Τεστ.Πόσα δάχτυλα είναι αυτά;;;;;;
VERTIGO. KΑΛΟΚΑΙΡΙ 2008
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Είμαι 1,86. Με την τελευταία μέτρηση που έκανα σε γεφυροπλάστιγγα ακριβείας, ζυγίζω 125,5 κιλά. Χρώμα μαλλιών , τα μισά άσπρα , τα μισά μαύρα. Μουστάκι κατάμαυρο. Γράφω με το δεξί χέρι, αλλά παίζω μπάλα με το αριστερό πόδι. Δεν μασάω τα λόγια μου. Μασάω, μπόλικα ντολμαδάκια γιαλαντζί, το παστίτσιο και τα σουτζουκάκια τα πολίτικα. Δεν τρώω κουτόχορτο. Επίσης ο γιατρός μου δεν μ’ αφήνει να τρώω μπιτόκ αλά ρούς και ρωσική σαλάτα, διότι λέει ότι μπορούν να επηρεαστούν οι πολιτικές μου πεποιθήσεις. Χόμπι μου είναι το τάβλι, το μπουρλότο, η μπιρίμπα, το ψάρεμα και το τένις. Στο τελευταίο είχα έφεση από μικρός επειδή στο χωριό παίζαμε τσιλίκια κι έτσι πήρα τον παλμό από τότε. Διαβάζω πολύ. Γράφω επίσης πολύ. Γενικά, έχω γραμμένα πολλά και … πολλούς.Πιστεύω στο Θεό, αλλά στην εκκλησία πάω σπανίως. Ξέρω καλό μπάνιο, αλλά πνίγομαι σε μία κουταλιά νερό. Πιέζομαι πολύ, όμως την πίεσή μου την μετράω αραιά και πού. Νοσταλγώ τις εποχές, που είχαμε και εκτιμούσαμε, το λίγο. Ονειρεύομαι πολύ και βλέπω, ότι όνειρα θέλω εγώ. Ξεχνάω εύκολα. Θυμάμαι επιλεκτικά. Φοβάμαι μόνο τους βλάκες, τους κλέφτες, τους ψεύτες και τον Θεό. Δεν ζηλεύω κανέναν. Ντρέπομαι πολύ Μισώ τα ψέματα αλλά μου αρέσουν τα μασάλια.. Κουράζομαι εύκολα. Βάζω ιδέες σε πολλούς. Τρομάζω. Αγαπώ τους φίλους μου. Θυμώνω εύκολα. Λυπάμαι πολύ. Συγχωρώ δύσκολα. Δεν είμαι ρουφιάνος. Δεν κρατάω μυστικά. Κοιμάμαι ξεσκέπαστος, σαν πουλάκι. Είμαι πιστός. Είμαι περίεργος. Επιπόλαιος δεν θα το έλεγα. Λίγο άγαρμπος ίσως. Όπως μου είπαν κάποιοι ειδικοί, Σουηδοί, πρέπει να’ χω πολύ μυαλό, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Τρελαίνομαι για πλάκες, κλαίω εύκολα, παίρνω χάπια για το κυκλοφορικό. Μιλάω πολύ και ελληνικά και αγγλικά καθώς και λίγα γαλλικά. Χρειάζομαι λίγα. Είμαι τυχερός. Έχω καλή οικογένεια. Ότι θέλω, το θέλω πολύ και γρήγορα. Ξέρω τι δεν θέλω. Συμβιβάζομαι εύκολα. Συνεργάζομαι, σχετικά. Είμαι άσχετος, τεχνικά. ΔΕΝ νιώθω ελεύθερος. Η Ελλάδα με πληγώνει. Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, αλλά υπάρχει και μια πιθανότητα να πάρω δρόμο και να ζητήσω πολιτικό άσυλο. Δεν ζητάω νόμιμη μοίρα από τους προγόνους μου. Μακριά, βλέπω καλά. Μπροστά μου, δεν βλέπω. Γνωρίζω ποιος είναι ο ΚΑΝΕΝΑΣ. Χάνω εύκολα πράγματα, γι’ αυτό ψάχνομαι πολύ. Βρίσκω σπανίως. Δεν μου αρέσει το πρέπει. Μ’ αρέσει το μέτρο. Είμαι σίγουρος. Προτιμώ τα όρια. Όχι τα σύνορα. Δεν πονάω στο σώμα. Πονάει το μυαλό μου. Έχω μεγαλοκαρδία. Είμαι χουβαρντάς. Ίσως και σπάταλος. Έχω VERTIGO. Το παραδέχομαι.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το παρόν βιβλίο είναι το πρώτο του συγγραφέα. Δοκιμαστικό. Ίσως και το τελευταίο. Σ’ όσους δεν αρέσει το τύπωσα με χοντρά εξώφυλλα για να γίνεται καλό προσάναμμα. Όσοι θίγονται, να με κάνουν μήνυση και να ζητήσουν αποζημίωση. Τέτοιο κεφάλι τέτοια θέλει. Σ’ όσους αρέσει και πούνε καλά λόγια, παρακαλώ πολύ να μου γράψουν την διεύθυνσή τους για να τους στείλω μερικές πάστες.
Το αφιερώνω στην γυναίκα μου και στα παιδιά μου που αγαπώ και που με ανέχτηκαν τόσα χρόνια. Τους παρακαλώ να κάνουν ακόμα λίγη υπομονή. Που θα πάει, κάποτε ίσως και να βρεθεί το φάρμακο. Στο τέλος μπορεί να γίνω καλά. Υπόσχομαι σ’ όσους διαβάσουν το βιβλίο μου, να τους δώσω την συνταγή. Όποιοι, συμπτωματικά, έχουν τα ίδια συμπτώματα, να το αγνοήσουν και να συνεχίσουν τη θεραπεία του γιατρού τους. Δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν. Δηλώνω ότι είμαι οπαδός της τέχνης, όπου όποιος θέλει, ότι μαλακία θέλει, κάνει και λέει. Αφού δεν υπάρχουν όρια. Η ελευθερία της έκφρασης,όπως λένε,δεν επιτρέπει καμία λογοκρισία και είναι αναφέρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε, να γράφει ότι του κατεβάσει η κούτρα του. Άλλωστε έχουμε δει και έχουμε διαβάσει του κόσμου τις ''παπαρολογίες'',από διάφορους αμπελοφιλοσόφους.
Απαγορεύεται η αντιγραφή διότι είναι κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Εξ’ άλλου, άμα πάρετε μολύβι και χαρτί, με δικά σας λόγια, τα ίδια πράγματα θα γράψετε.
Με αγάπη,
Δημήτρης Τσιπίδης του Αναστασίου
Σμήναρχος Ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας εν Αποστρατεία.
«Το πρώτο κρούσμα»
Ήτανε φθινόπωρο του 1981. Μόλις είχε γίνει η μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ. Ήλθε ο Λαός στην εξουσία. Εμείς,παρότι είμαστε λαός, ούτε που το πήραμε μυρουδιά. Δεν μας ένοιαζε άλλωστε. Τι δουλειά είχαμε εμείς με τη εξουσία; Εκεί στην Λάρισα, στην 348 Μοίρα Τακτικής Αναγνώρισης, νεαροί αεροπόροι οι περισσότεροι, προσπαθούσαμε να κάνουμε την δουλειά μας. Έτσι πιστεύαμε. Έτσι μάθαμε στη σχολή. Η πολιτική μακριά από μας. Συντήρηση, αλλαγή, θέσεις,ακροβατικά, σχηματισμοί, εξοπλισμοί,στόχοι, ήτανε λέξεις που τις χρησιμοποιούσαμε μόνο για την εκπαίδευσή μας. Πειθαρχία, συνέπεια, νόμοι, διαταγές, υπακοή, σύνταγμα, ήτανε έννοιες για τις οποίες δώσαμε όρκο. Όρκο τιμής. Δύσκολα μπορώ να θυμηθώ εκείνη την εποχή μέσα στο αεροδρόμιο της Λάρισας στην 110 Πτέρυγα Μάχης, όπου τοποθετήθηκα ένα χρόνο πριν, απόφοιτος από την Σχολή Ικάρων, με συμμαθητές μου ή μεγαλύτερους αξιωματικούς να κάνουμε συζητήσεις ή κουβέντες, περί πολιτικής.
Αυτό βέβαια είχε πολλές ερμηνείες και λόγους. Σίγουρα δεν ήταν αδιαφορία. Σίγουρα υπήρχαν προτεραιότητες. Σίγουρα ήμασταν μακριά. Μέσα στην ξεγνοιασιά αλλά και τα συρματοπλέγματα του αεροδρομίου. Απομονωμένοι,πιεσμένοι αλλά και πεινασμένοι καμιά φορά,από τις προσπάθειες και τις ανάγκες της εκπαίδευσης.
Άλλωστε την άλλη εβδομάδα είχαμε άσκηση «Παρμενίων». Ζόρικα πράγματα. Πού όρεξη για πολιτική και ανοησίες. Έπρεπε να είμαστε για πάνω από 10 ημέρες μέσα, το κεφάλι στο φούρνο που λέγανε, είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο και τρεις εξόδους πτήσεων την ημέρα, για κάθε μέρα. Βέβαια,το κεφάλι μας το είχαμε ήσυχο αφού ξέραμε και είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε όλους τους πολιτικούς, οι οποίοι αποτελούσαν εγγύηση στην επίλυση των προβλημάτων και του μέλλοντος μας.
Την επομένη της αλλαγής και ενώ, όπως φάνηκε μετά, άρχισαν να αλλάζουν τα πάντα, εγώ είχα προγραμματισθεί να πετάξω ζευγάρι σχηματισμό, μια εκπαιδευτική πτήση, ναυτιλία ημέρας, με αρχηγό τον Στέφανο τον Ξιφαρά. Παλαιός χειριστής, έμπειρος και αεροποράκλα. Χρόνια στον τύπο, με πολλές ώρες πτήσεων και γι’ αυτό όλοι ήθελαν να πετάξουν μαζί του. Τον προτιμούσαν όλοι, γιατί σίγουρα κάτι θα κέρδιζες πετώντας μαζί του.
Ήταν μια μέρα φθινοπωρινή, μια μέρα συννεφιασμένη. Στο πρωινό briefing ο Γιαπουντζίδης, ο μετεωρολόγος, μας ενημέρωσε για οκτώ όγδοα σύννεφα. Μαλακά όμως και όπως είπε, από τα 5.000 μέχρι τα 12.000 πόδια ύψος.
Είχα ξαναπετάξει μέσα στα σύννεφα σχηματισμό, παρ’ όλα αυτά όμως οι πτήσεις αυτές, μέσα στα σύννεφα, με μονοθέσια τζετ και με ταχύτητες 300 με400 μίλια, σίγουρα δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Όσο συνηθισμένος και εκπαιδευμένος να είσαι.
Τα R-F-84F, τα αεροσκάφη που πετούσαμε στην 348 ΜΤΑ ήταν παλαιά αεριωθούμενα που τα αγοράσαμε κοντά στις αρχές τις δεκαετίας του ’50, χωρίς RADAR, χωρίς Τσοχατζόπουλο,με λίγα όργανα πτήσεως, ήτανε όμως γρήγορα, αξιόπιστα με πολύ καλή συντήρηση από έμπειρους μηχανικούς .Στην εποχή τους ήταν από τα καλύτερα.
Αφού κάναμε την πρωινή ενημέρωση μπήκαμε στο πουλμανάκι, ένα παλαιό αμερικάνικο DOOGE, στριμωγμένοι, εγώ, ο Στέφανος, ο Γιάννης, ο Γαλανός, ο Γιάννης ο Νοίτσης (ο ψηλός), και δύο συμμαθητές μου, ο Ανδρόνικος Γέπης και ο Σωκράτης ο Τόγιας. LADA δεν χρησιμοποιούσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις διότι ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων, ανήκουμε στη Δύση. Άρα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, στολές, κρέατα, μουστάρδες, όπλα, χαρτικά, λάδια, ξίδια, τα πάντα όλα, τα αγοράζαμε από τη Δύση. Ενημερωτικά, σήμερα οι δύο Γιάννηδες και ο Γέπης είναι πεθαμένοι ενώ ο Σωκράτης είναι Δήμαρχος, κάπου, κάτω στην Πελοπόννησο.
Ο Σωκράτης φαίνεται από μικρός είχε κρυμμένο, το μικρόβιο της πολιτικής. Φυσικά όλοι τους καλά παιδιά. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν όμως, ο Γιάννης ο ψηλός ήταν ο κολλητός μου. Πέθανε από έμφραγμα μια εβδομάδα μετά τον «Αρχάγγελο» της Τανάγρας. Ήτανε ένα αεροπορικό σόου που πήγαμε και είδαμε μαζί, οικογενειακώς, φθινόπωρο πάλι του 2005. Τέλος πάντων. Για την ιστορία ο Γαλανός σκοτώθηκε μαζί με τον Γιάννη τον Τότσα, με Τ-33 πάλι συμπτωματικά, κοντά στην Τανάγρα σε πτήση «ταχυδρομείο» και ο Γέπης έπεσε με ελικόπτερο στην λίμνη των Ιωαννίνων, απ’ όπου και καταγόταν. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω ότι το επάγγελμα του αεροπόρου δεν θεωρείται από την Ελληνική Πολιτεία, βαρύ και ανθυγιεινό. Είναι ελαφρύ και υγιεινό!!!!!!
Ο Στέφανος, πτέραρχος εν αποστρατεία σήμερα ,ζει στον Πλατύκαμπο της Λάρισας, κατέβηκε πρώτος στην πίστα όπου πάρκαραν τα R-F84, κομπλαρισμένα και έτοιμα να τα παραλάβουμε αφού υπογράψουμε την «φόρμα» τους. Οι «φόρμες» ήτανε κάποια έντυπα που αναλογούσαν στο κάθε ένα αεροπλάνο, και ανέφεραν μέσα, τι μηχανικές εργασίες έγιναν από τους μηχανικούς που ελέγχανε και διόρθωναν βλάβες και περιέγραφαν την πτητικότητα του σκάφους.
Αφού φορέσαμε τα αλεξίπτωτα και επιθεωρήσαμε ο καθένας ξεχωριστά και με προσοχή το δικό του σκάφος, μπήκαμε στο cockpit. Το δικό μου αεροπλάνο ήταν το 011, ένα R-F με παλαιού τύπου κάθισμα, όχι Martin Baker, λίγο στενότερο από τα άλλα, και του Στέφανου το 732, βρισκότανε δίπλα-δίπλα. Λίγα παραπανίσια κιλά ομολογώ ότι τα είχα και εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα να κάθομαι αρκετά στριμόκωλα Τα άλλα δύο ζευγάρια ήταν στο πίσω μέρος της πίστας. Αφού βάλαμε μπροστά, με την βοήθεια των επίγειων μπαταριών αρχίσαμε να τροχοδρομούμε προς το Link check. Είναι ένα σημείο όπου πηγαίνουν όλα τα αεροπλάνα, δίπλα από την αρχή του διαδρόμου απογείωσης και γίνονται οι τελευταίοι έλεγχοι από τους μηχανικούς, μπας και υπάρχει καμιά διαρροή. Εκεί ακριβώς, ο ένας δίπλα στον άλλο, βρισκόμασταν έξη R-F84, δύο ζευγάρια Phantom ενώ από την άλλη μεριά του διαδρόμου08, νότια, τέσσερα A-7.
Εμείς δεν ακούγαμε τίποτα αφού είχαμε κλειστές τις καλύπτρες και φορούσαμε τις κάσκες, όμως πιστέψτε με, για όλους όσους βρίσκονταν κοντά και απ’ έξω, η φασαρία και ο θόρυβος απ’ τους κινητήρες ήταν εκκωφαντικός. Γινόταν χαμός Κυρίου.
Εμείς, οι των RF-84, παινευόμασταν πως όταν συγχρόνιζαν οι κινητήρες οι δικοί μας, έκαναν τον περισσότερο θόρυβο. Και ήταν αλήθεια.
Ήμασταν νούμερο δύο για απογείωση. Αφού απογειώθηκε ένα ζευγάρι Phantom, πήραμε γραμμή, μπροστά και αριστερά ο Στέφανος, πίσω δεξιά, ένα μήκος αεροσκάφους απόσταση μακριά, εγώ. Κάναμε τις ζωτικές ενέργειες και απογειωθήκαμε, σχηματισμό.
«Φάγαμε» σχεδόν όλο τον διάδρομο, πράγμα αναμενόμενο, αφού οι κινητήρες μας δεν είχαν τόσο μεγάλη ισχύ και τα σκάφη ήταν βαριά «σκαριά». Η σημερινή γενιά των μοντέρνων αεροσκαφών χρειάζεται το ¼ του διαδρόμου για να απογειωθεί.
Κολλημένος στο φτερό του Στέφανου, φθάσαμε στα 500 πόδια και χαλάρωσα, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Η απογείωση, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι η δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη φάση μιας πτήσης. Ακόμη περισσότερο η απογείωση σε σχηματισμό. Είναι εκείνο το σημείο όπου το αεροπλάνο, χωρίς ενέργεια, με φουλ τους κινητήρες προσπαθεί να αποκτήσει ταχύτητα και ύψος. Αν συμβεί κάτι, δεν προλαβαίνεις να πάρεις ούτε το ύφος, του πεθαμένου.
Αφού πιάσαμε ταχύτητα κοντά στα 400 μίλια απ’ ότι θυμάμαι, πάντα σε κλειστό σχηματισμό, με πορεία για Αγιά, μπήκαμε, στα σύννεφα στα 2.500 πόδια. Η πρόγνωση της μετεωρολογίας «έπεσε» λίγο έξω αφού βγήκαμε πάνω από τα σύννεφα, στα 15.000 πόδια. Τα σύννεφα τελικά είχαν χαμηλότερες βάσεις, και ψηλότερες κορυφές. Πράγμα πολύ συνηθισμένο. Αφού οριζοντιώσαμε στα 19.000 πόδια κάναμε μια ναυτιλία με σκέλη Λάρισα-Αγχίαλο-Τανάγρα-Σκύρο-Λήμνο-Χρυσούπολη επιστροφή Λάρισα. Επειδή το ανατολικό Αιγαίο ήταν καθαρό από νέφη, κατεβήκαμε στην περιοχή της Χρυσούπολης και τραβήξαμε μερικές αεροφωτογραφίες του αεροδρόμιου, που ήταν τότε υπό κατασκευή, 2-3 εργοστάσια με Dising, λοξές εμπρόσθιες φωτομηχανές, και ανεβήκαμε ξανά στα 19.000 για την επιστροφή. Υπόψιν ότι το αεροδρόμιο της Χρυσούπολης έχει Call sign, ονομάζεται δηλαδή, από το 1992 «Μέγας Αλέξανδρος», οπότε, για να μάθει και ο κόσμος, οι Σκοπιανοί που προσπαθούν να μετονομάσουν το αεροδρόμιο των Σκοπίων σε «Μέγας Αλέξανδρος», κάνουν μάταιο κόπο.
Εγώ, προσωπικά, το 2007 έστειλα αναφορές και στην ΥΠΑ και στον ICAO και στο Υπουργείο των Εξωτερικών, όπου αναφέρω ότι απαγορεύεται γειτνιάζοντα αεροδρόμια να έχουν το ίδιο call sign, για λόγους ασφαλείας των πτήσεων. Δύο αεροδρόμια με το όνομα «Μέγας Αλέξανδρος» δεν γίνεται.
Φυσικά, στα πλαίσια του αυτοπροσδιορισμού, οι Σκοπιανοί μπορούν να «βαφτίσουν»,έχουν δικαίωμα να δώσουν ότι όνομα θέλουν, το κυλικείο, τις αίθουσες αναμονής ή τις τουαλέτες του αεροδρομίου τους. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο για τον Πύργο Ελέγχου, το πραγματικό δηλαδή όνομα που καλούν και χρησιμοποιούν όλες οι υπηρεσίες της παγκόσμιας Αεροπορίας. Τελεία και παύλα!!Με την ίδια λογική έχουν το δικαίωμα αναμεταξύ τους να φωνάζει ο ένας τον άλλον όπως επιθυμούν.
Μακεδόνες,Βαυαροί,Μεξικάνοι,Σουηδοί ότι θέλουν. Και εγώ,άμα θέλω μπορώ να πάω στο ληξιαρχείο και να ζητήσω να αλλάξω το ονοματεπώνυμο μου. Από Τσιπίδης Δημήτριος να γίνω Βαρδινογιάννης Γεώργιος. Δεν σημαίνει όμως ότι αυτόματα δικαιούμαι μερίδιο από την κληρονομιά, την περιουσία,την ιστορία, τα καράβια των Βαρδινογιάννηδων!!!!Τέλος πάντων αυτό είναι μια ιστορία που έχουν αναλάβει να την λύσουν οι αξιότιμοι πολιτικοί μας,μέσα στον επόμενο αιώνα. Μέχρι τότε ποιος ζει ,ποιος πεθαίνει,άσε που μπορεί να το ''ξεχάσουμε'' κιόλας.
Μετά από μια ώρα περίπου πτήσης, τα 6.500 λίτρα καυσίμου μας άρχισαν να τελειώνουν και έτσι πλησιάσαμε για προσγείωση στο Αεροδρόμιο της Λάρισας, απ’ όπου απογειωθήκαμε,. Τα σύννεφα δυστυχώς είχαν ανεβεί, οι κορυφές τους ήταν στα 18.000, αλλά το πιο ανησυχητικό, οι βάσεις τους, είχαν κατέβει στα 1000 πόδια. Ένα ζευγάρι Α-7 που «έπιασε» πριν από λίγο, ανέφερε τον καιρό. Μάλιστα τα σύννεφα είχαν πυκνώσει αρκετά και «μέσα» παρατηρήθηκαν μέχρι μέτριες αναταράξεις. Αυτά τα γνωστά «κενά» που νιώθουμε αρκετές φορές σε επιβατικά αεροσκάφη αλλά πολύ χειρότερα. Χτυπιέσαι σαν να είσαι μέσα σε σέϊκερ του καφέ.
Η διαδικασία προέβλεπε κάθοδο TACAN με συνεργασία GCA, κάθοδο σε κλειστό σχηματισμό. Είναι μια ενόργανη διαδικασία όπου ακολουθείται συγκεκριμένη διαδρομή σκελών που σε οδηγούν έτσι ώστε με την καθοδήγηση του GCA, τα αεροσκάφη έρχονται από μακριά σε ευθεία για προσγείωση.
Το GCA είναι ένα RADAR εδάφους όπου ελεγκτές εκπαιδευμένοι «βλέπουν» διαρκώς την θέση των αεροσκαφών και με διάφορες οδηγίες κατευθύνουν και ελέγχουν την ασφαλή κάθοδο και επιστροφή. Το TACAN είναι όργανο πάνω στο αεροπλάνο που παίρνει σήμα από το έδαφος και «δείχνει» και αυτό βοηθητικά, την θέση μας. Τυφλοσούρτης δηλαδή. Αμ δε!
Είναι μεγάλο «μανίκι». Πιστέψτε με.
Φανταστείτε λίγο μια κατάσταση, όπου δύο αεροσκάφη σε απόσταση λίγων μέτρων, απαραίτητη μέσα σε σύννεφα, για να μη χάσει ο ένας τον άλλον, με ταχύτητες κοντά στα 400 μίλια, να «χτυπιέστε» λόγω αναταράξεων για 10 περίπου λεπτά, με την πιθανότητα να μην «δείτε» διάδρομο όταν κατεβείτε στα ελάχιστα και χρειάζεται missed approach (αποτυχημένη προσέγγιση). Κάτι που σημαίνει, πάλι άνοδο σε σχηματισμό μέσα στα σύννεφα και επανάληψη της διαδικασίας καθόδου! Σημειώστε εδώ μάλιστα ότι τα καύσιμα αρχίζουν να τελειώνουν καθώς, και πως αν μιλάμε για αεροσκάφη αναχαίτισης, που κανένα μισάωρο πριν, κυνηγούσαν Τούρκους οπότε από την υπερπροσπάθεια δεν τελειώνουν μόνο τα καύσιμα, αλλά και ο ιδρώτας!!Αυτό το μακροχρόνιο κυνηγητό με τους Τούρκους,που αν δεν τελειώσει κάποτε στο μέλλον,δεν πρόκειται να ''σηκώσουμε κεφάλι'' ως Κράτος. Ένα διαρκές παιγνίδι, της γάτας με τον σκύλο, που κρατάει χιλιάδες χρόνια. Φυσικά οι πολιτικοί μας κάνουν φιλότιμες προσπάθειες σύσφιξης σχέσεων με, κουμπαριές,τραπέζια,χορούς,ζεϊμπέκικα και άλλους διπλωματικούς τρόπους έτσι ώστε να κοιμόμαστε ύσηχοι. Από αυτό το πλευρό να κοιμάστε!
Αφού ήλθε η ώρα μας, ο ακριβής χρόνος καθόδου, πήραμε έγκριση για κάθοδο στο πρώτο σκέλος, με πορεία νότια της Λάρισας. Πάνω από το αεροδρόμιο και σχεδόν αμέσως, από τα 18.500 περίπου πόδια, μπήκαμε απότομα μέσα στα σύννεφα. Για να σας περιγράψω την διαφορά των εικόνων πρέπει να συγκρίνετε πως, μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα, πάνω από τα σύννεφα η ορατότητα ήταν τέτοια ώστε μπορούσαμε να δούμε τον Άθω και αμέσως μετά, φαινότανε με δυσκολία η καλύπτρα ακόμα και ο Στέφανος που βρίσκονται μερικά μέτρα μακρύτερα.
Κάτω είχε γίνει αλλαγή. Ήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Είχε αρχίσει η εφαρμογή του σχεδίου ανασυγκρότησης. Η Ελλάδα κατέληγε στους Έλληνες. Μέχρι τότε την είχαν οι Ούγγροι,οιΤανζανοί,οι Πολυνήσιοι και μερικοί άλλοι ξένοι. Η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ παρέμειναν στο ίδιο συνδικάτο.Οι ανυποψίαστοι, χαζοχαρούμενοι πολίτες,έστηναν πανηγύρια λες και μπήκαν τα παιδιά τους στο Πολυτεχνείο. Λές και κέρδισαν στο λαχείο. Στα υπουργεία γινόντουσαν τελετές παράδοσης-παραλαβής. Οι μεν παραδίδανε και οι άλλοι παραλαμβάνανε. Τι; Καμένη γη. Έτσι λέγαν συνέχεια. Ακόμα και σήμερα δεν κατάλαβα γιατί, ποιος είναι ο λόγος που κάποιος, θέλει να παραλάβει καμένη γη. Τόση φασαρία. Αφού ούτως ή άλλως αυτήν την Ελλάδα την κυβερνούν κάποιοι, από συνήθεια. Το 1945 πρωθυπουργός Παπανδρέου. Το 1955 Καραμανλής. το 1965 Παπανδρέου. το 1975 Καραμανλής. το 1985 Παπανδρέου. Το 1995 Παπανδρέου. Το 2005 Καραμανλής. Λογικά για να μην έχουμε αδικίες το 2015 πρέπει να έχουμε πρωθυπουργό Καραμανλή!! Με τη σειρά και κληρονομικά. Τι μας νοιάζει εμάς όμως; Συγγενείς μας είναι; Σαν να παίζουν ντέρμπυ ΠΑΟ-ΟΣΦΠ και πρέπει εμείς να έχουμε αγωνία ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Χεστήκαμε, αφού εμείς είμαστε με τη ΔΟΞΑ ΔΡΑΜΑΣ.
Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει πιο έντονα πάνω στην ήδη ιδρωμένη φόρμα μου. Κυλούσε βασανιστικά μέσα από την κάσκα μου, στα μάτια μου, στην μύτη μου, στο στόμα μου χωρίς να μπορώ να σκουπιστώ. Καρφωμένος και «δαγκωμένος» στο δεξί φτερό του Στέφανου, με το αριστερό χέρι στην μανέτα του κινητήρα και το δεξί στο χειριστήριο. Πρέπει να είχα ένα μέτρο απόσταση και οι αναταράξεις μας ταρακουνούσαν τόσο πολύ, που φοβήθηκα ότι θα τρακέρναμε μεταξύ μας. Διέκρινα τον Στέφανο, κάπου κάπου ,να γυρνάει το κεφάλι του πίσω δεξιά για να βλέπει που ήμουν.
Το GCA έδωσε καινούρια πορεία για δεξιά στροφή, μόλις περάσαμε τα 10.000 πόδια. Τότε άρχισε το μαρτύριό μου.
Ενώ ο Στέφανος με μικρή κλίση έστρεφε σιγά-σιγά για να πάμε στην πορεία δεξιότερα από το ίχνος που ξεκινήσαμε την κάθοδο, μου μπήκε η ιδέα ότι στρέφουμε αριστερά. Οι γιατροί λένε ότι η αίσθηση της ισορροπίας, η αντίληψη του αν πάμε αριστερά ή δεξιά προέρχεται από κάποια τριχίδια που βρίσκονται μέσα στον λαβύρινθο του αυτιού μας. Δεν ξέρω αν αυτές οι τρίχες στα δικά μου αυτιά επηρεάστηκαν από τον ιδρώτα ή από εναπομείναν κερί, πάντως εγώ, ενώ στρίβαμε δεξιά, νόμισα ότι πηγαίναμε αριστερά. Η αμφιβολία αυτή δημιουργεί τάσεις αμφισβήτησης του αρχηγού. Σκέφτηκα ότι το νούμερο ένα του ζεύγους, κάνει λάθος. Πατώ το μπουτόν που βρισκότανε πάνω στην μανέτα, και λέω στον Στέφανο ότι πάμε αριστερά. Γύρισε, με είδε και συνέχισε χωρίς να με απαντήσει. Άρχισα να ρίχνω κλεφτές ματιές στα όργανα μου, για να διαπιστώσω που πάμε τελικά. Δεξιά ή αριστερά. Την ώρα που εγώ έριχνα κλεφτές ματιές, στα όργανα του αεροσκάφους,κάτω,τα όργανα του Κράτους,αρχίζανε τα όργανα και τις κλεψιές! Υπάρχουν όργανα όπως είναι η πυξίδα και ο τεχνητός ορίζοντας τα οποία μπορούν με ακρίβεια να μας πούνε την θέση μας και την πορεία μας. Φυσικά δεν έχουμε τη δυνατότητα να πούμε μισό λεπτό, να σταματήσουμε, να ελέγξουμε, να διορθώσουμε και να πάμε απ’ την αρχή. Το αεροπλάνο δεν είναι μουλάρι να το δέσεις, να περιμένει και να κάτσεις να σκεφτείς με την ησυχία σου, που πας και πως πετάς. Τρέχει με 1000, όπως έλεγε ο Μπάρμπα-Γιάννης, ένας εκπαιδευτής μου, στην Καλαμάτα. Ξανακαλώ και ρωτάω τον Στέφανο, γιατί πάμε αριστερά. Αν και ήμουν σε κλειστό σχηματισμό, κοντά στο ένα μέτρο απόσταση τα δυο αεροπλάνα,, μου απαντάει, «Έλα πιο κοντά». Τα περισσότερα από τα άσπρα μαλλιά μου, πρέπει να τα έβγαλα σε εκείνα τα επόμενα δευτερόλεπτα. Σκέφτηκα από μέσα μου. Τι λέει ο άνθρωπος; Που πάει; Θα τρακάρουμε με το Πήλιο. Και θα φταίμε εμείς. Διότι ως γνωστόν το Πήλιο έχει πάντα προτεραιότητα. Δεν φταίει αυτό αν «στουκάρεις» πάνω του. Ήθελα να σπάσω. Να φύγω από τον σχηματισμό. Η ιστορία όμως της Αεροπορίας λέει ότι αυτό θα ήταν ένα ολέθριο λάθος. Όσοι σπάσανε από σχηματισμό, μέσα σε νέφη, έχουν καρφώσει. Κάτι που το γνώριζα. Όλα τα γνώριζα, θεωρητικά. Θεωριτικά , ο σοσιαλισμός είναι τελείως διαφορετικός από την πράξη. Στην πράξη όμως το μυαλό μου «κόλλησε». Επέμενα να πιστεύω ότι στρίβουμε αριστερά, αντί για δεξιά, που ήταν και η προβλεπόμενη και επιβεβλημένη, στροφή διαδικασίας. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν το ίδιο και το υπόλοιπο σώμα μου. Εκτός από τα χέρια μου. Η προσπάθεια να κρατηθώ στο φτερό του αρχηγού, μου απαγόρευε να επιτρέψω στα χέρια μου να τρέμουν. Αν κατουρήθηκα πάνω μου δεν μπορώ να το ξέρω καθότι από τον πολύ ιδρώτα, η φόρμα μου των πτήσεων και τα γάντια μου, είχαν γίνει ούτως ή άλλως μούσκεμα. Ξανακαλώ τον Στέφανο και του λέω με έντονη φωνή. «Πάμε αριστεράάά». Είχαμε φθάσει στα 6.000 πόδια. «Σκάσε και μη ξαναμιλήσεις», μου απάντησε. Με πήρε μυρωδιά, φαίνεται.
Σκέφτηκα το briefing μετά την πτήση, φοβήθηκα με λίγα λόγια το «χέσιμο» στο debriefing και πήρα την απόφαση να το βουλώσω.
Άλλωστε αν πηγαίναμε λάθος, θα καρφώναμε μαζί και, αν τελικά είχα δίκιο, θα επιβεβαιωνόμουνα «μετά θάνατον». Επίσης, αν καρφώναμε, θα πήγαινε και ο Στέφανος μαζί. Θα γινότανε βέβαια μετά, μια Επιτροπή διερεύνησης, με Πρόεδρο Επιτροπής τον Άγιο Πέτρο και θα βρίσκαμε ποιος έφταιγε, αλλά αυτά είναι αλλουνού Παπά Ευαγγέλιο. Μέχρι να σκεφτώ όλα αυτά, να ξαναδώ δυο-τρεις φορές μέσα στο ταμπλό με κρυφές ματιές, πέρασαν τόσα δευτερόλεπτα συνεχούς καθόδου και τελικά στα 1.500 πόδια, φάνηκε το έδαφος. ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Είχαμε περάσει το GATE, την «πύλη» εισόδου στην ευθεία για προσγείωση και μόλις είδα τα σπίτια της δυτικής Λάρισας, κατάλαβα ότι τελικά τόση ώρα στρίβαμε δεξιά. Πηγαίναμε σωστά. Τόση ώρα εγώ είχα άδικο που νόμιζα ότι πηγαίναμε αριστερά. Προσγειωθήκαμε κανονικά. Αν δεν ήτανε ο Στέφανος ίσως είχα προσθέσει και εγώ με το όνομά μου, στην λίστα των εκατοντάδων χαμένων αεροπόρων, που «έπεσαν» ένδοξα «υπέρ πίστεως και πατρίδας», εν ώρα καθήκοντος. Την εποχή αυτή όμως τα τελευταία χρόνια αυτό το καθήκον, να βλέπουν δηλαδή τα ραδίκια ανάποδα υποχρεωτικά κάποιοι άνθρωποι και κάποιοι άλλοι να καταβροχθίζουν συνεχώς, ραδίκια με αρνάκι φρικασέ και να πίνουν στην μνήμη των συχωρεμένων κορόιδων, είναι προνόμιο των διαπλεκόμενων πολιτικών. Αυτοί γλεντάν και δοξάζονται και άλλοι τραβάν και βγάζουν διαρκώς το φίδι από την τρύπα,που...φίδι να τους τσιμπήσει.
Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που έπαθα VERTIGO. Απώλεια προσανατολισμού, στην Ελληνική γλώσσα. Ενώ πας δεξιά έχεις την αίσθηση ότι πας αριστερά. Ή πας πάνω, ενώ πιστεύεις ότι κατεβαίνεις κάτω. Κάτι οι τρίχες στο αυτί, κάτι τα σύννεφα, κάτι η ορατότητα και οι αναταράξεις, δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις σχετικά με τις θέσεις μας και μας κάνουν να πιστεύουμε τελείως διαφορετικά πράγματα.
Ο αυτοπροσδιορισμός είναι σίγουρα ένα δικαίωμα το οποίο όμως σε συνδυασμό με τον εγωισμό, την άρνηση πίστης σε συγκεκριμένες ακριβείς πληροφορίες, που προέρχονται από αλάνθαστες πηγές, καθώς και η εμμονή σε μία ιδέα, δημιουργεί δογματικές παραισθήσεις οι οποίες δυστυχώς μπορούν να οδηγήσουν πολλές φορές, σε θανατηφόρα αποτελέσματα. Στον αέρα. Στην ξηρά όμως ,το μόνο που μπορείς να πάθεις είναι να καταστραφείς. Να χάσεις την δουλειά σου. Να γίνεις φτωχός. Να πάρεις των οματιών σου και να μεταναστέψεις. Τώρα πιο είναι χειρότερο,θα σας γελάσω.
Ευτυχώς όμως, όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, παρουσιάζεται ένας Στέφανος, ο οποίος με την εμπειρία του και τις γνώσεις του, που λειτουργούν σαν σωσίβια σε χαμένους ναυαγούς, οι οποίοι δεν ξέρουν που τους πάνε τα τέσσερα, και μας λυτρώνει. Στον αέρα,γιατί στην ξηρά,δεν υπάρχουν πολλοί Στέφανοι και, αν υπάρχουν κάποιοι,δεν τους ακούμε.
Λίγες ώρες μετά, στην αίθουσα ενημέρωσης της μοίρας μάθαμε ότι αλλάζει ο αρχηγός. Όχι μόνο ο αρχηγός της Αεροπορίας αλλά και οι άλλοι, του Ναυτικού, του Στρατού,της Αστυνομίας,του Λιμενικού. Μέχρι και ο αρχηγός της Πυροσβεστικής άλλαξε, μαζί παρέα, με όλους τους υπουργούς και τους διοικητές των ΔΕΚΟ. Ο Λαός ερχότανε στην εξουσία. Μέχρι και οι θαλαμοφύλακες αλλάξανε. Ακόμα δεν κατάλαβα ποιος προσδιορίζεται λαός και ποιος όχι. Ο μπαμπάς ενός σμηνίτη, χρόνια πρασινοφρουρός της Κλαδικής, αγρότης συνδικαλιστής απ’ την Φαλάνη, μας πήρε τηλέφωνο και απειλούσε Θεούς και δαίμονες ότι θα μας έστελνε όλους στο Διδυμότειχο, αν δεν αλλάζαμε τον γιο του, από το τρίτο νούμερο «γερμανικό», που ήταν προγραμματισμένος για σκοπιά και δεν τον είχαμε από δω και πέρα, καθημερινά εξοδούχο. Το πρόβλημα βέβαια ήταν ότι στο Διδυμότειχο δεν έχει αεροδρόμιο, οπότε όλοι μας ,ψάχναμε που θα μας στείλει. Το κριμένο,απωθημένο μίσος τόσων ετών έβγαινε στην επιφάνεια.
Φύγε συ… Έλα συ. Τόσα χρόνια, πηγαίναμε δεξιά. Για μερικά χρόνια πήγαμε ευθεία. Κέντρο. Ήλθε η ώρα να πάμε κέντρο και αριστερά. Καιρός ήτανε. Η κατάσταση έπρεπε να διορθωθεί. Έπρεπε να αλλάξουμε πορεία. Ως τώρα πηγαίναμε λάθος. Τώρα παίρνουμε το σωστό δρόμο. Ξαναρώτησα τον Στέφανο. Τι συμβαίνει;Τι κάνουν αυτοί; Τι γίνεται τώρα; Πάμε καλά; Δυστυχώς και εκείνος δεν ήξερε. Εκείνος ήξερε μόνο να κάνει τη δουλειά του. Στον αέρα. Μέχρι τότε τα πολιτικά,στην ξηρά, δεν μας απασχολούσαν. Δεν μας ένοιαζε. Ίσως μας επηρέαζε και η πρόσφατη διοίκηση της χούντας. Απωθημένη αντίδραση, φόβος και εκδικητικές συμπεριφορές, δημιούργησαν απαγορευτικά συμμετοχής των στρατιωτικών από την πολιτική. Μ’ αυτά που συνέβησαν από το 67 έως το 74, ίσως είχαν και δίκαιο. Η επαναφορά της δημοκρατίας επέβαλε την παραδειγματική τιμωρία, όχι μόνο στους δικτάτορες αλλά και σε όλους τους ένστολους. Μας το είπαν καθαρά. Δεν έχετε καμιά δουλειά με την πολιτική. Από εδώ και πέρα θα κάνουμε κουμάντο εμείς. Εσείς τα κάνατε σκατά. Εδώ που τα λέμε,είχαν και λίγο δίκιο.
Ο Αριστοτέλης,νομίζω,ή ο Αντισθένης, είχε πει ότι η μητέρα της μαθήσεως είναι η των «ονομάτων επίσκεψης». Έψαξα λοιπόν και εγώ σε διάφορα λεξικά για να βρω την ερμηνεία του VERTIGO ή της παραίσθησης, στα ελληνικά. Ο Μπαμπινιώτης, ο Φυτράκης, το WEBSTER ή το λεξικό του διαδικτύου ή WIKKIPEDIA μιλούν όλα, για το ίδιο πράγμα. Στον αέρα, στη θάλασσα, αλλά και στην ξηρά οι άνθρωποι για διάφορους λόγους το παθαίνουν και χάνουν την ισορροπία τους. Γίνονται ανισόρροποι, χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Η κούραση, η πείνα, ο ήλιος, τα σύννεφα, η πίεση πολλές φορές και το ποτό ή διάφορα μικρόβια,επηρεάζουν το κέντρο ισορροπίας του σώματος,που βρίσκεται στο λαβύρινθο του αυτιού και βλάπτουν τα κονίδια και τα τριχίδια μας έτσι ώστε δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις και δεν ξέρουμε που πάμε. Πάνω ή κάτω, μπροστά ή πίσω, αριστερά ή δεξιά. Μέχρι και οάσεις με φοίνικες και νερά, φανταζόμαστε μέσα στην έρημο. Οι παραισθήσεις,μας κάνουν να βλέπουμε «τρελά» πράγματα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η μόνη μας σωτηρία είναι η πίστη μας σε αλάθητα όργανα, η εμπιστοσύνη μας σε συγκεκριμένες τεχνικές πηγές πληροφοριών που δεν αμφισβητούνται αλλά και η πρότερη γνώση, του τι είναι σωστό και τι λάθος. Η τελευταία μας λύση είναι. να είμαστε τυχεροί και να βρίσκεται κοντά μας, ένας «Στέφανος».
«Ιστορικό Ιατρικού Φακέλου»
Όταν γεννήθηκα, πριν από περισσότερο από μισό αιώνα, ατύχησα διότι η μεν οικογένεια του πατέρα μου υποστήριζε την ΕΡΕ του Καραμανλή, του αείμνηστου Καραμανλή, ενώ ο παππούς μου, ο μπάρμπα Ηλίας, ο πατέρας της μάνας μου, ήταν ιδεολόγος κομμουνιστής.
Δεν έφταιγα εγώ. Έτσι έτυχε. Επειδή λοιπόν εγώ πιστεύω ακράδαντα, ότι οι περισσότερες ασθένειες οφείλονται στην κληρονομικότητα, στα γονίδια περισσότερο και όχι στα τριχίδια, εκεί βρίσκεται και η αιτία της πάθησης. Το είχα στο αίμα μου. Είμαι γεννημένος με VERTIGO. Το ένα σόι δεξιά το άλλο αριστερά. Γι’ αυτό άλλωστε μπερδεύτηκε και η ασφάλεια Δράμας να μου δώσει το χαρτί «κοινωνικών φρονημάτων» που ήταν απαραίτητο για να μπω στην Σχολή Ικάρων. Οι άνθρωποι συγχύστηκαν, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είμαι. Τι πιστεύω. Δεξιά ή αριστερά. Άσε που, όπως τα βλέπω σήμερα τα πράγματα, μπορεί και να «κόλλησαν» κιόλας. Όπως γνωρίζουμε οι περισσότερες ασθένειες είναι μεταδοτικές. Δεν θυμάμαι αν φτερνίστηκα και τον κόλλησα και αυτόν VERTIGO, αλλά κάτι χαρτιά κάτι σφραγίδες, κάτι την ταυτότητα, ομολογώ ότι τα έπιασα με τα χέρια μου. Τα «έπιασαν» και αυτοί. Οι χωροφύλακες από την ασφάλεια. Τελικά υπερίσχυσε το γένος του πατέρα μου και το πήρα το απαραίτητο χαρτί των κοινωνικών φρονημάτων. Θα μπορούσα να χαρακτηριστώ και αντιστασιακός,σαν τον Καρατζαφέρη,γιατί είχα κρατηθεί στην ασφάλεια Δράμας,μια φορά επί Χούντας,επειδή γράφαμε σε κάτι ντουβάρια,με κιμωλίες,ΔΟΞΑ ΔΡΑΜΑΣ,και αυτοί μας κατηγόρησαν ότι εμείς γράφαμε''Κάτω η Χούντα''.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι εγώ, ο οποίος τότε ήμουν δέκα οκτώ χρονών, μαθητής στο Γυμνάσιο και ήμουν ο άμεσα ενδιαφερόμενος, δεν είχα φάκελο! Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα μόνα που μας ενδιέφεραν ήταν το σχολείο, η μπάλα, οι κοπάνες, οι εκδρομές και οι γκόμενες. Θα απέκτησα μάλλον εκείνη την στιγμή. Τσιπίδης Δημήτρης του Αναστασίου, ΔΕΞΙΟΣ. Με σφραγίδα.
Χωρίς να το ξέρω, είκοσι χρόνια αργότερα, αμέσως μετά τις εκλογές του 1994 ξαναήλθε η νίκη του ΠΑΣΟΚ. Άντε πάλι από την αρχή,ο λαός στην εξουσία. Λογικά και όπως έπρεπε, με την σειρά, παραδοσιακά, ξανανίκησε το ΠΑΣΟΚ και ξαναήλθε ο Ανδρέας ο Παπανδρέου, στην εξουσία. Άρχισαν να ξαναλλάζουν τα πράγματα. Όπως αλλάζουμε στα σπίτια μας τα πανιά και τις κουρτίνες από τα σαλόνια. Πρέπει να «δένουν» όλα με το χρώμα της αλλαγής,της ανακαίνισης, στους τοίχους και στα ταβάνια. Είναι οι εποχές που οι ελαιοχρωματιστές, οι μπογιατζήδες έχουν πολύ δουλειά. Την μία εποχή, ανοιχτό μπλε και την άλλη πράσινο. Σπάνια, σχεδόν ποτέ, δεν βλέπουμε «κόκκινα» ντουβάρια. Αλλάζουν και οι άνθρωποι απ’ όλες τις θέσεις. Μία εποχή οι μπλε, και την άλλη, οι πράσινοι. Τότε λοιπόν κάποιος καινούργιος, πρέπει μάλλον να έψαξε παλιά συρτάρια και ανακάλυψε τον παλιό φάκελό μου. Ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνο το πιστοποιητικό, σκονισμένο σήμερα, που ήταν τόσα χρόνια σε αναμονή, θα ξαναέγβαινε στην επιφάνεια. Εγώ το είχα ξεχάσει. Άλλωστε όλο αυτό το μεσοδιάστημα εκείνο που με ένοιαζε ήταν η δουλειά μου. Διαρκής εκπαίδευση, εδώ και στο εξωτερικό, η υγεία μου, η οικογένεια μου και πτήσεις. Πολλές πτήσεις. Κοντά στις 6.000 ώρες έβαλα σε διάφορους τύπους αεροσκαφών. Τον καιρό εκείνο , ήμουν διοικητής Μοίρας στην Θεσσαλονίκη. Με οικογένεια αλλά και δύο παιδιά, τακτοποιημένα και με πρόγραμμα, σε πολύ καλό σχολείο. Στο σήμα έγραφε «Άμα τη λήψη», μετάθεση στην Ελευσίνα. Αλλαγή Θέσεως. Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με την πολιτική. Έμαθα πως πολλά ''φρούτα'', συνάδελφοι,συμπτωματικά όλοι τους μέτριοι,ανίκανοι,φορώντας την προβιά του φανατικού ΠΑΣΟΚ ξεκίνησαν το ξεκαθάρισμα και την εκδίκηση. Το ίδιο σενάριο που παίχθηκε επανειλημμένα και από τους άλλους μέτριους,ανίκανους της ΝΔ. Δεν τους άντεξα. Ποτέ δεν τους άντεχα αυτούς τους μέτριους. Ανεξαρτήτως χρώματος. Το θεωρούσα προσβολή στην προσωπικότητα και στον χαρακτήρα μου. Κάθε φορά που γινόταν αλλαγή,λες και ήταν αναμενόμενο,άνθρωποι του ιδίου τύπου,άνθρωποι ανεπαρκείς ,χωρίς προσόντα,άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ τους,άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν να εξελιχθούν και να αναλάβουν θέσεις ευθύνης σύμφωνα με τις πραγματικές τους δυνατότητες,φορούσαν το ταμπελάκι του αδικημένου κομματόσκυλου και έπαιρναν τα κουμάντα!Εγώ, μαζί με κάποιους άλλους συναδέλφους μου, «δεξιούς», που είχαν και αυτοί φάκελο και δεν το ήξεραν,γραμμένοι και αυτοί στο σήμα''άμα τη λήψη'', έβαλα υποψηφιότητα για Δήμαρχος Αθηνών και αποστρατεύτηκα. Έφυγα κανονικά και με τον νόμο. Έτσι προβλεπότανε. Κρέμασα το σπαθί μου στο ντουβάρι του σαλονιού όπως συνηθίζεται, και πήρα δρόμο. Μπεζ, ήταν το χρώμα του τοίχου στο σπίτι μου. Εκείνο που δεν μπορεί να μου αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι όλα τα παράσημα και τα πτυχία, που στόλιζαν αυτόν τον τοίχο, τα πήρα με το «σπαθί» μου. Γι’ αυτό άλλωστε τα έχω μέχρι και σήμερα. Δήμαρχος Αθηνών πάντως, δεν βγήκα. Ο δικηγόρος που κανόνισε την υποψηφιότητά μου, μου έστειλε όλα τα σχετικά χαρτιά της υποψηφιότητάς μου, με το ψηφοδέλτιο αλλά και τα αποτελέσματα των εκλογών. Πήρα μία ψήφο. Επειδή εγώ ψήφισα στην Θεσσαλονίκη, μέχρι και σήμερα ψάχνω να βρω ποιος «ζαλισμένος» χριστιανός, με «σταύρωσε»!!
Η πρόωρη συνταξιοδότηση, η αποστρατεία μου, χωρίς την θέλησή μου αφού εκεί με οδήγησε η απαραίτητη «αλλαγή», είχε σαν αποτέλεσμα δύο πράγματα. Θετικά. Βγήκα στην σύνταξη ένα χρόνο πριν τον πατέρα μου αλλά και δεν κινδύνευα να πάθω VERTIGO άλλη φορά στον αέρα. Τα αρνητικά ήταν πως,ο Ανδρέας ο Παπανδρέου γύρισε από το Λονδίνο με καινούρια καρδιά, καινούρια γυναίκα, καινούριες ιδέες αλλά με τους παλιούς του φίλους και απωθημένες συμπεριφορές και πιάσανε δουλειά. Σκάλες, βούρτσες, χρώματα, στολές, πήραν φωτιά.
Ο Λαός ξαναήλθε στην εξουσία. Πέρασαν άλλα δεκαπέντε χρόνια, αρκετά για να ξαναξεχάσω, τι έγινε στην ασφάλεια της Δράμας. Επειδή ήμουν μικρός, στην ηλικία, τα έξοδα έτρεχαν, τα παιδιά έπρεπε να σπουδάσουν, πήρα κι ένα σπίτι, με δάνειο φυσικά, αναγκαστικά για να καλύψω τα έξοδα, άνοιξα ένα μαγαζί όπου πουλούσα κουλουράκια, γάλατα και σπόρια. Κάτι σπόρια και στραγάλια φανταστικά. Πλήρωνα και το ΤΕΒΕ μου. Μειωμένο μεν, αλλά για δέκα χρόνια, όπως όφειλα, ήμουν ασφαλισμένος και σήμερα, έχω πάνω από 2.500 ένσημα, περίσσευμα. Πεταμένα λεφτά. Αν με ρωτήσετε πως γίνεται και κάποιες χιλιάδες Ελλήνων παίρνουν συντάξεις με τα μισά και λιγότερα ένσημα,θα σας παρέπεμπα στους αρμόδιους της νομοθετικής,της εκτελεστικής ή της δικαστικής εξουσίας,αλλά αυτοί είναι βαθιά νυχτωμένοι. Καλύτερα ρωτήστε τον Στέφανο!
Ένα βράδυ έβλεπα τηλεόραση. Κάνοντας zapping «έπεσα» στον Καρατζαφέρη. Πρώτη φορά τον άκουγα. Δεν τον ήξερα. Είχα πιει και κανα δύο τσίπουρα, το παραδέχομαι, οπότε ακούγοντάς τον, «τσίμπησα». Καλά τα λέει, σκέφτηκα.''Ρήξη και ανατροπή'' του κατεστημένου. Όλα αυτά είναι αυτονόητα. Δεν ήξερα τότε τι σημαίνει λαϊκισμός. Όπως είπαμε το απαραίτητο μικρόβιο, το οποίο είχα εν αδράνεια, «ξύπνησε». Ίσως να φταίνε και τα γονίδια των παππούδων μου. Το αίμα νερό δεν γίνεται. Εδώ είμαστε, σκέφτηκα. Το περιβάλλον ήταν ιδανικό. Θολούρα, αναταράξεις πολιτικές, τα όργανα, η συσκευή της τηλεόρασης, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες εξέπεμπαν «λανθασμένες» πληροφορίες και έτσι, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να παθαίνω VERTIGO. Στην ξηρά τώρα. Ήμουνα μόνος και χωρίς τον «Στέφανο». Ήμουν και πολύ θυμωμένος, για ότι με κάνανε οι μέτριοι ''συνάδελφοι''.
Ήταν μετά το 2004. Η Νέα Δημοκρατία και ο Κώστας Καραμανλής, όχι ο μεγάλος, ο μικρός, ο ανιψιός του, ο Κωστάκης ήρθε στην Κυβέρνηση. Ο Παπανδρέου, όχι ο Ανδρέας, ο γιος του, περίμενε στην αντιπολίτευση την σειρά του. Κάποτε στο μέλλον θα γινότανε και αυτός με την σειρά του, Πρωθυπουργός. Ήθελε δεν ήθελε. Έτρεχα τότε, με τον συχωρεμένο τον πατέρα μου αλλά και με την μάνα μου, που είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας. Ένας-ένας με την σειρά, αλλά μαζί.
Ο μπαμπάς μου έπαθε ,λίγα χρόνια πριν, νεφρική ανεπάρκεια και τελικά μπήκε στην αιμοκάθαρση. Εγώ κόντευα να πάθω νευρικό κλονισμό γιατί συγχρόνως,η μάνα μου, χειρουργήθηκε στην καρδιά. Την ίδια στιγμή είχε αρχίσει και η κρίση στο μαγαζί, τα κουλουράκια δε «φεύγανε» τόσο, μόνο οι πλεξούδες έφευγαν για κάτι μνημόσυνα και κηδείες ενώ τα γάλατα δεν ''περπατούσαν'', αφού τα πουλούσαμε ακριβότερα κι από το νερό. Δεν τα έπαιρνε κανείς και τα δίναμε όλο επιστροφές. Τι τα έκαναν τώρα αυτά τα επιστρεφόμενα, τα καρτέλ δεν έχω ιδέα. Δόξα το Θεό, τα σπόρια πηγαίνανε καλά. Γι’ αυτό μάλλον και τα ονομάσανε μπατιρόσπορα. Με τέτοια πείνα που υπήρχε, ο κόσμος την «έβγαζε» με ένα σακουλάκι και ξεγελούσε την πείνα του. Νόμιζε ότι έτρωγε. Πρέπει να σημειώσουμε ότι όλα αυτά είναι τα αρχικά συμπτώματα του VERTIGO,των ελευθέρων επαγγελματιών. Είναι στα πρώτα στάδια. Δεν φαίνεται και δεν γίνονται αντιληπτά ούτε από τους καταστηματάρχες, οι οποίοι, δικαιολογημένα, κοιτάνε να πουλήσουν, αλλά ούτε από τον λαό που φυσιολογικά έπρεπε να κοιτάει να χορτάσει.
Τα παιδιά μου δεν είχαν καμία όρεξη να ασχοληθούν με όλα αυτά αφού εκείνο που τους ένοιαζε ήταν οι σπουδές τους και η επαγγελματική τους αποκατάσταση. Από εκείνη την πλευρά ήμουν ήσυχος, γιατί ήταν καλοί μαθητές και καλά παιδιά.
Τον Πλεύρη δεν τον ήξερα. Πάντα διάβαζα πολλά βιβλία,αλλά δυστυχώς διάβαζα, τον Γιανναρά, τον Θεοδωρακόπουλο, τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, την Horney, τον Φρόυντ, τον Παπαδιαμάντη και κάποιους άλλους, άγνωστους. Δεν έτυχε ποτέ να μελετήσω, να πάρω πληροφορίες από αυτή την πλευρά. Κακώς. Ένας φίλος μου, όχι ο Στέφανος, ένας άλλος, Εβραίος, μου είπε κάτι,για το ποιόν τους, αλλά εγώ τα θεώρησα συκοφαντίες. Παρ’ το αλλιώς μου έλεγε, αλλά όπως στον καθρέπτη, εγώ έβλεπα ότι γράφω με το αριστερό. Τα έβλεπα όλα ανάποδα. Τα ίδια συμπτώματα είχε και ο τραυματιοφορέας που μετέφερε τον πατέρα μου στο ΑΧΕΠΑ, ο οποίος ήταν και συνδικαλιστής, προοδευτικός. Σαν όλους τους γνωστούς συνδικαλιστές που παλεύουν,τάχα,για τα δικαιώματα των εργαζομένων,αλλά στην πραγματικότητα νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους. Όταν θα έλθει ο καιρός να καταλάβουν ,τι λάθος έκαναν,θα είναι αργά.
Ο γιατρός είχε ζητήσει μαγνητική τομογραφία. Μεταφέραμε τον μπάρμπα Τάσο,με το φορείο, για να τον πάμε με το ασθενοφόρο σε μια ιδιωτική κλινική κάπου στη Σοφούλη. Μπερδεμένος εγώ, ζαλισμένος ο μπαμπάς μου, ρωτάει τον άνθρωπο που τον έσπρωχνε,γιατί φεύγουμε από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του ΑΧΕΠΑ. Πού πάμε; Νόμιζα ότι ο μόνος ψύχραιμος λογικός αλλά και γνώστης,ήταν ο νοσοκόμος συνδικαλιστής, ο προοδευτικός, ο οποίος του απάντησε ότι στο υπόγειο του ΑΧΕΠΑ υπάρχει μαγνητικός τομογράφος αλλά είναι «χαλασμένος»!! Βρισκότανε σε μια αποθήκη στο υπόγειο. Ο ίδιος άνθρωπος το ίδιο απόγευμα είχε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πλατεία Αριστοτέλους για το συνταξιοδοτικό και το μισθολόγιο. Αυτά τον ενδιέφεραν. Τι τον ένοιαζε αν μας έστελναν εμάς από μία Πανεπιστημιακή πτέρυγα, σε ιδιώτη, με το ζόρι,για να οικονομήσουν κάποιοι;Τι τον ενδιέφερε αν κάποιοι μεθοδευμένα παρουσίαζαν''χαλασμένα''τα μηχανήματα του ΑΧΕΠΑ και μας οδηγούσαν σε μεγαλοκαρχαρίες ιδιώτες;Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αργά 'η γρήγορα,με αυτές τις κομπίνες θα καταστραφούμε όλοι μαζί.Και οι ''άρρωστοι'' αλλά και οι ''υγιείς'' Φυσικά, όλοι μας από την παρέα, ψηφίζαμε τα τελευταία εξήντα χρόνια τα ίδια κόμματα.
Η φίστουλα είναι για τους νεφροπαθείς απαραίτητη και άμεσα αναγκαία, αφού από εκεί γίνεται η αιμοκάθαρση. Μετά την μαγνητική στο ιδιωτικό ακτινολογικό κέντρο, που κόστισε ένα χιλιάρικο, το οποίο πλήρωσα μετρητοίς ενώ πήρα απ’ το ταμείο εκατό ευρώ πίσω, ο χειρουργός του ΧΕΠΑ, που ήταν γνωστός ενός ξαδέρφου μου και μας περιποιήθηκε, κάνοντας την επέμβαση, πήρε μόνο διακόσια ευρώ και ένα τενεκέ τυρί. Κατσικίσιο. Άσπρο και σκληρό. Τα λεφτά που πληρώθηκαν, ήταν όλα μαύρα. Σαν τον Πλεύρη. Για να μην μείνουν σκιές, όλα πήγαν καλά αφού άλλωστε όλοι μας είμασταν στην ίδια ομάδα και ψηφίζαμε τα ίδια κόμματα.
Εγώ πάντως, εκείνη την εποχή, εξέφρασα κάποια συμπεράσματα για το ΕΣΥ, τα κέντρα υγείας, το πρωτοβάθμιο επίπεδο της υγείας, είναι εκείνο που δέχεται τις πρώτες επισκέψεις και παρέχει νοσηλεία στον άρρωστο λαό. Όχι τον ΛΑΟ του Καρατζαφέρη. Τον άλλο, τον κακομοίρη, που δεν ξέρει τι έχει. Δεν ξέρει από τι πάσχει. Τι παθήσεις έχει και ποια είναι η σοβαρότερη. Ενώ πάμε στον γιατρό για να βγάλουμε μια πέτρα από τα νεφρά, βάζουμε «μέσον» όσους γνωστούς έχουμε, πουλάμε και το τρακτέρ για τα έξοδα, αντί να πάρουμε καμιά πέτρα και να τους ανοίξουμε τα κεφάλια προκαταβολικά. Τελικά ο μπάρμπα – Τάσος ο Τσιπίδης Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, πήγαινε για αιμοκάθαρση. Ήταν καλά. Είχε μία ποιότητα ζωής, όπως έλεγε. Μέχρι και σε εμένα έδινε κουράγιο. ''Πάτα παν'', Δημήτρη μου έλεγε. Μη στεναχωριέσαι. Θα αργήσω λίγο να «κουρδίσω την κιθάρα». Εννοούσε, να πεθάνει. Σαν να μη συνέβαινε τίποτα, ενώ απαγορευόταν να πιει ούτε και νερό, αυτός μετά την αιμοκάθαρση, «έριχνε» κάτι μπύρες ξεγυρισμένες, με τους φίλους του. Θεωρούσε ότι,μέχρι να μαζευτούν υγρά στα πνευμόνια του, την μεθαύριο θα πήγαινε, ξανά μανά, για αιμοκάθαρση και θα καθάριζε. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Μία Παρασκευή δεν μέτρησε καλά τις μέρες, αφού μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο, έκανε και ζέστη, καθώς ήταν και τέλη Ιουλίου, ήπιε δύο τρεις παγωμένες μπύρες. Την Κυριακή έπαθε πνευμονικό οίδημα. Πήρε μόνος του ένα ταξί και έτρεξε στο νοσοκομείο. Τα βρήκε όλα κλειστά. Ούτε μονάδα εντατικής , ούτε γιατροί, ούτε μηχανήματα αιμοκάθαρσης, ούτε τίποτα. Αφού τους πάτησε ένα καβγά, τους έριξε και αρκετά μπινελίκια,με έναν τρόπο που μόνο αυτός ήξερε, τσατίστηκε και πέθανε. Τόσο απλά! Αυτά έγιναν σε ένα υποτιθέμενο μεγάλο νοσοκομείο,πρωτεύουσας νομού. Φανταστείτε τι γίνεται στα χωριά, στα Κέντρα Υγείας. Εκεί που δεν έχουν ούτε ένα εμβόλιο για αντιτετανικό,να κάνουν σε κάποιον άτυχο που θα πατήσει σκουριασμένο καρφί. Τα μυαλά τους είναι τόσο σκουριασμένα, που νομίζουν ότι κάποιοι είναι, κάτι κάνουν, παίρνουν και ύφος. Ενώ το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι να σφραγίσουν κανένα βιβλιάριο. Άντε επειδή είναι μόδα, να σ’ ανοίξουν και κανένα φάκελο. Κατά τα άλλα Ε. Σ. Υ. Εγώ πάντως λέω, τρίχες κατσαρές. Απλά, έτσι δουλεύει η διαπλοκή. Συστηματικά. Υποβάθμιση του κράτους και αναβάθμιση της ιδιωτικής επιχείρησης. Διαπλεκόμενοι, οι ίδιοι άνθρωποι. Από την μία πλευρά οι πολιτικοί και από την άλλοι οι μεγαλοκεφαλαιούχοι. Χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι υποβαθμίζουν,ώστε να υπολειτουργούν και να γίνουν προβληματικές, οι τράπεζες, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Κ.Τ.Ε.Ο., η Ολυμπιακή, η αστυνομία και δεκάδες άλλες κρατικές υπηρεσίες και ασφαλιστικά ταμεία και σε οδηγούν αναγκαστικά σε αντίστοιχα δικά τους, παρεμφερή «μαγαζιά». Εκεί που θέλουν αυτοί. Τα περισσότερα τα έχουν συνεταιρικά. Μπιζμπιζέ. Οι άλλοι οι αφελείς,ούτε που καταλαβαίνουν, ότι στο μέλλον θα κινδυνέψουν να μείνουν στον δρόμο.
(κερί, τσίμπλα, chemtrails)
Την περίοδο που κόλλησα την ίωση του ΛΑΟΣ, έβλεπα πολύ τηλεόραση. Τα οικονομικά, όπως είπα, ήταν περιορισμένα και έτσι δυσκολευόμουνα να βάλω NOVA. Αποτέλεσμα ήταν να περιορίζομαι στα κρατικά κανάλια, εθνικής εμβέλειας αλλά και στα τοπικά μικροκάναλα. Ήταν η εποχή που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα, οι Χρηστίδηδες. Επειδή ήμουν πολύ έξυπνος, άρπαξα την ευκαιρία μερικές φορές να αυξήσω το εισόδημά μου, παίρνοντας τηλέφωνο και απαντώντας στις ομολογουμένως πολύ δύσκολες ερωτήσεις, που έθεταν κάτι κοριτσάκια σε διάφορες εκπομπές. Το ίδιο πράγμα έκανε και η θεία μου η Μαρίκα, καθώς και χιλιάδες άλλοι τηλεθεατές. Έδειχναν για παράδειγμα δύο εικόνες ή φωτογραφίες, φαινομενικά ίδιες αλλά με μία μικρή και δυσδιάκριτη διαφορά. Ήταν ας πούμε μία μάνα στον καναπέ με τα δύο παιδιά της, αριστερά και δεξιά της. Στην μία εικόνα τα παιδιά ήταν άσπρα ενώ στην άλλη μαύρα. Όποιος έβλεπε και έβρισκε τη διαφορά, έπαιρνε τηλέφωνο στο τηλεφωνικό κέντρο του σταθμού και κέρδιζε χίλια ευρώ. Ενάμιση μηνιάτικο δηλαδή. Μ’ ένα τηλεφώνημα. Εγώ, απ’ την τηλεόραση που έβλεπα, είχα πολλές τσίμπλες στα μάτια και γι’ αυτό τον λόγο αργούσα πολύ χρόνο να διακρίνω την διαφορά. Αντιθέτως ,η θεία μου η Μαρίκα όπως τουλάχιστον με ενημέρωσε, είχαν βουλώσει τα αυτιά της,απ’ το πολύ κερί, και δεν άκουγε καλά τι ρωτούσαν τα κορίτσια με αποτέλεσμα να αργεί και να χάνει, πολλές φορές, την ευκαιρία να πάρει τα λεφτά.
Όπως με είπε όμως, πολλές φιλενάδες της, αν και καθυστέρησαν λίγη ώρα, τελικά έβρισκαν την διαφορά. Ότι στην μία εικόνα, τα παιδιά ήταν άσπρα και στην άλλη μαύρα.
Συνήθως οι ερωτήσεις όμως ήταν παλούκια. Πολύ δύσκολες. Θυμάμαι άλλη μια φορά είχαν μια φωτογραφία μ’ ένα παιδάκι στον κήπο, το οποίο κρατούσε ένα ασπρόμαυρο γατί. Στην άλλη στον ίδιο κήπο, το ίδιο παιδάκι κρατούσε ένα ασπρόμαυρο παπί. Έπρεπε να βρούμε την διαφορά. Πονηρή ερώτηση που έκρυβε παγίδες και στηριζότανε στις δικές μας αδυναμίες. Τα ξέρουν αυτοί αυτά. Μας πατούσαν στον κάλο. Εκεί που πονούσαμε. Έτσι λοιπόν εγώ, η θεία μου και μερικές χιλιάδες άλλοι κάλοι, με την τσίμπλα στο μάτι και το κερί στ’ αυτιά, οι μισοί τυφλοί, οι άλλοι μισοί κουφοί, πλακωνόμασταν στα τηλέφωνα. Από σταθερά από κινητά από ασύρματους από ραδιοτηλέφωνα, μετά μανίας προσπαθούσαμε να πάρουμε σειρά. Ποιος θα πάρει πρώτος τα χίλια ευρώ.
Ζούγκλα δηλαδή. Μια μέρα η θεία μου η Μαρίκα μάλωσε με τον γιό της, τον ξάδερφο μου τον Περικλή, στο σπίτι τους, για το ποιος θα πάρει πιο μπροστά τηλέφωνο. Για 1.000 ευρώ θα σκοτωνότανε, μάνα και γιος.
Ένα βράδυ όμως στην «ζούγκλα», την εκπομπή, εκείνος ο συκοφάντης ο Τριανταφυλλόπουλος άρχισε να κατηγορεί τον έναν και τον άλλον. Έριχνε λάσπες στα μάτια των τηλεθεατών, δηλαδή. Λες και εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε και να καταλάβουμε τι γινότανε. Τάχα μου και δήθεν ήταν απάτη και ντεμέκ ένας υπουργός της κυβέρνησης, «λάδωνε» τον Χρηστίδη. Μας έδειξε και ένα βίντεο. Ψεύδη ασύστολα. Εγώ, το μισό που είδα, αμέσως κατάλαβα, ότι, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε μια παραγγελία για να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο, και έδωσε την «χαρτούρα» του στην ορχήστρα. Όπως γινότανε σ’ όλα τα πανηγύρια. Πού το είδε το παράξενο ο κύριος Τριανταφυλλόπουλος, ακόμα δεν το κατάλαβα.
Το σημαντικότερο όμως λάθος, το έκανε ο πρωθυπουργός. Παρασύρθηκε και έβγαλε τον καημένο τον υπουργό από την κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά όμως και επειδή ο λαός όπως λένε, έχει ένα αισθητήριο αλάνθαστο, τσατίστηκε και στις επόμενες εκλογές δικαίωσε τον υπουργό. Το πήρε από γινάτι και,ομαδικά, ξαναψήφισε και σταύρωσε στα ψηφοδέλτια με χιλιάδες ψήφους, μονοσταυρία και τον ξαναέβγαλε πρώτο βουλευτή του νομού. Έτσι για να μάθει ο πρωθυπουργός να μη το ξανακάνει.
Ένα μήνα μετά, πήγα να πληρώσω τον λογαριασμό του τηλεφώνου. Ήμουν πολύ θυμωμένος. Πήγα πρώτα στην τράπεζα και σήκωσα λίγα λεφτά και μετά περίμενα στη σειρά μου, στον ΟΤΕ στην Καλαμαριά. Οι περισσότεροι μάλωναν με τον υπάλληλο. Λες και εκείνος έφταιγε. Γινότανε ένας χαμός. Ο ένας πλήρωνε 2.000 ευρώ. Ο άλλος 3.000 ευρώ. Ένας πήρε δάνειο και όπως έλεγε, έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να ξοφλήσει. Εγώ έκανα τον Γερμανό. Εγώ ήξερα τι έγινε. Από παλαιότερα, ζήτησα να μου έρχεται αναλυτικός λογαριασμός για να δείχνει, που πήρα και πόση ώρα μίλησα. Εκεί τα πράγματα φαίνονται καθαρά. Και αναλυτικά. Δικαιολογημένα,πλήρωσα χίλια τριακόσια τριάντα πέντε ευρώ και τριάντα λεπτά. Τα τηλέφωνα τα έκανα. Το παραδέχομαι. Είχε μάλιστα και ένα τηλεφώνημα που πήρα στο κέντρο, για μια κρεμάλα με επτά γράμματα που έγραφε κ ο ρ ό _ δ ο και περίμενα δυο ώρες για να τους πω πως βρήκα το πέμπτο γράμμα, που έλειπε. Το γιώτα. Μάλλον θα το είχαν βρει και άλλοι, γι’ αυτό περίμενα. Το μόνο που δεν κατάλαβα ήταν ότι το τηλεφωνικό κέντρο έδειχνε στην πλειοψηφία των κλήσεων ότι γινότανε μέσω Τιμπουκτού ή Νησιών Κέιμαν. Πάντως τα λεφτά μας πιάσανε τόπο. Σε λίγο καιρό ο ΟΤΕ αγόρασε τον «Γερμανό» στην εξευτελιστική τιμή του ενάμιση δισεκατομμυρίου ευρώ. Το ΚΚΕ δεν είχε καμία ανάμιξη,λέει. Γι’ αυτό πιάνει σταθερά 7%. Ούτε ανεβαίνει ούτε κατεβαίνει. Ήταν μια χρυσή ευκαιρία, που σιγά μη την άφηναν να πάει χαμένη. Βλάκες δεν είναι. Ο Διονύσης ο Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «Εγχειρίδιο βλακείας» περιγράφει λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά του βλάκα. Είναι πέρα από βέβαιο ότι κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν παρατηρούμε σε όλα αυτά τα κυβερνητικά τσακάλια, που σπούδασαν στα Harvard και στα London School of Economics.
Αυτοί ξέρουν τι κάνουν. Εμείς, όλοι οι άλλοι, δεν έχουμε ιδέα τι μας γίνεται και παθαίνουμε παραισθήσεις και VERTIGO. Οι βλάκες.
Εκτός όμως από την τσίμπλα και το κερί, τελείως συμπτωματικά, έτυχε να μάθω ότι υπάρχει και μια άλλη σοβαρή αιτία πηγής ιώσεων, με επιβλαβείς επιπτώσεις στον οργανισμό μας. Προέρχεται από τον ουρανό, είναι αόρατη και άοσμη. Τα Chemtrails.
Ένας φίλος μου και πολύ σοβαρός δημοσιογράφος από το κανάλι «Μακεδονία» ο Σόλωνας ο Αμπατζής, με πήρε ένα πρωινό τηλέφωνο και μου είπε ότι έχουν γίνει επερωτήσεις στην Βουλή από καθώς πρέπει βουλευτές, με θέμα τα chemtrails.Ο Φώτης ο Κουβέλης,ήταν ένας από αυτούς! Ήθελε να κάνει μια εκπομπή και να ασχοληθεί μ’ αυτό, οπότε με παρακάλεσε να συμμετέχω και εγώ, ως ειδικός.
Πληροφοριακά, ο Σόλωνας, θα μπορούσε να γίνει ένας δημοσιογράφος πανελλήνιας εμβέλειας αν κατέβαινε στην Αθήνα σε κάποιο κανάλι. Είναι πολύ σοβαρός και μορφωμένος. Όμως αυτός προτιμά να μένει Θεσσαλονίκη. Η συνταγή πάντως, λέει πως αν θέλει κάποιος να μεγαλουργήσει, πρέπει να κατέβει Αθήνα. Εκεί είναι το κέντρο. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Εκεί παίρνονται οι αποφάσεις. Εκεί είναι οι ευκαιρίες. Εκεί είναι τα λεφτά. Εκεί, οι δουλειές. Εκεί, οι απατεώνες. Εκεί η Κυβέρνηση. Τα πάντα όλα, εκεί είναι.
Για όσους δεν ξέρουν, τα chemtrails είναι αυτές οι άσπρες γραμμές που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό, συνεπώς εγώ σαν παλαιός αεροπόρος θα μπορούσα με τις προσωπικές μου εμπειρίες, να εξηγήσω στον κόσμο τι ήταν αυτές οι γραμμές.
Παρόντες στην συζήτηση θα ήταν και ο τέως Πρόεδρος του Ινστιτούτου των Καταναλωτών καθώς και ο γνωστός συγγραφέας Δημοσθένης Λιακόπουλος. Και οι δύο τους υποστήριζαν την άποψη ότι με τις γραμμές αυτές, πράγματι κάποιοι από τους γνωστούς άγνωστους των κέντρων εξουσίας μας ψεκάζουν. Μας κάνουν φλίτ. Επίτηδες για να μας ζαλίσουν και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, να μας κοροϊδεύουν και να μας κάνουν ότι θέλουν.
Τον Δημοσθένη τον ήξερα. Αν κάποιος έχει αϋπνίες μπορούσε να δει και να τον ακούσει σχεδόν σ’ όλα τα κανάλια τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Τον έπαιζε και το Τηλεάστυ, παλαιά. Το κανάλι του Καρατζαφέρη με τον οποίο ήτανε και κουμπάροι, παρακαλώ. Καλό παιδί. Μαζί με τον Βελόπουλο, τον Άδωνη τον Γεωργιάδη, και πολλούς άλλους κάνανε εκπομπές και πουλούσανε βιβλία. Κι αυτοί καλά παιδιά. Αγαπούσανε την Ελλάδα. Δεν πουλούσανε όμως μόνο βιβλία. Είχαν και χρυσαφικά, κοσμήματα, σταυρουδάκια, μπιμπελό, σημαιούλες ελληνικές πλαστικές για τις παρελάσεις, μέχρι και συνταγές νηστίσιμες αγιορείτικες πουλούσαν.
Ο Άδωνις ο Γεωργιάδης πουλούσε μάλιστα όχι μόνο δικά του βιβλία αλλά και του Πλεύρη. Ήταν ειδικοί στα εθνικά θέματα. Και όχι μόνο. Πουλούσαν και βιβλία με κοινωνικό περιεχόμενο. Βιβλία πολύ απαραίτητα για όλους μας όλων των μεγεθών, τσέπης και κολοτσέπης, με χοντρό εξώφυλλο και με πολλές φωτογραφίες. Για τους Νεφελίμ, για τους Ελ για τους Σείριους, για τους εξωγήινους, για τις άγνωστες πύλες. Αυτές, από τις οποίες θα έλθουν μια μέρα οι καλικάντζαροι ή ένας Ξανθός με γαλανά μάτια. Ή για να μας φάνε ζωντανούς ή για να μας γλυτώσουν. Επειδή όμως όλοι αυτοί τα έχουνε βάλει μ’ εμάς, τους Έλληνες και επειδή κάποτε πρέπει και εμείς ως Έθνος να δούμε το μέλλον μας, κάνανε τρελές πωλήσεις.
Πουλούσανε τα βιβλία με φορτηγά ανατρεπόμενα. Από εκεί μάλλον βγήκε και το σύνθημα του Καρατζαφέρη «Ρήξη και ανατροπή». Πολύ έξυπνο. Τι νομίζετε;Φυσικά ο Καρατζαφέρης,τους νοίκιαζε την ώρα στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ,λίγο φθηνότερα από την τηλεοπτική ώρα του CNN. Όχι σαν εμένα, που προσπαθούσα να πουλήσω σπόρια και κουλουράκια για να κονομήσω. Τέλος πάντων. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Τον άλλον, τον πρόεδρο της προστασίας των καταναλωτών δεν τον ήξερα. Πρέπει να ‘τανε κι αυτός πολύ σοβαρός άνθρωπος. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι αποκλειστικά,πρόεδρος της αντιπροσωπείας «προστασίας καταναλωτών». Για το συμφέρον μας δούλευε κι αυτός.
Ξεκίνησε λοιπόν η εκπομπή, έβαλα και μια γραβάτα για να φαίνομαι σοβαρός και ο Σόλων, ως παρουσιαστής, έθεσε το θέμα επί τάπητος. Στο κάτω μέρος της εικόνας είχε ένα χαλί που έγραφε,«Μας ψεκάζουν με τα αεροπλάνα». Κατά τη διάρκεια της εκπομπής σαν μάρτυρες υπεράσπισης, βγήκαν τηλεφωνικά, μια οικονομολόγος από την Αθήνα και ένας αναισθησιολόγος γιατρός από τις Σέρρες, οι οποίοι με τις ιστορίες που μας περιέγραψαν, απέδειξαν πράγματι ότι κάτι συμβαίνει, περίεργο. Ο γιατρός είχε τραβήξει φωτογραφίες τον ουρανό και φαινότανε καθαρά, αεροπλάνα, σαν κουκίδες, που είχαν από πίσω τους μια άσπρη ουρά. Η οικονομολόγος μας είπε ότι μια μέρα που καθότανε στο μπαλκόνι της και έπινε ούζο, πέρασε από πάνω της, στα 40.000 πόδια ένα αεροπλάνο με ουρά και, μετά μισή ώρα, την έπιασε πονοκέφαλος. Αλήθεια σας λέω. Τέτοιος πονοκέφαλος που δεν περνούσε ούτε με τρία αλγκόν χρωπεί. Εγώ προσπάθησα να της εξηγήσω ότι αυτό το έπαθε μάλλον από το ούζο, που πιθανόν να είχε είκοσι τρία γράδα και,το έπινε ξεροσφύρι ή, την μάτιασε κανείς πολύ βαριά. Ως γνωστόν, απ’ αυτά μπορούμε να πάθουμε γερή ζημιά, που δεν περνάει με τίποτα. Με κανένα Θεό και,φυσικά, αν δεν φοράς φυλαχτό,ούτε με ξεμάτιασμα. Εγώ τους είπα ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά και κάνουν λάθος.
Τότε μου επετέθη ο Δημοσθένης ο οποίος, μαζί με τον πρόεδρο, με σοβαρό ύφος, με επέπληξαν και μου είπαν ότι χιλιάδες άνθρωποι ίσως και εκατομμύρια σ’ όλο τον κόσμο, έχουν πάθει το ίδιο πράγμα. Όλοι τους είχαν τα ίδια συμπτώματα. Πονοκέφαλος, ζαλάδες, έλλειψη ισορροπίας και συμπτωματικά, όλοι τους ψηφίζουν τα ίδια κόμματα. Αρκετοί απ’ αυτούς μάλιστα είχαν πέσει και σε κώμα. Ο Δημοσθένης, ο συγγραφέας, μου είπε ότι έγραψε και πούλησε χιλιάδες τόμους βιβλία, όπου με ακράδαντα επιχειρήματα εξηγούσε του λόγου το αληθές.
Δίστασα για λίγο και τελικά δεν τόλμησα να αμφισβητήσω την θεωρεία. Άλλωστε πώς μπορεί κάποιος να έλθει σε αντιπαράθεση με τόσους σοβαρούς και μορφωμένους ανθρώπους, οι οποίο με τόσο έμπρακτες ή εμπεριστατωμένες αποδείξεις και στοιχεία, επιβεβαιώνουν ότι με τα αεροπλάνα, κάποια διεστραμμένα μυαλά, μας κάνουν ντι-ντι-ντι. Να μας εξοντώσουν. Σαν τις κατσαρίδες και τον δάκο από τις ελιές. Θα μπορούσα ίσως να επικαλεστώ μια πιθανή συνωμοσία και αντικρουόμενα συμφέροντα σχετικά με τις ελιές και το λάδι αλλά δεν μίλησα. Έδειξα ότι συμφώνησα και έκανα το κορόιδο. Ίσως να έφταιγε επίσης και ότι δεν βρισκόμουνα στο ίδιο πάνελ. Ήμουνα σε παράθυρο, από άλλο στούντιο.
Πάντως γι’ αυτή μου την συμπεριφορά ο Δημοσθένης μου υποσχέθηκε να μου στείλει ένα βιβλίο δώρο, όπου περιγράφει αναλυτικά και εξηγεί, πως μας ραντίζουν από αέρα και παθαίνουμε VERTIGO στην ξηρά. Ακόμα όμως, το περιμένω.
Για την ιστορία όμως πρέπει να σας πω ότι αν κάποιος θέλει να μας «ψεκάσει» υπάρχουν χιλιάδες άλλοι τρόποι. Δεν χρειάζεται να βάλουν φάρμακο στα καύσιμα των αεροσκαφών.
Άλλωστε δεν είναι και πρακτικό. Ξέρετε ότι στους αεροψεκασμούς που γίνονται στις καλλιέργειες, τα αεροσκάφη δεν πετούν πάνω από 50-100 πόδια. Δεκαπέντε με τριάντα μέτρα δηλαδή. Είναι τόσο μικρά τα σταγονίδια της σκόνης ψεκασμού,τα οποία μ’ ένα μικρό αεράκι, επειδή αργούν να φθάσουν στο έδαφος, μπορεί να πέσουν πεντακόσια μέτρα μακριά. Σε άλλα χωράφια. Μπορεί δηλαδή να θέλεις να ραντίσεις καλαμπόκια, και το φάρμακο να πέσει στο άλλο χωριό, που καλλιεργεί ροδάκινα. Όσον αφορά τα Chemtrails, τα οποία στην πραγματικότητα λέγονται Contrails, οι άσπρες ουρές που αφήνουν τα αεροπλάνα και βλέπουμε πολλές φορές στον ουρανό, αυτά γίνονται σε ύψος 30 με 35.000 πόδια και πάνω. Αν επιδίωκε δηλαδή κάποιος να ψεκάσει την Μακεδονία και «άφηνε» το φάρμακο πάνω από τη Θεσσαλονίκη, επειδή εκεί ψηλά έχει ισχυρούς ανέμους μέχρι 250 χιλιόμετρα ταχύτητα, όταν το «φάρμακο» φθάσει στην γη, κάπου στο Πακιστάν, θα αρχίζουν να ζαλίζονται οι κάτοικοι του Πακιστάν και θα αρχίσουν όλοι μαζί εκεί στο Πακιστάν να ψηφίζουν το ίδιο. Πασόκ ή Ν.Δ. Δώρο Άδωρον. Όλες οι ψήφοι θα βγαίνουν «άκυρες». Θα μπορούσαν λοιπόν, για να έχουν καλύτερα και άμεσα αποτελέσματα, να βάλουν μερικές σταγόνες βλακοσκόν στο νερό, που πίνουμε, ή λίγο φάρμακο ηλιθιοτανίλ, στο ψωμί που τρώμε ή ακόμη καλύτερα να το δώσουν με ιατρική συνταγή, επίσημου γιατρού του ΙΚΑ, να το γράψουν δηλαδή στα βιβλιάριά μας, οπότε θα έχουν διπλό κέρδος, απ’ τις πωλήσεις. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Πράγμα διόλου απίθανο να συμβαίνει.
Ενημερωτικά πάντως αυτά τα άσπρα σύννεφα που βλέπουμε δημιουργούνται από τις εξατμίσεις των κινητήρων των αεροπλάνων και της μεγάλης διαφοράς θερμοκρασίας του περιβάλλοντος σημείου. Μετά την καύση στον κινητήρα, από 400οC βγαίνουν απότομα στους -70οC, κρυσταλλοποιούνται και γίνονται σύννεφα. Για να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει, είναι όπως δημιουργείται ο αχνός της αναπνοής μας τον βαρύ χειμώνα και ασπρίζει η εκπνοή μας η οποία βγαίνει από μια θερμοκρασία σώματος, κοντά στους 40οC σε θερμοκρασία περιβάλλοντος -10οC και χαμηλότερα. Εγώ έτσι ξέρω ότι γίνεται. Όταν εκεί ψηλά έχει άπνοιες, διατηρούνται για ένα χρονικό διάστημα και είναι ορατές από το έδαφος, και μετά διαλύονται.Άλλωστε,από τα 40.000 πόδια αν πετάς πάνω από την Σκύρο και ρίξεις μια κοτρόνα το ποιο πιθανό είναι να ΄΄ανοίξεις΄΄το κεφάλι κάποιου ΄΄γκαντέμη Τούρκου στην Καισάρεια!!!
Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι μπήκα και στο Internet όπου είδα ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως μεταξύ των οποίων και επιστήμονες, που πιστεύουν ότι γίνονται πειράματα από τους Αμερικανούς και όχι μόνο, οι οποίοι έχουν αεροσκάφη ειδικά κατασκευασμένα για να βομβαρδίζουν τα καταιγιδοφόρα νέφη. Προσπαθούν δηλαδή και ρίχνουν βόμβες μέσα σε απειλητικά συστήματα νεφρών έτσι ώστε να επιβραδύνουν να αναπτυχθούν σε καταιγίδες ή τυφώνες, οι οποίοι ως γνωστόν έχουν τεράστια καταστρεπτικά αποτελέσματα. Επιχειρούν παρεμβατικά να επηρεάσουν τις απότομες αλλαγές θερμοκρασιών και τις ταχύτητες πτήσης των βαρομετρικών που είναι ο κύριος παράγοντας δημιουργίας των επικίνδυνων και ακραίων καιρικών φαινομένων. Αυτό γίνεται. Ρωτήστε και τον Στέφανο!!
«ΚΕΜΠΑΠ»
Στον Αμπελώνα, στην Λάρισα, εκείνα τα χρόνια, πηγαίναμε συχνά για δύο λόγους. Για το καταπληκτικό κεμπάπ και για βολές στο πεδίο βολής. Κάναμε χαμηλές αλλά και ψηλές βολές με πολυβόλα και πραγματικά πυρά. Πολλές φορές μέσα στα χωράφια, στο πεδίο βολής, έβοσκαν πρόβατα και γίδια. Εμείς, νεαροί χειριστές τότε, στα πλαίσια της εκπαίδευσης κάπου-κάπου κάναμε και κανένα λάθος.
Εδώ που τα λέμε κάναμε τα ίδια λάθη. Λίγο η απειρία, λίγο η έλλειψη γνώσης, λίγο ο καιρός, λίγο η συνήθεια, όλο κάτι έφταιγε. Ξεφεύγαμε λίγο στο APEX, κάτι γινότανε με την σωστή ταχύτητα στο ΙΝ, δεν βλέπαμε και καλά τον σταυρό στο σκοπευτικό,λίγο πολύ, και χωρίς άλλες δικαιολογίες,είχαμε τα ίδια αποτελέσματα. Εκτός του ότι ψηφίζαμε τα ίδια, κάθε φορά πρέπει να σκοτώναμε και κανα δύο πρόβατα που έβοσκαν, εκεί, παραπέρα από τον στόχο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που είχαμε βολές, ο Στέφανος ως μεγαλύτερος, σαν να το ήξερε, μας έπαιρνε και μας πήγαινε όλους, το βράδυ μετά τις πτήσεις, σ’ ένα μαγαζί εκεί στην πλατεία του Αμπελώνα για τσίπουρο Τυρνάβου και κεμπάπ, από κρέας προβατίνας ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.
Υποπτεύομαι ότι τα κοψίδια ήτανε από τα ζώα που «εκτελέσαμε» εμείς το πρωί με τις βολές, γι’ αυτό ήταν τόσο νόστιμα. Δεν συγκρίνονται με κανένα μέρος της Ελλάδας. Μάρτυρας και ο Καρατζαφέρης. Σαν γενικός διευθυντής του κόμματος και αναπληρωτής γραμματέας της κεντρικής επιτροπής, είχα την ευκαιρία να τον συνοδεύω σε πάρα πολλές περιοδείες σ’ όλη την Ελλάδα. Έχουμε πάει και έχουμε φάει σε εκατοντάδες μαγαζιά σε διάφορες πόλεις και χωριά. Χώρια που ήμασταν και οι δύο φαγανοί. Τελευταία βέβαια, όταν φαινόταν ότι το ΛΑΟΣ θα μπει στην Βουλή, ο πρόεδρος για να μην βγαίνει και τον βλέπουν στην τηλεόραση χοντρό και να καταλαβαίνουν ότι «τρώει» πολύ, κατά καιρούς έκανε δίαιτα. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα λίγο μετά τις Ευρωεκλογές του 2004 έκανε μια εξαντλητική θερμιδομετρική δίαιτα. Έβαλε μόνο τέσσερα κιλά. Μην γελάτε διότι πρέπει να ξέρετε ότι όπου πηγαίναμε, μας κάνανε το τραπέζι. Εκεί λοιπόν στον Αμπελώνα, πήγαμε μια φορά όταν κάναμε τα εγκαίνια της Δημοτικής Επιτροπής Λάρισας και περιδρομιάσαμε.
Ο Καρατζαφέρης έφαγε κανα κιλό κεμπάπ και μετά,για επιδόρπιο, ζήτησε μια μακαρονάδα με κιμά. Μα την Παναγία σας ορκίζομαι, πρώτη φορά στη ζωή μου είδα άνθρωπο να τρώει μακαρόνια και να λεκιάζεται, στο πίσω μέρος του γιακά του. Στο σβέρκο. Μην ακούτε τα παραμύθια που λέει ότι δεν τρώει κρέας γιατί λυπάται τα ''ζωντανά''.Αυτός είναι ικανός να τα φάει ζωντανά. Τέτοια λαιμαργία. Την ίδια λαιμαργία είχε και για την εξουσία. Γι’ αυτό μην απορεί κανείς πως είναι δυνατόν τόσο γρήγορα, το κόμμα του,να έχει μπει στην Βουλή. Με την πείνα αλλά και την κωλοφαρδία που έχει αυτός, μέχρι και πρωθυπουργό μπορεί να τον δούμε κάποτε. Με διαλυμένη Ν.Δ. και με Γιωργάκη αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, θέλουν δεν θέλουν, πάρα πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι, οι οποίοι δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν αριστερά κόμματα, επειδή υποστηρίζουν ότι στον εμφύλιο οι αντάρτες, άλλους τους σκότωσαν τον παππού τους ή τους έκλεψαν τα γίδια θα ψηφίσουν ΛΑΟΣ. Αναγκαστικά έχουν να διαλέξουν ή τον Καρατζαφέρη ή τον Λεβέντη. Μεταξύ μας ο Λεβέντης βρίζει όλο τον κόσμο με ακατονόμαστες λέξεις όπως: βλάκες, γαϊδούρια, μουλάρια, ζώα, να σκάστε και να πλαντάξετε, οπότε εκ των πραγμάτων , ο μόνος σοβαρότερος,που περισσεύει,είναι ο Καρατζαφέρης. Έτσι υποχρεωτικά, ψηφίζουν το ΛΑΟΣ με αποτέλεσμα να φτάσει μέχρι και7,50 τα εκατό. Και που είστε ακόμα.
Εκείνη την εποχή κανονικά έπρεπε να παραμείνω κλινήρης. Να βγάλω το σκασμό,και να πάρω κανα δυο-τρία κουτιά Βομεξ ή Λεξοτανίλ. Εγώ όμως δεν έδωσα σημασία και πήγα να την βγάλω στο πόδι, με αποτέλεσμα να χειροτερέψει η κατάστασή μου. Κάθε φορά που αυτός έδινε κανένα ψιλό σε φτωχούς, παράλυτους και τυφλούς, από την στραβομάρα που είχα εγώ, δεν έβλεπα ότι το έκανε μόνο όταν τον τραβούσε κάμερα τηλεοπτική, συμπτωματικά δική του, και μετά έπαιζε την «φάση» συνέχεια και κατ’ επανάληψη για κανα μήνα στο Τηλεάστυ για να δείξει πόσο φιλάνθρωπος είναι..
Όλοι αυτοί που επικαλούνται γενική απαξίωση και τάχα μου είναι ψήφος διαμαρτυρίας, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Για να μην πω, έντονα ψεκασμένοι. Όλο το σύστημα λειτουργούσε υπέρ του.
Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη δίψα και τη λαιμαργία του για εξουσία. Δεν έφταιγε ούτε η τηλεόραση γενικά,ούτε η δική του προσωπική TV, που είχε, ούτε η εφημερίδα, ούτε τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, που επιθυμούσαν τον Καρατζαφέρη στην Βουλή.Το ΄΄ψώνιο΄΄ του για δημοσιότητα, έφταιγε.
Όλα τα σημάδια ήταν υπέρ του. Μάγοι, μαντεία και αρχιερείς προέβλεπαν την ανοδική του πορεία. Μάρτυρας κι εγώ, μαζί με χιλιάδες άλλους Χριστιανούς, που είδαν με τα μάτια τους μία φορά το άσπρο περιστέρι να κατεβαίνει εξ ουρανού με ελεύθερη πτώση και τακλάκια, και να κάθεται στο κεφάλι του. Όπως λέει και ο λαός το γεγονός αυτό γίνηκε, στην Πόλη, κάποια Θεοφάνια. Θαύμα ρε Μανώλη. Γι’ αυτό ο Μανώλης, ο βουλευτής της Ν.Δ. θέλει συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΛΑΟΣ. Περιμένει θαύματα.
Από τότε ο άνθρωπος, και δικαιολογημένα, άρχισε να χτίζει παντού εκκλησίες. Βέβαια, όλες, είναι λίγο μεγαλύτερες από τα εκκλησάκια που βλέπουμε, όπου γίνονται δυστυχήματα, στην εθνική οδό, ενώ αυτός τις παρουσιάζει λίγο μικρότερες από την Αγιά Σοφία. Κάνει και Θυρανοίξια. Επίσημα πράγματα. Τα δείχνει και κατ’ επανάληψη στην τηλεόρασή του. Μια φορά σε μία τελετή πήγε και ο μακαριστός, ο Χριστόδουλος.Σιγά να μην γλίτωνε, ακόμα και αυτός, από την διαστροφική πονηριά του Καρατζαφέρη. Μην νομίζετε ότι οι Αρχιεπίσκοποι έχουν ανοσία στο VERTIGO… Σαν όλους εμάς τους άλλους, το ίδιο και αυτός, έχει γεννηθεί φορέας του μικροβίου, το οποίο είναι θέμα χρόνου να αναπτυχθεί και να αρχίσουν τα συμπτώματα.
Εν πάση όμως περιπτώσει, το θέμα είναι ότι αυτός δεν έχει ακόμα κυβερνήσει. Ευτυχώς. Διότι αυτός ο ίδιος, δυστυχώς, όπως τον έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά, τα οποία όμως σημειωτέον και καρατσεκαρισμένο (Βλ. Μαλβίνα) δεν έχουν κερί, ονειρεύεται και πιστεύει ότι κάποτε θα κυβερνήσει. Δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα. Εδώ που τα λέμε ο Χίτλερ, ένας απλός ελαιοχρωματιστής κυβέρνησε και έπεισε μια ολόκληρη Γερμανία να τα βάλει μ’ όλο τον κόσμο. Όλα μπορεί να συμβούνκαι να τον δούμε να κυβερνάει την Ελλάδα. Κάτι τέτοια παραδείγματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν επιχειρήματα και να επαληθεύουν την ανάγκη για τους ομαδικούς ψεκασμούς, με διπλές όμως δόσεις φαρμάκων. Οι μονές δόσεις, έχουν μάλλον, τα συμπτώματα που παρατηρούμε σήμερα. Σε όλες της ηλικίες, σε όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα, τα αντισώματα αντιστέκονται ή μάλλον δεν αντιδρούν, καθόλου, με τον ίδιο τρόπο.
Για παράδειγμα, έβλεπα τις προάλλες στην τηλεόραση στις ειδήσεις τον Βουλγαράκη να μιλάει σε μια μεγάλη συγκέντρωση φοιτητών, εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ξέρετε, τον υπουργό της Ν.Δ. που κατηγορούν την γυναίκα του για κατ’ επανάληψη κακουργήματα στην υπόθεση του Βατοπεδίου. Φυσικά θα πρέπει να υποστηρίξουμε την πιθανή αθωότητα, αφού η υπόθεση είναι εν εξελίξει στα δικαστήρια, όμως αφού υπάρχει και η πιθανότητα καταδίκης δεν μπόρεσα να καταλάβω τους αλαλαγμούς χαράς, ευτυχίας και τα χειροκροτήματα των φοιτητών. Εκτός και αν κάτι ήξεραν. Μορφωμένοι άνθρωποι είναι! Ίσως ήξεραν εκ των προτέρων και προδίκαζαν το αποτέλεσμα της προανακριτικής διαδικασίας. Ίσως είχαν πληροφορίες ότι θα αθωωθεί. Πιθανόν να πήραν και αντιβιοτικά, για να καταπολεμήσουν το VERTIGO. Ο Στέφανος πάντως,δεν ήταν στην αίθουσα, για να τους βοηθήσει. Να τους πει ότι, δεν πάνε καλά. Φυσικά ο ομιλητής ως γνωστός εκπρόσωπος της συνομοταξίας των πολιτικών,, οπλισμένος με την ομοιοπαθητική αλλά και την αναισθησία, που διακρίνει όλους αυτούς τους γερούς οργανισμούς, έβγαλε λόγο. Χωρίς να δείχνουν ότι έχουν κανένα αίσθημα ντροπής, με πλήρη ανοσία, ζητούσαν από τους ίδιους ασθενείς τηλεθεατές, να τους ψηφίσουν. Άνθρωποι που μεσολάβησαν, υπέγραψαν και αγόρασαν τρόλεϊ και λεωφορεία, σε τιμές που κοστίζουν όσο τα αντιτορπιλικά, άνθρωποι που αμείβονται, υπηρετώντας σε δημόσιες θέσεις, με αστρονομικά ποσά, και μιλούν για καταπολέμηση της φτώχειας, άνθρωποι, που όπως κάποιοι καταδικάστηκαν και ενώ άλλοι κατέθεσαν ότι τους λάδωσαν με εκατομμύρια Ευρώ, είναι έξω, και μάλιστα μιλούν στα «παράθυρα». Άνθρωποι, απάνθρωποι, χιονάνθρωποι, σοβαροί και διαφορετικοί.
Και εμείς, όλοι οι άλλοι, οι ίδιοι, και απαράλλακτοι κάνουμε την δουλειά τους. Όχι την δουλειά μας. Μας νοιάζει για το συμφέρον τους, όχι το δικό μας. Πληρώνουμε και ΕΡΤ. ''Πότε θα την δούμε, μήπως αρρωστήσουμε, και γιατί πληρώνουμε ΕΡΤ'', όπως έλεγε και ο Ζήκος. Εδώ το οξύμωρο αλλά και φαινομενικά αστείο, δεν είναι η ΕΡΤ και η αρρώστια, αλλά που νομίζουμε ότι είμαστε καλά.
Πάνω από 600.000.000 ευρώ (μισό δισεκατομμύριο και βάλε) πληρώνουμε για να μην βλέπουμε ΕΡΤ. Όπου υπάρχει ρολόι της ΔΕΗ, 50,88 ευρώ πάει στην ΕΡΤ. Ίσως να αυξήθηκε κιόλας. Ψυγεία, αποθήκες, μαντριά, βουστάσια, θερμοκήπια, γεωτρήσεις όλοι πληρώνουν για την ΕΡΤ. Πρόβατα, γελάδια, μοσχάρια, τριαντάφυλλα, ντομάτες, άχυρα, τα πάντα όλα, βλέπουν τηλεόραση. Mega, ANT1, ALPHA και τα άλλα τα βλέπουν τζάμπα, αλλά ΕΡΤ επί πληρωμή. Εντάξει, το παραδέχομαι, η ποιότητα είναι διαφορετική, άλλου επιπέδου εδώ που τα λέμε. Τις προάλλες είχε ένα έργο ενός Σουηδού σκηνοθέτη που μπορεί να μην το κατάλαβα, αλλά μάλλον ήταν μια μικρή ενέσιμη δόση, παραισθησιογόνος. Το''Χριστός ξανασταυρώνεται'' του Καζαντζάκη, το είδαμε τριάντα φορές και το μάθαμε από έξω.
Υπήρχε μια εκπομπή που δυστυχώς την έκοψαν, όπου έβγαινε μια παρουσιάστρια, πήγαιναν και κάτι πολίτες, ασθενείς, μαγείρευαν τα φαγητά της αρεσκείας τους και μια επιτροπή, με καμιά δεκαριά μέλη, έτρωγαν, δοκίμαζαν και βαθμολογούσαν, την ποιότητα του φαγητού. Ντολμαδάκια γιαλαντζί 5, Αντζέμ πιλάφι 7, Φασουλοταβά 8, κεφτεδάκια αλά πολίτα 10.
Το κάθε μέλος της επιτροπής έπαιρνε μισθό μηνιαίο, μερικές χιλιάδες ευρώ. Πολλαπλάσια έπαιρνε η παρουσιάστρια. Απ’ ότι άκουσα η εκπομπή κόπηκε, επειδή τους πήρανε μυρωδιά. Όχι γιατί κάηκε κανένα φαγητό στην κουζίνα, ούτε από τα βρωμερά τους χέρια, από τον φασουλοταβά, αλλά γιατί και αυτοί της εκπομπής, ΗΤΑΝ ΛΑΙΜΑΡΓΟΙ και μονοφαγάδες, και στον κοσμάκη που πήγαινε στην εκπομπή δεν έδιναν, ούτε μπουκιά για δοκιμή. Σημειωτέον βέβαια, ότι υπάρχουν μερικές δεκάδες συμβούλων και διευθυντών οι οποίοι παίρνουν μηνιάτικο,ο καθένας τους, όσο παίρνουν 40 νεοδιοριζόμενοι υπάλληλοι. Θυμάμαι μία φορά που πήγα σε μία εκπομπή στην ΝΕΤ, στην Κατεχάκη, στα παλιά κτήρια της ΥΕΝΕΔ, για να με προετοιμάσουν, με περιποιήθηκαν καλύτερα από το πιο σύγχρονο σπα! Πούδρες , ταλκ, νύχια, ξύρισμα, χτένισμα μέχρι και χαλάουα και αποτρίχωση με κάνανε,καμία εικοσαριά κοπέλες υπάλληλοι της ΕΡΤ. Μια το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, μία η Ν.Δ. διορίσανε κι εγώ δεν ξέρω πόσους αργόσχολους. Με κέρασαν και καφέ από ένα κυλικείο που πρέπει να δουλεύανε εκεί, σαν καφετζήδες, 7-8 νοματαίοι. Περισσότεροι και από το Ιντερκοντινενταλ. Το κτήριο ήταν σε άθλια κατάσταση εγκαταλελειμμένο και γεμάτο σκουπίδια. Εδώ, μια δικαιολογία την είχαν οι άνθρωποι, γιατί είχαν μόνο 50 υπαλλήλους. Λίγο λιγότερους από τον Δήμο Καλαμαριάς.
Τα Μιλφέιγ του Κωνσταντινίδη, είναι από τα γλυκά που όταν τα τρως νομίζεις ότι πετάς στα ουράνια. Πάνω από τα 70.000 πόδια. Θεϊκή απόλαυση. Κοντά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας ήταν το πρώτο ζαχαροπλαστείο της εταιρείας που τα έφτιαχνε, μπροστά στα μάτια σου, με παραδοσιακά υλικά και κρέμα σαντιγί με φρέσκο βούτυρο και γάλα. Ήταν το απαραίτητο γλυκό που ακολουθούσε κάθε φορά τα τσιμπούσια που κάναμε τότε, στην Λάρισα. Είναι ότι καλύτερο, μετά από τσίπουρα και κρεατοφαγία και, για όσους δεν ξέρουν, επιβάλλεται να δοκιμάσουν. Λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν το θεσσαλικό θέατρο. Εκείνη την εποχή, στις αρχές της δεκαετίας του 80, δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια, ήταν μόνο η ΕΡΤ, η οποία όπως και σήμερα, ήταν η ΙΔΙΑ. Η ίδια συνταγή, τα ίδια χρώματα, τα ίδια προγράμματα τα ίδια λόγια. Αν και έχουν περάσει τριάντα χρόνια, έπαιζαν και τα ίδια πρόσωπα. Ο Μάκης, ο Χαρδαβέλας, ο Λιάνης η Φωτεινή Πιπιλή.
Σήμερα ο ένας έγινε υπουργός, ο άλλος «τρώει» υπουργούς, ο τρίτος κοντεύει να φθάσει τον Λιακόπουλο τον Δημοσθένη και η άλλη, βουλευτής και παρ’ ολίγον υπουργός. Αν κάνουμε λίγο υπομονή και δεν μας πιάσουν τα φάρμακα και η θεραπεία, μπορεί να ξαναβγάλουμε την Ν.Δ., και να την δούμε υπουργό αύριο-μεθαύριο.
Οπότε τα θερινά τα σινεμά και τα θέατρα ήταν οι μόνες λύσεις διεξόδου. Ο Λάκης ο Λαζόπουλος έπαιζε στο «Θεσσαλικό». Από μικρός φαινότανε ότι κάποτε θα «μεγαλώσει». Μας άρεσε τόσο πολύ ώστε μία του παράσταση, την είχαμε δει τρεις-τέσσερις φορές
Αν τον συγκρίνουμε με τον σημερινό Λάκη μπορώ να πω ότι ήταν ο ίδιος με μόνη διαφορά ίσως, το σκοπό του έργου. Τους λόγους και τα κίνητρα του Λάκη, για τους οποίους γραφόταν τα σενάρια. Ο τρόπος ήταν ο ίδιος. Σάτιρα. Σ’ αυτό το σημείο ίσως θα έπρεπε να δώσουμε μια ερμηνεία της λέξης, ετυμολογικά.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν προέρχεται από τα σατιρικά κείμενα του Αριστοφάνη. Άλλωστε τα παλαιά τα χρόνια, στην αρχαιότητα, δεν ζούσαν ούτε ο Κούγιας, ούτε η Σαρρή, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Παυλίδης, ούτε κανένας. Ίσως ζούσε ο Μητσοτάκης αλλά δεν πιάνεται, γιατί ήτανε μικρό παιδί. Σάτιρα σε μικρά παιδιά, δεν γίνεται. Εγώ θεωρώ ότι έχει σχέση με την σάτιρα,αυτόν το κοφτερό σαν μπαλτά, μαχαίρι που χρησιμοποιούν οι χασάπηδες.
Ο Λάκης το χρησιμοποιεί με πολύ πετυχημένο τρόπο για να ανοίξει κεφάλια, να κόψει γλώσσες, να σπάσει κόκαλα και να φθάσει στο μεδούλι. Ή τουλάχιστον προσπαθεί ο άνθρωπος. Το θέμα είναι κατά πόσον, μπορούν τα μηνύματα να περάσουν στους τηλεθεατές. Ακροαματικότητα υπάρχει. Τον βλέπουν πολλοί. Το πρόβλημα είναι αν τον βλέπουν με τσίμπλες στα μάτια ή με κερί στα αυτιά.
Αν αυτά δεν καθαριστούν, η θεραπεία δεν πιάνει. Το VERTIGO, ως γνωστόν, είναι ένα μικρόβιο με μεγάλες αντοχές στα φάρμακα. Απαιτεί ισχυρές δόσεις. Πρωί-βράδυ. Κάθε Τρίτη στις 9 και, με διακοπές ή αναβολές πολλές φορές, είναι σαν να δίνεις ασπιρίνες για καρκίνο.
«ΤΕΧΝΗΤΟΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ»
Ο τεχνητός ορίζοντας είναι το σημαντικότερο όργανο πτήσεως του Αεροπλάνου. Πριν απ’ όλα τα άλλα όργανα, τοποθετήθηκε, από την εποχή των Αδελφών Ράιτ. Βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τον χειριστή, σε περίοπτη θέση, έτσι ώστε ο πιλότος, θέλει δεν θέλει, να το βλέπει. Δείχνει ανά πάσα στιγμή την στάση του αεροσκάφους. Αν πάει αριστερά ή δεξιά, αν κατεβαίνει κάτω ή ανεβαίνει πάνω. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν χωράει αμφισβήτηση. Δεν κάνει ΠΟΤΕ λάθος. Ειδικά την σημερινή εποχή έχει εξελιχθεί και έχουν προστεθεί στην οθόνη και άλλες πληροφορίες, οι οποίες με ακρίβεια μαθηματική, δείχνουν στον πιλότο που πάει. Αν πάει λάθος δηλαδή κάποιος, του «λέει» να στρίψει αντίστροφα, να το πάρει αλλιώς ή αν πέφτει, να κάνει “PULL OUT”, να τραβήξει δηλαδή το χειριστήριο για να μη γκρεμοτσακιστεί. Για τους κουφούς μάλιστα, έχουν βελτιωθεί και αναπτυχθεί τόσο πολύ τα μηχανήματα ώστε, μέσω υπολογιστή μια φωνή μέσα από την κάσκα, φωνάζει δυνατά «PULL OUT, “PULL OUT” μαλάκα, μέχρι να φύγει ο κίνδυνος, μέχρι να απαγκιστρώσουν. Προειδοποιητικά.
Για τους πιλότους που δεν «βλέπουν» καλά, το μέγεθος του τεχνητού ορίζοντα, είναι σχεδόν, τριπλάσιο από τα άλλα όργανα, ενώ έχει έντονα χρώματα, για να διακρίνεται καλύτερα. Μετά την μεταπολίτευση όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, όλα τα πολιτικά κόμματα βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα. Βλέπουν μακριά. Ίσως γι’ αυτό δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα χαΐρι. Κανείς δεν βλέπει κοντά. Δίπλα του. Το κακό όμως δεν είναι τι οράματα έχουν αυτοί.
Η ζημιά γίνεται από την δική μας στραβομάρα. Πιστεύω ότι και αυτό είναι σύμπτωμα του VERTIGO. Πρέπει να κάνουμε μερικές αναλύσεις, κάποιες εξετάσεις, σε πολλές περιπτώσεις, για να βγάλουμε κάποια αποτελέσματα.
Ο περισσότερος κόσμος λέει και πιστεύει ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Άλλοι ισχυρίζονται ότι με την πολιτική πρέπει να ασχολούνται οι σοφότεροι, αυτοί που έχουν μεγαλύτερη μόρφωση και περισσότερες ικανότητές. Τα λεξικά φυσικά δεν προσδιορίζουν ακριβώς τι λογής ικανότητες και τι μόρφωση συγκεκριμένα, πρέπει να έχουν. Μπορεί για παράδειγμα κάποιος να είναι τέρας μορφώσεως στην εντομολογία ή να είναι μουσική διάνοια, ή να γνωρίζει βαθύτερα όσο κανείς άλλος στον κόσμο, την ζωή και το έργο των θαλασσινών ελεφάντων. Αν αναφερθούμε στις ικανότητες μπορούμε να υποθέσουμε και να θεωρήσουμε ότι καταλληλότεροι για πολιτική θα μπορούσαν να είναι ένα ποδοσφαιριστής, αριστεροπόδαρος, ζογκλέρ, ένα κεντρώος (Half) επιτελικός ή ένα δεξί μπάκ. Ένας για το ΚΚΕ, ένας για το ΠΑΣΟΚ κι ένας για την Ν.Δ. Ταμάμ. Μπορεί να εννοήσουμε ικανότερο, έναν ακροβάτη, ένα μάγο, ένα μάστορα ράφτη, ένα χειρούργο «σφάχτη», ένα χειριστή εκσκαφέα, ένα δάσκαλο πολεμικών τεχνών ή έναν οδηγό μπουλντόζας. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις χωρίς να εξαιρέσουμε και άλλες αφού υπάρχουν και άλλοι μάστορες, με τεράστια προσόντα και ικανότητες, από όπου θα μπορούσαμε να βρούμε τους αυριανούς μας ηγέτες.
Παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Εκλέγονται άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν ισορροπία στο ένα πόδι, ούτε για μισό λεπτό, και εμείς, τους βάζουμε υπουργούς σε υπουργεία όπου πρέπει να κρατήσουν τις ισορροπίες μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Βγάλαμε για πρωθυπουργό,άνθρωπο που βάρεσε ένα πέναλτι και, έσπασε το πόδι του και θα εκλέξουμε, μάλλον, έναν άλλον, για να οδηγήσει την χώρα στο μέλλον, ο οποίος «σκοτώθηκε» οδηγώντας ποδήλατο. Αυτός βέβαια έχει και μια δικαιολογία αφού το ποδήλατο δεν είχε βοηθητικές ρόδες.
Υπήρξε στο πρόσφατο παρελθόν, υπουργός αγροτικής ανάπτυξης ο οποίος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα αγγουράκια από τα κολοκυθάκια. Έναν άλλον που, σαν φαντάρος έβαλε μέσα το ΚΨΜ διαχειριστικά, εμείς τον τοποθετήσαμε υπεύθυνο για να «στρώσει» την οικονομία μας. Άσχετα πράγματα δηλαδή. Εδώ θα μπορούσε να μπει κάλλιστα, ένας οδηγός μπουλντόζας και θα βλέπατε πως θα τα ''έστρωνε''τα πράγματα!.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Υπήρξε υπουργός που μιλούσε μέχρι και δώδεκα γλώσσες και ανέλαβε την ευθύνη, καταπολέμησης της ακρίβειας. Πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Με πολλά κουστούμια, άπειρες γραβάτες, πολλά λεφτά, πολύ φίλος του πρωθυπουργού και γενικά εραστής του «πολύ». Χουβαρντάς. Γι’ αυτό το λόγο και αυτός πήρε σαράντα ένα μέτρα, για να σταματήσει την ακρίβεια της αγοράς. Τόσα πολλά έκανε ο άνθρωπος. Κανείς άλλος δεν πήρε τόσα πολλά μέτρα! Δεν πήγαινε άλλο. Το κουτάκι, τα 125gr χυμό ροδάκινο, τα καρτέλ, τα πουλούσανε 1 ευρώ και δέκα λεπτά, στα περίπτερα, ενώ τα ροδάκινα τα αγόραζαν από τους παραγωγούς της Ημαθίας και της Πέλλας, 17 λεπτά το κιλό. Σαν τα καρτάλια, τους πίνουν το αίμα. Το στάρι, το αγόραζαν οι μεσάζοντες είκοσι πέντε ευρώ τον τόνο και, το ψωμί στοίχιζε στον καταναλωτή 1,80, μια φραντζόλα. Δεν πρόλαβε ο καημένος σε μια τετραετία να πάρει όλα τα μέτρα, πήρε μόνο καμιά δεκαπενταριά, οπότε δεν ολοκλήρωσε το έργο του και δεν έφθασε στο 41. Σταμάτησε εκεί, αφού τον αλλάξανε. Αδικία.
Σ’ αυτήν την περίπτωση ένας μάστορας ράφτης θα ήταν πιο αποτελεσματικός. Τόσα χρόνια έχει πάρει μέτρα και μέτρα καθώς και έχει αναπτύξει ικανότητες και εμπειρίες, που είναι κρίμα να μένουν ανεκμετάλλευτες. Βάζουνε στο υπουργείο υγείας και οι μεν και οι δε, πολιτικούς, ανθρώπους, υγιέστατους, βιονικούς. Χωρίς κανένα πρόβλημα. Οι άνθρωποι, πολύ λογικά, χωρίς καμία εξαίρεση, αποτυγχάνουν όλοι τους. Βάλτε βρε χριστιανοί, υπεύθυνο σ’ αυτήν την θέση κανέναν άρρωστο. Έμπειρο. Δοκιμάστε τουλάχιστον. Δεν λέω βέβαια να πάρετε κανέναν από την απομόνωση του Δαφνιού ή κανέναν άλλο με προχωρημένο καρκίνο. Λίγα θα είναι τα ψωμιά τους. Βρείτε κάποιον που είναι πιο ελαφριά έτσι ώστε να έχει χρόνο και να προλάβει. Έναν που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και ξέρει. Βλέπει και γνωρίζει τα προβλήματα. Έχει πάρε-δώσε με γιατρούς, νοσοκόμους, φάρμακα κτλ. Έναν νεφροπαθή για παράδειγμα. Έναν χρόνιο υπερτασικό ή διαβητικό. Σ’ αυτές τις κατηγορίες ανήκουν οι περισσότεροι Έλληνες. Όπως όμως γνωρίζουμε, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είναι φιλεύσπλαχνοι, νοιάζονται και πονάνε για το καλό μας, υπάρχει η περίπτωση να μην θέλουν να ταλαιπωρήσουν, να κουράσουν, να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία τους, άρρωστοι άνθρωποι είναι στο κάτω κάτω, μπορούν να επιλέξουν άλλες λύσεις. Έχουν την δυνατότητα να διαλέξουν για αυτήν την θέση, έναν ταχυδρόμο. Ο άνθρωπος όλη την μέρα έχει να κάνει με φακέλους, φακελάκια και σίγουρα δεν θα μας «στείλει» όπως κάνουν οι άλλοι, οι υγιείς. Συστημένους. Ή βάλτε ένα σφάχτη, χειρουργό, και ειδικότητα έχει και πείρα, αφού έκαναν οι περισσότεροι «αγροτικό». Τώρα για μεταπτυχιακά και συγγράμματα, δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα φθάσουν το μαχαίρι στο κόκαλο. Άσε που οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι και μπελαλήδες ένεκα του ότι όλη μέρα είναι μέσα στα αίματα,οπότε το αίμα τους ανεβαίνει στο κρανίο πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα να βάλουν τάξη στα αιματολογικά, στα χειρουργεία κλπ. Έτοιμοι είναι. Έχουν και άσπρες στολές! Αυτές τις δύο ειδικότητες θα μπορούσαμε, σε τελική ανάλυση, να τις βάλουμε να συνεργαστούν. Μαζί. Ο ένας υπουργός και ο άλλος υφυπουργός.
Το σημαντικότερο όμως λάθος νομίζω ότι γίνεται στο σπουδαιότερο υπουργείο. Το Παιδείας και Θρησκευμάτων. Παίρνουμε σαν δεδομένο ότι δεν πρόκειται ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα, να γίνει διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Η εκκλησία είναι κράτος και το κράτος χωρίς την εκκλησία δεν είναι κράτος. Άρα αυτός που θα επιλέγει πρέπει να έχει σχέση και να είναι υπεύθυνος και για τα θέματα της παιδείας και της εκκλησίας. Τι ποιο λογικό να βάλετε έναν ψάλτη. Όταν είναι στην κυβέρνηση η Ν.Δ. να μπαίνει δεξιός ψάλτης, ενώ όταν εκλέγεται το ΠΑΣΟΚ, αριστερό. Αξιοκρατικά και δίκαια. Οι περισσότεροι ψάλτες έχουν τεράστια παιδεία στην βυζαντινή μουσική και ξέρουν απ’ έξω ότι τα απολυτίκια και τις ψαλμωδίες. Κάθεστε και μου βάζετε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από ιστορία, οι οποίοι αντί να διαβάζουν βιβλία είναι κάθε μέρα στα μπαράκια και το χειρότερο οι πιο πολλοί, τελείωσαν ιδιωτικά αμερικάνικα και άλλα ξένα κολέγια. Είναι δυνατόν να δώσει λύσεις αποτελεσματικές κάποιος ο οποίος δεν γνωρίζει την αλήθεια των προβλημάτων; Κάποιος που δεν πήγε φροντιστήριο, δεν έκανε ιδιαίτερα. Κάποιος που δεν ξέρει τι θα πει να κάνεις μάθημα σε αίθουσες χωρίς θέρμανση, να σπουδάζεις στα Γιάννενα και όχι στο Λονδίνο με 500 ευρώ μηνιάτικο, μέσα τα νοίκια και το φαγητό. Πολύ φυσιολογικά, μπορείς να ξέρεις μόνο τι προβλήματα έχει το City University. Εμείς όμως θέλουμε υπουργούς για να λύσουν τα προβλήματα στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια και όχι αυτούς που ξέρουν τι γίνεται έξω. Σαν τελευταία λύση βάλτε κανέναν βιβλιοπώλη. Όλη τη μέρα με τα βιβλία, τα μολύβια και τετράδια ανακατεύονται. Τόσοι και τόσοι υπάρχουν. Βάλτε τον Ιανό που ξέρει και από πολιτιστικές εκδηλώσεις. Βάλτε τον Ελευθερουδάκη ή τον Μπαμπινιώτη που ασχολείται και με τα πολιτικά. σαν έκτακτη λύση, στην χειρότερη των περιπτώσεων, βάλτε τον Άδωνη ή τον Δημοσθένη, τον Λιακόπουλο. Με τον Άδωνη βέβαια, υπάρχει περίπτωση να εκτεθούμε σε βάθος χρόνου, να γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως με τις τσιρίδες του και την υστερία του. Θα του βάλουν καμιά μέρα φωτιά στο μαγαζί του οι αναρχικοί, και τότε ποιος τον ακούει. Άσε που θα βάλει με το ζόρι από το δημοτικό στα παιδιά να διδάσκονται τα βιβλία του Πλεύρη, με ότι αυτό συνεπάγεται, για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Το βέβαιο πάντως είναι ότι σε λίγα χρόνια θα πηγαίνουμε στον Χασάπη και θα παραγγέλνουμε μιλώντας «Πελάτης ειμί. Τι εστί τούτο. Δως μοι τεμάχιον πτηνών και μισόν κιλόν πολτού κρέατος». Θα μάθουμε αρχαία ελληνικά φαρσί. Υποχρεωτικά. Στο αριστοτέλειο πανεπιστήμιο πρύτανης , με το ζόρι, θα γίνει ο Ζουράρης.
Θα επιμείνω στις άλλες πιθανές επιλογές για την θέση του υπουργού παιδείας λόγω της σημασίας και θα εξηγήσω τους λόγους. Χωρίς να θέλω να αδικήσω τον Δημοσθένη, θα τον άφηνα σαν τελευταία λύση. Ενώ έχει όλα τα προσόντα, τελείωσε το Φυσικό, ασχολείται με τα βιβλία πολλά χρόνια, θα τον αποκλείσω, διότι στο βιβλίο του «τα Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» έγραψε μερικές ανακρίβειες και κινδυνολογίες οι οποίες πιθανόν να δημιουργούσαν στα παιδιά, ανασφάλειες. Ενώ είναι μυστικά και πρέπει να τα κρατάμε κρυφά και να κρύβουμε λόγια, αυτός αποκάλυψε όλες τις συνωμοσίες που γίνονται εναντίον μας. Μάλιστα ήταν αυτός που σ’ ένα άλλο βιβλίο του, έγραφε και «κάρφωσε» τους υπεύθυνους, για τα Chemnails. Θυμάστε, γι’ αυτούς που μας ραντίζουν και μας κάνουν με τα αεροπλάνα, φλιτ.
Εγώ πάντως προσωπικά, σαν καλύτερες λύσεις, θα πρότεινα δύο άτομα. Ή εναλλάξ να έμπαινε ο ένας υπουργός και ο άλλος υφυπουργός. Και οι δύο τους είναι με τεράστιες ικανότητες, ειδικοί στο VERTIGO οπότε και θα μπορούσαν να μπουν οι βάσεις για την καταπολέμηση της νόσου. «Κάλλιο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν». Όταν μάλιστα αρχίσουμε την προληπτική ιατρική από την σχολική ηλικία, δημιουργούνται προϋποθέσεις και αντισώματα στον ανθρώπινο οργανισμό και δεν εμφανίζεται η ασθένεια όταν μεγαλώνουμε και αρχίσουμε να ψηφίζουμε. Συμπτωματικά ο ένας είναι καλόγερος στη Σαλαμίνα σ’ ένα μοναστήρι που λέγεται «Παναγιά η Γιατρέσσα». Όπως βλέπετε έχει σχέση και με την Ιατρική και με τα θρησκεύματα. Τώρα θα μου πείτε γιατί να μην μπει στο υπουργείο υγείας αντί για τον σφάχτη. Η απάντηση είναι ότι δεν έχει τέτοιες άσπρες στολές αφού αυτός φοράει μαύρα ράσα. Πάντως ο άνθρωπος είναι μάγος. Είναι Θεός. Το έδειξε και στον Μάκη τον Τριανταφυλλόπουλο. Γιατρεύει από πάσα νόσο και μαλακία. Εκατοντάδες μικροί μεγάλοι περίμεναν ώρες για να τους ξορκίσει και να τους ξεματιάσει. Ούτε λάδι ήθελε ούτε φακελάκια έπαιρνε. Μόνο μερικά μαγαζιά, του γράφανε, κάτι παραθαλάσσια και λίγα σπίτια «σούφρωσε» από τους ασθενείς που γιάτρεψε. Άσε που ο άνθρωπος ήταν τόσο ευρηματικός και δημιουργικός που παρακάμπτοντας γραφειοκρατία και δυσκολίες των κρατικών υπηρεσιών «έχτισε» ολόκληρα χωριά,. Κανείς δεν είδε τίποτα. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Τελικά ο Δημοσθένης μπορεί και να έχει δίκιο. Μάλλον μας ψεκάζουν.
Τα ψεκαστικά, τα Πεζεντέλ ανήκουν στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Είναι Πολωνικά, ελικοφόρα μικρά μονοκινητήρια, χρησιμοποιούνται και ως πυροσβεστικά και αγοράστηκαν επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα χρόνια της Αλλαγής. Απ’ ότι θυμάμαι τα είχαμε πάρει πακέτο, μαζί με αρκετά ακτινολογικά μηχανήματα για να εξοπλίσουμε τα κέντρα υγείας. Ξέρετε, αυτά τα μηχανήματα που βγάζουν ακτινογραφίες. Τώρα για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, αν κάποιος έσπαζε κανένα ποδάρι και πήγαινε εκεί με το βιβλιάριο του ΙΚΑ για εξέταση, στο τέλος έπαιρνε φωτογραφίες για ταυτότητα. Τόσο αξιόπιστα ήτανε. Τα Πεζεντέλ, όταν δεν πέφτανε, μετά δυσκολίας, έσβηναν τα κάρβουνα από μια φουφού ή ένα μαγκάλι. Πολύ αποτελεσματικά. Φυσικά ήταν μια επιλογή του υπουργείου, η οποία στηρίχθηκε στις προτάσεις εμπειρογνωμόνων ως καταλληλότερα, και το σημαντικότερο τα πήραμε σχεδόν τζάμπα. Το κάθε ένα κόστιζε, λίγο φθηνότερα, από ένα τζάμπο. Χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο σε αποστολές αεροψεκασμού. Η πραγματική προσφορά τους, θέλω να πω δεν ήταν φανερή. Ήταν κρυφή. Θυμάμαι ότι ήταν οι εποχές, όπου σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, κυριαρχούσαν τα αναβολικά και τα φάρμακα. Ήταν τότε που Ανατολικόγερμανίδες «έριχναν» 22 μέτρα με αντρική σφαίρα, Ρώσοι κολυμπούσαν τα 100 μέτρα πιο γρήγορα από τα τα ψάρια ,τα τονάκια, ενώ Πολωνοί αρσιβαρίστες σήκωναν στο Αρασέ, Βάρη κοντά στον τόνο. Σαν κλάρκ.
Ήθελαν, λοιπόν, να μας ραντίσουν. Τάχα μου δήθεν ψέκαζαν τον δάκο και τα άγρια, τα λαίμαργα χόρτα. Ντεμέκ ήθελαν να αυξήσουν τις σοδειές. Είχαν αρχίσει και να τρέχουν, να εισρέουν τα μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα. Πολλά δισεκατομμύρια δραχμές. Τις επόμενες δεκαετίες έγινε το ίδιο με τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, τα γνωστά ΚΠΣ. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Τα φάρμακα μπορεί να μην εξόντωσαν τα «λαίμαργα», χόρτα και χαρτιά, επέδρασαν όμως δραστικά επάνω στον λαό. Αυτοί,το ήξεραν. Όλοι οι πολιτικοί. Κλεισμένοι μέσα στον αποστειρωμένο θάλαμο της Βουλής περίμεναν να περάσει λίγος καιρός, τα φάρμακα να χάσουν την δραστικότητά τους και μετά ξαμολήθηκαν. Περίμενε-περίμενε, από την πολύ αναμονή, τους έπιασε και μια πείνα και πέσανε με τα μούτρα στο φαΐ. Πρέπει να έφαγαν τον αγλέορα. Κοντεύουν να σκάσουν. Τα ψεκαστικά,τα Πεζεντέλ, κάνανε την δουλειά τους. Μάλλον γι’ αυτό τελικά, με την εξόφληση, οι τιμές τους βγήκαν λίγο τσιμπημένες. Ο λαός πάντως όσες τσιμπιές κι αν τον έδινες δεν ξυπνούσε. Πήγαινε στην κάλπη κι έκανε την δουλειά τους. Δαγκωτό.
Ο υπουργός εθνικής αμύνης είναι μια θέση όπου λογικά θα έπρεπε να επανδρώνεται από άνθρωπο που έχει σχέση με τα εθνικά θέματα και την άμυνα της Ελλάδας. Αυτός που υπηρετεί και τοποθετείται σ’ αυτή την θέση πρέπει να έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ικανότητες. Έχει ως αποστολή να εξοπλίσει να οργανώσει, να εκπαιδεύσει, αλλά κυρίως να κρατήσει ψηλά το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων. Πως λέμε «ηθικόν ακμαιότατον». Κάτι τέτοιο. Μάλιστα, πρέπει να πούμε ότι ορκίζεται ότι θα το κάνει αυτό, όπως κάνουν και οι άλλοι υπουργοί βέβαια. Μα την Παναγία. Να μην προλάβω να κάνω βήμα. Το είδα με τα ματάκια μου. Ορκίζονται, μη τυχόν και δεν τους πιστέψουμε, όχι τίποτα άλλο. Όλοι μαζί ορκίζονται και ακουμπάνε ο ένας πάνω στον άλλο με τα χέρια τους. Είναι όλοι τους συνεννοημένοι. Αν δεν ακουμπάει ο ένας τον άλλον, δεν πιάνεται ο όρκος. Όπως τότε παλιά που παίζαμε μικρά παιδιά «ότι κάνει η Μάνα». Λέει ο ένας το ποίημα, το επαναλαμβάνουν οι άλλοι με μια φωνή, και εμείς συνεχίζουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Τα’ αφήνουμε πάνω τους. Όλα. Μέχρι και την ζωή μας. Για την θέση αυτή, αν εξαιρέσουμε αυτούς που υπηρέτησαν μέχρι σήμερα, θα μπορούσε να μπει και ο τελευταίος πολίτης που γεννήθηκε και αγαπάει αυτόν τον τόπο. Για να σας πω την αλήθεια, ακόμα και ένας φιλέλληνας ξένος θα ήταν πιο άξιος. Ο Λόρδος Βύρωνας για παράδειγμα από παλαιά, ή ο Γκμόχ. Άλλωστε αυτός σαν Πολωνός που είναι, θα είχαμε και μέσον, όταν αγοράσαμε τα Πεζετέλ.
Στην «Ελληνοφρένεια» έχουν την Ελληνική σημαία ανάποδα. Τα παιδιά αυτά κάτι ξέρουν. Ίσως κάποιος υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία. Όταν στα αεροσκάφη, είμαστε ανάστροφα στο πάνω σημείου του LOOP, στην αρχή του SLITL S ή στο τέλος του IMELMAN, ο τεχνητός ορίζοντας το δείχνει. Μας δείχνει ακριβώς ότι είμαστε ανάποδα. Σαν την σημαία. Δυστυχώς δεν μπορούμε να βάλουμε τεχνικούς ορίζοντες στο κράτος. Πουθενά. Ούτε στα υπουργεία, ούτε στις υπηρεσίες, ούτε στα σχολεία, ούτε στις εκκλησίες, ούτε στο μέγαρο Μαξίμου. Στο τελευταίο, αν μπορούσε να μπει, θα ήταν Θεού δώρο. Θα είχαμε πιθανότητες.Όπως ξέρετε, τουλάχιστον ο κυβερνήτης που είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο, πρέπει να ξέρει τι θέση έχουμε. Πάμε ίσια ή ανάποδα. Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Τέλος πάντων γι’ αυτά θα μιλήσουμε λεπτομερώς στο κεφάλαιο με τις θεραπείες.
Ο τεχνητός ορίζοντας σε πολλά αεροσκάφη RF-84 F, αυτά που πετούσα την δεκαετία του 80 στην Λάρισα στην 110 ήταν παλαιού τύπου. Όταν έβαζες μπροστά τον κινητήρα μετά από λίγη ώρα πάθαινε μια βλάβη η σφαίρα που απεικόνιζε τον γήινο ορίζοντα και η οποία «έπλεε» μέσα σ’ ένα υδραυλικό υγρό, και το αποτέλεσμα ήταν να δείχνει τελείως λανθασμένες πληροφορίες. «Έπεφτε» στον ύπνο, θα λέγαμε, και απεμπλέκετο. Ο μόνος τρόπος για να επανέλθει ήταν το, Pull to gage, τραβούσαμε ένα μαρκούτσι που ήταν πάνω στο ταμπλό, για μερικά δευτερόλεπτα και έτσι ο ορίζοντας επανερχότανε σε λειτουργία. Έπρεπε λοιπόν να κάνω Pull to gage σε μένα. Για να καταλάβετε, και να ξέρετε, μπορεί να σας τύχει και σας καμιά φορά, διότι άνθρωποι είμαστε, δεν ξέρεις ποτέ. Μια μέρα, παραμονές δεκαπενταύγουστου μ’ έστειλε ο Πρόεδρος να πάω στο Γιδά για να εγκαινιάζω το καινούργιο μας γραφείο. Έσκαγε ο τζίτζικας. Επειδή όμως ήταν επίσημη τελετή, έβαλα κοστούμι, γραβάτα, καβάλησα το αυτοκίνητό μου και πήγα. Έφθασα στο Γιδά και αφού ρώτησα καμιά διακοσαριά άτομα, απογοητεύτηκα αφού δεν ήξερε κανείς και δεν είχε ακούσει ούτε, για το ΛΑΟΣ, ούτε για το γραφείο. Τελικά, ευτυχώς, γνώριζε ο τρελός του χωριού. Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, με συνόδεψε στην διεύθυνση που βρισκότανε τα καινούργια μας γραφεία. Για τον κόπο του και την καλή του πράξη, τον έκανα και επίτιμο μέλος. Το γραφείο ήταν ένα σκοτεινό ημιυπόγειο, στην ίδια πολυκατοικία με τα γραφεία της Ν.Δ. Φυσικά εκείνα ήταν στον τρίτο όροφο και είχαν μεγάλες φωτεινές επιγραφές, σημαίες και τα ρέστα. Οι δικοί μου είχαν, κολλήσει στο τζάμι μια φωτογραφία του Καρατζαφέρη και τίποτα άλλο. Τι να έκαναν οι άνθρωποι. Φτώχεια καταραμένη. Που να περισσέψουν λεφτά από την κρατική επιχορήγηση. Αυτά τα κρατάει για τον εαυτό του ο Καρατζαφέρης. Κορόιδο είναι να τα μοιράζει δεξιά και αριστερά. Ή μάλλον μόνο δεξιά. Μπήκα μέσα, ήταν λίγο σκοτεινά γιατί ρεύμα δεν υπήρχε, όπου γύρω από ένα παλιό μεταλλικό γραφείο και πάνω σε κάτι ψάθινες καρέκλες μεταχειρισμένες από παλιό καφενείο, καθόντουσαν 7-8 γεροντάκια. Μαζί με μένα και τον τρελό γίναμε καμιά δεκαριά. Ίσα-ίσα χωρούσαμε αλλά συγκινήθηκα γιατί τα ανθρωπάκια τα καημένα, σηκώθηκαν όλοι για να κάτσω εγώ. Ο Γενικός Διευθυντής. Μ’ έκαναν και έναν καφέ στο μπρίκι, συνοδευόμενο από λίγα βουτήματα, κουλουράκια πλεξούδες, απ’ αυτά που κερνάμε στα μνημόσυνα. Πάνω στο γραφείο είχε 2-3 βιβλία του Άδωνη,του μπαμπά Πλεύρη και τον «Αγώνα» του Hitler. Έβαλα πάνω το φλιτζανάκι του καφέ προσεχτικά για να μην τον χέσω, συγνώμη να μην τον χύσω ήθελα να γράψω, και άρχισα να περιεργάζομαι τις φάτσες.
Ήταν όλοι τους συνταξιούχοι, παλαιοί χωροφύλακες, ένας αγροφύλακας και ένας επίσης παλαιός κοινοτάρχης επί χούντας. Περιμέναμε τον παπά για να κάνουμε το ευχέλαιο και να πάρουμε την ευλογία του. Είχαν και ένα πιάτο με αλεύρι, με ένα κερί μέσα. Στα ντουβάρια υπήρχαν κρεμασμένα μερικά κάδρα. Του Κολοκοτρώνη, της Μπουμπουλίνας, του Μέγα Αλέξανδρου. Αυτός ήταν και κοντοχωριανός αφού η Βεργίνα απείχε λίγα χιλιόμετρα μακριά. Στον απέναντι τοίχο είχαν μια φωτογραφία του Καρατζαφέρη μια του Μεταξά και μια αφίσα του Τσε Γκεβάρα(κατ'εντολή Καρατζαφέρη). Από ένα φορητό ραδιόφωνο, αυτά που παίζουν με μπαταρίες, έπαιζε δυνατά ένα τραγούδι της Βέμπο. «Παιδιά της Ελλάδας παιδιά, εσείς που πολεμάτε, πάνω στα βουνά…». Είχα γίνει πλύμα στον ιδρώτα. Καλοκαιριάτικα, που ο κόσμος ήταν για μπάνιο στις θάλασσες, δεν ταιριάζει κάπως, να ακούς για πόλεμο του 40 πάνω στα βουνά, μες τα χιόνια. Είναι σαν να πίνεις τσίπουρα με λακέρδες και παστουρμάδες και πάνω στο τσακίρ κέφι, να ακούς Vivaldi. Τέλος πάντων, επειδή φέρανε έναν μικρό ανεμιστήρα να φυσάει απ’ ευθείας πάνω μου, βελτιώθηκε η κατάσταση. Το αλεύρι άρχισε να πετάει και να κολλάει πάνω στον ιδρώτα μου. Έβγαλα τον λόγο μου, δίπλα στον παπά, άσπρος εγώ σαν μυλωνάς, μαύρος αυτός σαν καλιακούδα. Μετά από λίγα χρόνια, έμαθα ότι ο τρελός έγινε πρόεδρος.
«ΕΜΕΙΣ»
Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος ακριβώς, μου είπε, πως αν βάλουμε εξήντα ανθρώπους στην σειρά, φανταστείτε, μια ουρά στην εφορία και μείς είμαστε τελευταίοι, είναι πιθανόν, οι πρώτοι να είναι ο Αριστοτέλης ή ο Πλάτωνας ή ο Λεωνίδας. Τόση είναι η απόσταση που μας χωρίζει από τους προγόνους μας. Τόσες γενιές μας χωρίζουν. Για να εξηγήσω πιο απλά, θα έλεγα, ο παππούς μου είναι τρεις θέσεις μπροστά από τον γιό μου ενώ ο Κολοκοτρώνης είναι λίγο λιγότερο από έξι θέσεις πιο μπροστά από μένα. Τόσο κοντά είμαστε. Θα μπορούσαμε δηλαδή να είμαστε πέμπτα ανίψια του Καραϊσκάκη ή εξηκοστά του Περικλή. Άρα είναι δυνατόν κάποιος με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού να αποκληθεί απόγονος και δικαιωματικά κληρονόμος όσων μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Είναι λογικό, καθ’ όσον μάλιστα και νομικά ισχύει, η νομική μοίρα. Φυσικά δεν φαντάζομαι από αύριο να τρέξουν μερικοί και να αρχίσουν τις προσφυγές και τις μηνύσεις για να διεκδικούν μέρος από την κερκίδα του Σταδίου Καραϊσκάκη ή καμιά κολώνα του Παρθενώνα. Χαλαρώστε. Είπαμε, είμαστε Έλληνες υπήκοοι, το γράφει άλλωστε και η ταυτότητά μας, παρ’ όλα αυτά στην προκειμένη περίπτωση πιστεύω ότι δεν ισχύει η νόμιμη μοίρα. Πρέπει να κάνουμε αποδοχή κληρονομιάς. Η μοίρα μας ήταν τέτοια που είμαστε πολύ τυχεροί αφού οι πρόγονοί μας, μας άφησαν μεγάλη περιουσία. Κτίσματα, ναούς, πόλεις, αγάλματα, φιλοσοφία, Ιστορία, γλώσσα, τα πάντα όλα. Τεράστιος πλούτος.
Εκατομμύρια ξένοι τουρίστες ή μάλλον περιηγητές έρχονται μουσαφίρηδες, επισκέπτες για να δουν. Κυρίως έρχονται να δουν αυτούς τους παλαιούς Έλληνες και τα έργα που άφησαν και όχι εμάς. Άλλωστε εμείς δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτα σπουδαίο. Όπως όταν έρχονται στο σπίτι μας επίσκεψη, βγάζουμε και καμαρώνουμε για τα σεμεδάκια και τα χειροποίητα τραπεζομάντιλα της μαμάς ή τα ασημένια σκαλιστά μαχαιροπήρουνα από την προίκα της γιαγιάς. Δεν βγάζουμε ετοιματζίδικα. Όταν μάλιστα έρχεται κανένας ξένος, τον πάμε, σε κανένα αρχαίο θέατρο, από αυτά που έχει σ’ όλη την Ελλάδα, σε κανένα βυζαντινό μοναστήρι ή τον συνοδεύουμε για να τον εξηγήσουμε τι βλέπει στα μουσεία που έχουμε σε κάθε πόλη της ελληνικής επικράτειας. Για την ακρίβεια ολόκληρος αυτός ο ευλογημένος τόπος, η θάλασσα, ο ήλιος τα πάντα όλα, που μας άφησαν κληρονομιά σαν να είναι αλλιώτικα εδώ στην Ελλάδα. Κορδωνόμαστε και περηφανευόμαστε σαν κούρκες. Γαλοπούλες, για όσους δεν ξέρουν.
Ο Θεοδωρακόπουλος έγραψε ότι στην Ελλάδα αυτοί που έρχονται να την επισκεφτούν δεν πρέπει να λέγονται και δεν πρέπει να τους συμπεριφερόμεθα σαν τουρίστες, αλλά σαν περιηγητές. Και μάλλον είχε δίκιο.
Αν δούμε πως είναι οι σημερινοί τουρίστες παγκοσμίως πως σκέπτονται και τι κάνουν κατά την διάρκεια των διακοπών τους, θα διαπιστώσουμε πως «κλείνουν» και μένουν σ’ ένα πολυτελές ξενοδοχείο, τον περισσότερο τους χρόνο. Φοράνε ένα λουράκι στο χέρι και ανάλογα με το χρώμα του, δέχονται τις όποιες υπηρεσίες τους παρέχει το προσωπικό του κάθε ξενοδοχείου. Μια παγκοσμιοποιημένη ταχύτατη ανάπτυξη μεγάλων ξενοδοχειακών εταιρειών προσδιορίζει την ποιότητα αλλά και το πρόγραμμα των εκδρομών. Ο κοσμάκης «κλείνεται» πίσω από τις περιφράξεις σε μονάδες της ίδιας φίρμας, ακούει την ίδια μουσική, τρώει το ίδιο φαγητό, κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι, κάνει μπάνιο στις ίδιες πισίνες κάτω από τον ίδιο ήλιο. Είτε είναι στο Hilton της Φλώριδας, ή στο Hilton της Σαγκάης, ή στο Hilton της Στοκχόλμης, στο Intercontinental της Αθήνας ή της Ουάσιγκτον. Δεν διαφέρουν πουθενά. Πιστέψτε μου, στα περισσότερα έχω πάει και οι διαφορές τους είναι ελάχιστες.
Αν βγει όμως παρά έξω, αν πάει στην στενή Βάλα στην Αλόννησο, στο παρθένο δάσος στην Δράμα, στο Δοτσικό στα Γρεβενά ή στον Αγιόκαμπο στην Λάρισα, εκεί αλλάζουν όλα. Κι ο ήλιος και η θάλασσα και το δάσος κα τα ποτάμια. Αλλάζουν και οι άνθρωποι. Εδώ είναι αλλιώτικα. Και εμείς είμαστε αλλιώτικοι. Άντε πάνε κοιμήσου, έξω στην ύπαιθρο, δίπλα στην παραλία Long Island έξω από την Ν.Υ. και σύγκρινε το με ύπνο στο Ποσείδι, στην μύτη, δίπλα στο κύμα. Πάνε αν θες για περίπατο οπουδήποτε στην Πίνδο και δοκίμασε το ίδιο σε άλλο δάσος, άλλου κράτους. Νομίζεις ότι θα σε φάνε οι αρκούδες εκεί, έξω.
Επειδή όπως είπαμε είμαι γεννημένος και πιθανόν αρρωστημένα ή αγιάτρευτα σωβινιστής, θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το πόσο πιο όμορφη είναι η χώρα μας. Άλλωστε την έχω δει «ιδίους όμασοι» καθ’ ότι ως αεροπόρος έχω κάποιες χιλιάδες ώρες πτήσης πάνω απ’ όλη την επιφάνεια όλης της επικράτειας και την ξέρω καλά. Χωρίς να θέλω να αδικήσω τις άλλες, έτσι έτυχε. Φυσικά θα είχε χίλια δίκια κάποιος αν με κατηγορούσε για εθνικιστή ακόμα και φασίστα γιατί παινεύομαι συνέχει ως Έλληνας. Χώρια την παρουσία μου στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη όπου τέλεσα μέχρι και Γενικός Διευθυντής βορείου Ελλάδος και μάλιστα οικειοθελώς. Ανάθεμα με. Εδώ που τα λέμε όμως, μια δικαιολογία την έχω. Εκείνη την εποχή πρέπει να ήμουν μάλλον βαριά άρρωστος. Το VERTIGO μάλλον ήταν σε πλήρη έξαρση και εγώ δεν το ήξερα. Ούτε που το κατάλαβα.
Όταν κάνεις αποδοχή κληρονομιάς πληρώνεις φόρο στην εφορία. Ανάλογα με την αξία της περιουσίας, μετρητοίς ή με διακανονισμό αλλά με τον προβλεπόμενο τόκο, σου γίνονται δόσεις και πρέπει κάθε χρόνο να τους πληρώνεις. Αυτά είναι κανονισμένα με νόμους του κράτους. Μπορεί βέβαια οι τόκοι να είναι λίγο πιο πάνω από του τοκογλύφου του Γούκου, που πιάσανε κάποτε στα Γιάννενα, όμως είναι για καλό σκοπό. Πιάνουνε τόπο. Είναι για την επανίδρυση του τόπου.
Εμείς βέβαια ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί χρειάζεται να τον επανιδρύσουμε. Αυτοί όμως κάτι παραπάνω ξέρουν. Τόσα σχολεία τελείωσαν. Όταν μια εταιρεία, ένα μαγαζί βαράει φαλιμέντο, πατάμε μια διάλυση, ένα κλείσιμο και το ξανανοίγουμε με άλλο όνομα. Μάλλον γι’ αυτό το κάνουνε.
Εμείς οι Έλληνες εκτός απ’ όλα τα κουσούρια που έχουμε, είμαστε πολύ ανεκτικοί. Έχουμε γαϊδουρινή υπομονή. Αυτό σε συνδυασμό με τις μεγάλες αντοχές που έχουμε, μας κάνει ένα λαό τελείως διαφορετικό. Αυτή η συνταγή μας κάνει ένα κοκτέιλ., με το οποίο μας επηρεάζει και εξωτερικεύουμε ένα εκρηκτικό ταπεραμέντο. Γινόμαστε θηρία ανήμερα. Όσο κι αν μας καταπιέζουν, όσο κι αν μας τυραννούν, εμείς, εκεί. Δεν κάνουμε πίσω. Κανένας δεν μπορεί να φθάσει τα όρια μας. Τύφλα να ‘χει το Τομπρούκ και οι Γερμανοί του Ρόμελ.
Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Τρομερό σύνθημα το οποίο μάλιστα είχε και μεγάλη ανταπόκριση. Σχεδόν οι μισοί Έλληνες δεν το ξέραμε. Μέχρι τότε νομίζαμε ότι ήμασταν ιδιοκτησία του Μαλάουι ή κάποιας ανώνυμης εταιρείας. Ο άνθρωπος που το είπε είχε μάλιστα και χαρτιά. Τρέξανε όλοι, ποιος θα προλάβει πρώτος, για να κάνουνε τα συμβόλαια. Θέλανε όλοι μερίσματα, μετοχές. Από εκείνη την εποχή μας μπήκε και το μικρόβιο του χρηματιστηρίου. Δεν θα ξεχάσω την θεία μου την Δέσπω η οποία ενώ μέχρι τότε ψώνιζε ρούχα μόνο από τα παζάρια, άρχισε να αγοράζει και να φοράει Lacoste. Είχε πάρει λίγες μετοχές της εταιρείας και ήθελε να την στηρίξει. Περίμενε, όπως μου έλεγε, να κάνει «σπλιτ». Μια άλλη ξαδέλφη μου είχε γίνει αντιπρόσωπος, πλασιέ για την ακρίβεια, βαμβακερών ρούχων γιατί πήρε μετοχές της ΚΛΩΝΑΤΕΞ του Λαναρά. Ότι είχε και δεν είχε τα έδωσε για μετοχές. Αυτές έλεγε, ότι κάθε βδομάδα χτυπούσαν δυο-τρεις φορές λίμιτ-απ. Δεν μπορώ να πω ότι ήτανε τελείως άσχετες. Ήταν ενημερωμένες. Άλλωστε και οι δύο, διαβάζανε κάποια βιβλία. Τον «Σωτήρα» το «Προς την Νίκη» κ.ά.
Συμπτωματικά και οι δύο είχαν υπογράψει το συμβόλαιο. Η συμφωνία ήταν να περιμένουν λίγο και ύστερα, θα πήγαιναν στο ραντεβού με την Ιστορία για να εισπράξουν τα κέρδη τους. Και οι δύο πάθανε υστερία όταν μέσα σε μία βδομάδα τους έστειλαν «αδιάβαστους» και χάσανε τα λεφτά τους. Όλοι μαζί, εμείς οι Έλληνες χάσαμε, περίπου 50 δις. ευρώ. Κάναμε υπομονή. Ήλθαν οι άλλοι που μας είπαν ότι θα τους τιμωρήσουν όλους αυτούς που μας κορόιδεψαν. Εμείς τους πιστέψαμε και τους ψηφίσαμε. Αυτοί κράτησαν την υπόσχεσή τους, και τους τιμώρησαν παραδειγματικά. Τους βάλανε να γράψουν στον πίνακα, 50 φορές,«δεν θα το ξανακάνω».
Εμείς σαν λαός είμαστε ικανοί για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Είχαμε τον Σωκράτη, αλλά κι αυτούς που τον έβαλαν να πιει το κώνειο, τον Καποδίστρια τον δολοφονήσαμε, τον Βενιζέλο προσπαθήσαμε κανά δυο φορές αλλά δεν τον πετύχαμε. Από παλιά δεν ξέραμε καλό σημάδι. Το ‘χουμε μέσα μας. Θυμηθείτε τις προβατίνες στο πεδίο βολής Αμπελώνα. Είναι μέσα στα γονίδιά μας. Είχαμε τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, αλλά και τον Εφιάλτη που τον πρόδωσε! Σήμερα έχουμε μόνο εφιάλτες. Πού να μας πιάσει ύπνος. Μάτι δεν κλείνουμε.
Εμείς, είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Όλους τους κοροϊδεύουμε. Ακόμα και τον εαυτό μας. Κλέβουμε το ΦΠΑ. Ενώ έχουμε τρεις βίλες, εκατομμύρια καταθέσεις, πέντε αυτοκίνητα από πόρσε και πάνω, στη φορολογική μας δήλωση τους κοροϊδεύουμε όλους και γράφουμε τάχαμου ότι έχουμε εισοδήματα όσο ένας συνταξιούχος του ΟΓΑ. Και οι αγρότες όμως, πολλοί από αυτούς κάνουν ψευδείς δηλώσεις και παίρνουν επιδοτήσεις παράνομες. Ενώ έχουν 3 στρέμματα καλαμπόκι δηλώνουν τσιφλικάδες. Και μπαμ, τα πρόστιμα μετά από τους κουτόφραγκους της Ε.Ε. Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι (δουλεύουν το σύστημα). Δουλεύουν όμως και τον εαυτό τους. Η εξυπνάδα είναι ατομική υπόθεση. Η βλακεία είναι ομαδική. Τα ΤΕΣΤ IQ υποβάλλονται σε μεμονωμένους και όχι σε γκρουπ. Την σήμερον ημέρα τα πάντα αγοράζονται. Μέχρι και η υγεία. Άμα έχεις παράδες, πας σε έναν γιατρό σε έναν καθηγητή του Herfeild και αν ακόμα είσαι 100 χρονών, αγοράζεις μία καρδιά μεταχειρισμένη ενός 20χρονου, και αρχίζεις να τρέχεις μαραθώνιο. Πες ότι έχασες ένα πόδι, ένα χέρι, υπάρχουν στην αγορά τεχνητά μέλη που κάνουν παπάδες. Μέχρι και κεντήματα σταυροβελονιά. Άντε πάνε να βρεις μυαλό που να σε βοηθάει και να σου λέει πιο είναι το σωστό και πιο λάθος. Από πού πρέπει να πας αριστερά, δεξιά, μπροστά ή πίσω. Πιο παλιά εδώ στην Ελλάδα την αρχαιότητα για μερικούς αιώνες είχαμε χτυπήσει μία φλέβα και κάναμε εξαγωγή μυαλού. Σήμερα δυστυχώς έχει στερέψει το πηγάδι και τα αποθέματα. Παρ’ όλα αυτά αν και έκλεισε το εργοστάσιο, εμείς ακόμη κρατάμε την αντιπροσωπεία ανοιχτή. Υπάρχουν αποδείξεις από μεγάλους επιστήμονες οι οποίοι έχουν κάνει έρευνες σε βάθος. Βρήκανε το DΝΑ, το ανέλκυσαν και διαπίστωσαν ότι στον πύρινα των γονιδίων μας υπάρχουν υψηλότατοι δείκτες ευφυΐας. Υπάρχουν βέβαια μας διάφοροι συκοφάντες οι οποίοι υποστηρίζουν ότι σε μέσω όρο μας περνάνε κάποιοι μαύροι εκεί κοντά στο Τιμπουκτού. Φήμες των κομμουνιστών και μαύρη προπαγάνδα επειδή ψηφίζουμε συνέχει δεξιά. Ας περάσουν καμιά φορά από την γειτονιά μας και θα δείτε τι έχουν να πάθουν οι αλήτες.
Οι σχέσης μας με τους αρχαίους Έλληνες είναι αναμφισβήτητη. Ήρθε βέβαια μετά από μερικά χρόνια αυτός ο Falmeraier και αμφισβήτησε την Ελληνικότητά μας. Υποστήριζε ότι ντεμέκ, εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, δεν έχουμε καμία σχέση με τους αρχαίους. Εντάξει δεν λέω. Κάτι διαφορές στα χαρακτηριστικά τις έχουμε. Αυτοί ήταν λίγο πιο ανοιχτόχρωμοι, κοντύτεροι και πιο γυμνασμένοι. Εμείς και τα κιλά μας τα έχουμε και το χρωματάκι μας το έχουμε και με τα μπόγια που έχουμε, έχουμε πάρει και δύο παγκόσμια στο μπάσκετ. Στα περισσότερα όμως, και πιο βασικά, ίδιοι είμαστε. Κατ’ αρχήν, σκοτωνόμαστε συνέχεια αναμεταξύ μας. Το μυαλό μας και το μάτι μας πέφτει συνεχώς στην περιουσία και στην γυναίκα του διπλανού μας. Ολυμπιακούς αγώνες κάναμε κι εμείς κι ας μην έχουμε να φάμε. Κι εμείς έχουμε Όμηρο. Τον Βογιατζάκη. Και Αδωνι έχουμε και Λεωνίδα έχουμε. Και στην ναυτιλία πρώτοι είμαστε, σαν κι αυτούς, αλλά τα δικά μας έχουν σημαία Παναμά. Έχουμε και Εγνατία οδό.
Είμαστε tale quale.
Τελικά τα μόνα παραπάνω που έχουν στο Τιμπουκτού είναι κτηματολόγιο, ελπίδα, ελέφαντες και φυλακές. Όλα τα άλλα τα έχουμε και εμείς. Και Ζούγκλα έχουμε και φίδια έχουμε και μάλιστα κολοβά, και τσακάλια έχουμε, μάλιστα πιο επικίνδυνα, ανθρωποφάγα, που μας έχουν φάει τα τζιγέρια, και παπαγάλους. Έχουμε ακόμα και μάγους. Εμείς μάλιστα έχουμε μερικά πράγματα που δεν έχουν αυτοί. Κατ’ αρχήν δεν έχουν VERTIGO. Με τόσες πολλές άλλες αρρώστιες που έχουν, που να προλάβουν να κολλήσουν κι αυτό το κακό. Δεν έχουν Λευκό Πύργο. Έχουν έναν μικρό, μαύρο. Δεν έχουν ΕΣΥ. Αυτοί ακόμα είναι με κάτι μαντζούνια και γιατροσόφια παλιά. Γιατρεύονται με φάρμακα από κάτι άγνωστα λουλούδια και ρίζες από τις οποίες πίνουν τον ζωμό τους. Αυτοί οι άτιμοι πρέπει να έχουν βρει και το φάρμακο για το VERTIGO αλλά το κρατάνε μυστικό. Έχουν και πέντε χρόνια, μέσο όρο ζωής, παραπάνω από εμάς. Εμείς, είχαμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε κτηματολόγιο, είχαμε και τα λεφτά αλλά βγήκαν κάτι έκτακτες ανάγκες και καλύψαμε εκείνες τις τρύπες. Κάτι γάμοι, κάτι βαφτίσια αλλάξαμε και ζάντες στα καινούργια τα τρόλεϊ, τα ΜΑΝ, τελείωσαν τα λεφτά. Μας έμειναν μόνο οι φωτογραφίες και δύο αποθήκες μελέτες. Από το 82 θυμάμαι, τραβήξαμε μωσαϊκά, με τις κατακόρυφες φωτομηχανές των RF-84F όλη την Ελλάδα, επί υπουργίας του συγχωρεμένου του Τρίτση. Πετούσαμε για μήνες από όλα τα ύψη για να μην γίνει κανένα λάθος. Το ξανακάναμε σε συνεργασία με την γεωγραφική υπηρεσία στρατού και χαρτογραφήσαμε με φωτογραφικές Ντακότες, άλλη μια φορά επί υπουργίας Λαλιώτη. Χιλιόμετρα φιλμ βρίσκονται στο ΜΑΦΚ, έτοιμα για να γίνει το κτηματολόγιο. Έχω μάθει ότι το έχουν βάλει στο πρόγραμμα να γίνει σε βάθος χρόνου. Τότε όμως οι φωτογραφίες θα είναι άχρηστες αφού μετά από τόσο καιρό θα έχει αλλάξει και η διαμόρφωση του εδάφους. Ελέφαντες δεν έχουμε σίγουρα. Άλλωστε δεν μπορούν να ζήσουν στην Ελλάδα επειδή δεν υπάρχει τροφή. Με τόσες φωτιές που βάζουμε κάθε χρόνο δεν έχει μείνει δένδρο για δένδρο. Ευτυχώς όμως λίγοι θάμνοι έχουν απομείνει για να τρέφονται τα κατσίκια αλλιώς δεν θα μας έμενε κρέας, ούτε για κεμπάπ.
Δεν μας έμεινε ούτε ελπίδα. Εξανεμίστηκαν και οι τελευταίες εδώ και πολλά χρόνια. Φαίνεται άλλωστε και στα πρόσωπα του κόσμου. Είναι φως φανάρι. Όπου κι αν γυρίσεις θα δεις πρόσωπα απογοητευμένα, θυμωμένα, χωρίς χαμόγελο, παρά μόνο πίκρα και αγωνία. Κανένα σημάδι αισιοδοξίας, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Δεν περιμένουμε χαΐρι και προκοπή από πουθενά. Οι φυλακές, βέβαια στο Τιμπουκτού είναι πολύ σκληρές. Όποιος μπαίνει δεν ξαναβγαίνει. Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες. Ενώ εδώ, εμείς μπορεί μεν να έχουμε λίγες, αλλά είναι πέντε αστέρων. Υπερπολυτελείας. Με τα ελικόπτερα βγαίνουν, με τα κότερα μπαίνουν. Με κινητά τηλέφωνα, σάουνες, σπα, αίθουσες με NOVA, καταπληκτικό συσσίτιο και το βασικότερο κάθε κρατούμενος δικαιούται κάθε σαββατοκύριακο έξοδο μετ’ αποδοχών. Πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές εξαιρούνται αυτών των ευεργετημάτων αφού δεν έχουν δικαίωμα να κλείσουν δωμάτια. Υπάρχει και νόμος σχετικός που το προβλέπει, περί ευθύνης υπουργών και η ασυλία, τους απαγορεύει να κάτσουν μέσα, ούτε για μία μέρα. Όταν θα υπάρξει στο μέλλον αναθεωρητική βουλή μπορεί να το αλλάξουν. Αν και δεν το πιστεύω, καθώς οι βουλευτές, ως γνωστόν, ψηφίζουν κατά συνείδηση.
Όσες προσπάθειες κι αν κάνουν κάποιοι, υπάρχουν πολλοί που πλειοψηφούν μέσα στους 300, οι οποίοι έχουν φιλότιμο και δεν θέλουν να κλέψουν το δίκιο των πολιτών,που έχουν αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης των φυλακών. Αυτών που επίτηδες δεν πληρώνουν 200-300 ευρώ χρέη στο ΤΕΒΕ και μπαίνουν «μέσα» για να καλοπεράσουν. Οι δικοί μας πολιτικοί το μόνο που κάνουν είναι να κλέβουν, την παράσταση. Κοντεύουν να στερήσουν το ψωμί των κωμικών ηθοποιών. Αναγκαστικά λοιπόν και αυτοί να κάνουν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. «Ο Κλέψας του κλέψαντος». Αντιγράφουν, επαναλαμβάνουν όλα αυτά που λένε οι πολιτικοί και κάνουν σενάρια και επιθεωρήσεις πάνω στην σκηνή. Ακόμα και ο Λάκης εκεί προστρέχει, σαν στερεύει από ιδέες. Εμείς πάντως είμαστε οι μοναδικοί κερδισμένοι. Καθημερινά ύστερα από τις μαύρες μέρες που περνάμε, κάθε βράδυ, στηνόμαστε στην τηλεόραση ακούμε τις ειδήσεις και διάφορες πολιτικές εκπομπές και γελάμε με την ψυχή μας και ξεδίνουμε.
Επιπλέον, εμείς, είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχουμε Άγιον Όρος. Μόνο στο Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, στην Παλαιστίνη έχει Άγια χώματα, αλλά εκείνα δεν πιάνονται γιατί συνέχεια πόλεμο κάνουν. Λες και είναι καταραμένα. Ενώ το όρος, είναι ευλογημένο μέρος. Γεμάτο μοναστήρια. Έχουμε και λυκουρίνους, παστούς, τους καλύτερους μεζέδες για ούζα στον κόσμο, στην Βιστονίδα την λίμνη, κοντά στο Πόρτο Λάγος στην Ξάνθη. Επειδή οι Τούρκοι από παλιά προτιμούσαν για μεζέ την λακέρδα Κωνσταντινούπολης και ήθελαν να υποστηρίζουν και να προτιμήσουν τα Τούρκικα προϊόντα δώρισαν και μεταβίβασαν την λίμνη, στο Βατοπέδι. Για να μην πληρώσουν μάλιστα πολύ εφορία, την έδωσαν με γονική παροχή ή δωρεά. Υπάρχουν και χαρτιά συμβολαιογραφικά, με βούλες και υπογραφές, εδώ και χίλια χρόνια. Έτσι η λίμνη είχε τεράστια αξία. Εμείς, οι λαϊκοί, οι κοσμικοί δεν ξέραμε τίποτε. Κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου. Το γνώριζαν μόνο ο ηγούμενος της Μονής, ο προηγούμενος και κάποιο υπουργοί που πήγαιναν στο μοναστήρι για εξομολόγηση.
Όλοι τους, ήταν υπουργοί και της σημερινής αλλά και της προηγούμενης κυβέρνησης οι οποίοι το έμαθαν, τελείως συμπτωματικά, σε κάτι ολονύχτιες. Αν και πέρασαν χίλια χρόνια, για το καλό μας, άρχισαν σε διάφορους μυστικούς δείπνους να μεθοδεύουν την απόκτηση της λίμνης και την προσφορά της στον λαό. Πιστοί στο παλιό σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κάλιο αργά παρά ποτέ. Οι αθεόφοβοι όμως, δεν το είπαν σε κανένα. Ήθελαν να μας το κάνουν δώρο-έκπληξη. Περίμεναν την κατάλληλη εποχή ώστε να ωριμάσουν οι συνθήκες. Περίμεναν μια μεγάλη νηστεία, μια σαρακοστή που θα ήταν οι καλόγεροι εξοντωμένοι από την πείνα τόσων ημερών, μόνο χαλβά και ελιές, χωρίς μπουκιά, από λίγο κοκορέτσι ή κανά κεφτέ, να τους βρούνε ζαλισμένους με ελαφρύ VERTIGO και να τους πάρουν την υπογραφή. Από την άλλη πλευρά είχαν στο φούρνο, έτοιμους, ψημένους δικηγόρους, και συμβολαιογράφους (για την ακρίβεια συμβολαιογράφισες) και δικαστές και άλλους υπαλλήλους τους, από την πολεοδομία και τα υποθηκοφυλακεία, για να ανταλλάξουν την λίμνη με τους λικουρίνους, με κάτι χωράφια ξερικά, ευτελούς αξίας που είχε το δημόσιο, στο Πανόραμα, στο Ωραιόκαστρο, στην Κηφισιά και στην Πολιτεία. Ούτε δύο δισεκατομμύρια ευρώ αντικειμενική αξία. Οι δήμαρχοι και οι Νομάρχες των περιοχών αυτών, με την πρώτη ευκαιρία και χωρίς αντίρρηση, έδωσαν την έγκριση για να γίνει η ανταλλαγή. Ουδεμία ευθύνη φέρουν. Εξάλλου αυτοί έβλεπαν μια ταινία που έπαιζε στην τηλεόραση, με τον Ζορρό. Συμπτωματικά όλα τα κομμάτια φιλέτα, τα σημαντικότερα από αυτά που δόθηκαν για ανταλλαγή, βρίσκονται στο Νομό Θεσσαλονίκης. Υπέγραψε ο Ζορρό. Οπότε δικαιωματικά, από τη λίμνη της Βιστονίδας, μερίδιο και παστούς λικουρίνους μπορούμε να τρώμε, όσο θέλουμε, μόνο εμείς οι Θεσσαλονικείς. Οι Αθηναίοι να κάτσουν να πεινάσουν. Να σκάσουν από τη ζήλια τους. Εμείς έχουμε και Ζορρό και κατοστάρη γιατρό και Παπαφλέσσα και Παπαθεμελή και ΠΑΟΚ και Ζουράρι. Θα κάνουμε και μία υποθαλάσσια αρτηρία που θα τρίβουν τα μάτια τους. Θα πηγαίνουμε στις δουλειές μας κάτω από την θάλασσα. Σαν τον Κάπτεν Νέμο. Θα φτιάξουμε και Μετρό. Όχι απότομα. Σιγά σιγά. Με μέτρο. Την ιστορία και τις μελέτες τις ξεκίνησε ο Κούβελας, πριν από 20 χρόνια. Σε καμιά 50αριά χρόνια θα τελειώσουμε. Το δικό μας θα είναι πιο απλό, από το μετρό των Αθηνών. Πέντε - έξι στάσεις. Θα βάλουμε και καμπινέδες. Ενώ αυτοί δεν έχουν. Εμείς εδώ έχουμε και Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης. Έχουμε και Χαλκιδική και Εγνατία οδό, 500 χλμ. Ευθεία, για να κάνουμε βόλτες άνετα. Εσείς έχετε μόνο την Αττική οδό,που είναι μία σταλιά. Επειδή μας ζηλεύετε κάθε τόσο και λιγάκι έρχεστε και κάνετε δήθεν εγκαίνια, ανά χιλιόμετρο, για να κάνετε βόλτες κι εσείς στον δρόμο μας. Δεν ντρέπεστε λιγάκι. Εντάξει. Δεν λέω, η Αθήνα μας περνάει στον πληθυσμό. Είναι 5.000.000, βγάζει και 150 βουλευτές. Εμείς όμως βγάζουμε και πρωθυπουργούς και όλους τους βουλευτές μας τους δίνουμε με υποσχετική μεταγραφή και μένουν στην Αθήνα, τον περισσότερο καιρό, μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές. Η Θεσσαλονίκη είναι συμπρωτεύουσα. Φιλοξενήσαμε και μερικούς Ολυμπιακούς αγώνες. Γίναμε Ολυμπιακή πόλη. Δύο παιχνίδια ποδοσφαίρου στο Καυτατζόγλειο, ΙΡΑΝ – ΚΟΥΒΕΪΤ και ΤΥΝΗΣΙΑ – ΜΟΓΓΟΛΙΑ. Γέμισε η πόλη τουρίστες. Ολυμπιακά έργα. Ολυμπιακά ξενοδοχεία. Ολυμπιακά προπονητήρια. Ολυμπιακές πισίνες. Ολυμπιακές ταμπέλες. Κοντεύουμε από ΑΡΕΙΑΝΟΊ και ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ να γίνουμε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ. Πολύ καλά κάνει ο Ψωμιάδης και σας βρίζει. Κράτος των Αθηνών. Ε, κράτος των Αθηνών. Γι’ αυτό κι εμείς από γινάτι τον ψηφίζουμε συνέχεια. Και θα τον ψηφίζουμε, μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Όπου και αν βάλει υποψηφιότητα. Ακόμα και για δεσπότης, που ήταν το όνειρό του από μικρό παιδί. Ο Καραμανλής είναι φίλος του. Του λέει μάλιστα και μυστικά στο αυτί. Ο Ψωμιάδης του λέει τι να κάνει. Και ο άλλος τον ακούει με προσοχή. Αν συνεχίσει έτσι, τα ποσοστά της Ν.Δ. θα φτάσουν στο επίπεδο των ποσοστών του κόμματος του Παπαθεμελή. Η ανταλλαγή πάντως με την λίμνη Βιστωνίδα ολοκληρώθηκε. Το έργο προχωρούσε μια χαρά. Μέχρι την στιγμή που κάποιοι δημοσιογράφοι τους πήραν μυρωδιά γιατί ξέρετε, ο λικουρίνος όπως και η ρέγκα, αν τους καπνίσεις με εφημερίδα, μυρίζουν έντονα και τους πρόδωσαν, στον Πρωθυπουργό. Αυτός τότε τσατίστηκε επειδή είχαν τέτοια νταλαβέρια και έκαναν βρομοδουλειές, που βρωμούσαν κάτω από την μύτη του, και ενώ στην αρχή τους κάλυψε, μετά την λαϊκή κατακραυγή, τους έστειλε! Παραθέριση!Ανέλαβε και την ευθύνη!
Εμείς, μόλις μάθαμε τα νέα, μόλις καταλάβαμε ότι μάλλον χάλασε η δουλειά και θα χάναμε το δώρο, στενοχωρηθήκαμε πολύ και αρχίσαμε σ’ όλες τις δημοσκοπήσεις να δηλώνουμε ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα ψηφίσουμε ΚΑΝΕΝΑΝ. Ούτε τους σημερινούς, ούτε τους προηγούμενους. Τους φοβερίσαμε.
«Ο Κανένας»
Από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχε στην Ελλάδα μια άρρηκτη σχέση με τον «Κανένα». Θυμάστε πως ο Οδυσσέας κορόιδεψε τον Κύκλωπα. Μέσα απ’ το μαντρί την κοπάνησε αυτός μαζί με όλους τους συμπατριώτες του συνέλληνες κρυμμένοι αγκαλιά μ’ ένα πρόβατο ο καθένας. Αυτό που είπε ο Αβέρωφ χιλιάδες χρόνια μετά, ότι δηλαδή όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο Λύκος δεν ισχύει. Αρκεί να ξέρουμε ότι η λύση είναι ο κανένας. Και να επιμείνουμε. Διότι υπάρχει τεράστια διαφορά απ’ αυτό που λέμε μ’ αυτό που κάνουμε. Για τέσσερα χρόνια συνεχώς τους βρίζουμε, τους μπήξε τους δείξε, τους κακούργους, τους απατεώνες, τους Μαυρογιαλούρους θα δουν τι θα τους κάνουμε, τι θα τους ράνουμε, και την τελευταία στιγμή αντί να ψηφίσουμε τον κανένα, εμείς το βιολί μας. Ψηφίζουμε τον ένα και μοναδικό, τον μεγάλο, τον δικό μας άνθρωπο. Ο καθένας, ψηφίζουμε το ίδιο. Είπαμε, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Κάτι φταίει και, την κρίσιμη ώρα, μπροστά στην κάλπη κάτι στραβώνει. Λες και τα έχουμε χαμένα. Λες και έχουμε πάθει αμνησία. Σαν ζαλισμένοι σαν να έχουμε παραισθήσεις, ξεχνάμε τα πάντα, όλα, και παθαίνουμε όπως στο VERTIGO. Νομίζουμε ότι θα πάμε μπροστά,ενώ στην πραγματικότητα πάμε πίσω. Θεωρούμε ότι στρίβουμε αριστερά ενώ στρίβουμε δεξιά. Συνεχώς πάμε σε λάθος δρόμο. Τι ακριβώς συμβαίνει όμως; Γιατί ενώ για τέσσερα χρόνια πιστεύουμε ότι ξέρουμε, έχουμε καλές προθέσεις ψήφου, η διάθεσή μας είναι μια χαρά, αγανακτισμένοι και θυμωμένοι, και την ύστατη στιγμή βάζουμε στον φάκελο τα ίδια ψηφοδέλτια που βάλαμε και τις προηγούμενες φορές; Μήπως μας ρίχνουν φάρμακο στον πρωινό καφέ; Μήπως μας ψεκάζουν; Αφού, τα χάλια μας, τα ξέρουμε. Τα σκάνδαλα, τα ξέρουμε. Το ποιόν τους, το ξέρουμε. Τις πράξεις τους, τις βλέπουμε. Εκεί, στο τσάκ, στο παρά πέντε, λες και φουντώνει και εκδηλώνεται ένα πανελλαδικό σύνδρομο Αλτσχάιμερ. Ξεχνάμε τα ονοματεπώνυμα. Παθαίνουμε ομαδικό τραλαλά.
Καλά, προχθές στο καφενείο, δεν έλεγες ρε παλαβιάρη και έβριζες ότι κατέβηκες στην Θεσσαλονίκη και αφού κόντεψες να σκοτωθείς στον περιφερειακό, από τις ανάποδες κλίσεις, τις λακκούβες και τις κακοκατασκευές, έκανες δύο ώρες να παρκάρεις κάτω στο κέντρο. Ενώ ήθελες να ανοίξεις το μαγαζάκι σου στις οκτώ η ώρα, το άνοιξες στις 10 και τέταρτο.
Δεν έριχνες μπινελίκια γιατί δεν έκανες μέχρι το βράδυ, ούτε σεφτέ, ενώ την άλλη μέρα έπρεπε να πας να πληρώσεις τον ΦΠΑ σου. Εσύ δεν απορούσες, πως γίνεται να αποδίδεις ΦΠΑ χωρίς να κάνεις χερικό. Σε ποιόν έριχνες τις ευθύνες; Στον ΚΑΝΕΝΑ.
Εσύ ρε Απόστολε τις προάλλες στην ταβέρνα δεν κλαιγόσουνα γιατί σου κόψανε το ΕΚΑΣ και με την σύνταξη που παίρνεις από το ΤΣΑ, έπινες το τσίπουρο ξεροσφύρι χωρίς ούτε καν στραγάλια, για δεκαπέντε μέρες, με αποτέλεσμα να σε πειράξει στο στομάχι. Δεν παραπονιόσουνα ότι τα λεφτά της σύνταξης δεν σου έφταναν να πάρεις ούτε ένα Malox, μπας και ηρεμούσες. Ξέχασες που πήγες στο κέντρο υγείας, μαζί είχαμε πάει, και ο γιατρός κόντεψε να σε δείρει γιατί όπως είπε, ήπιες δύο ούζα, άρα εσύ φταις και καλά να πάθεις. Θυμάσαι ποιόν κατηγορούσες. Μήπως τον ΚΑΝΕΝΑ;
Ο ΚΑΝΕΝΑΣ έφταιγε θεία Δέσπω που έχασες όλες σου τις οικονομίες όταν ο Λαναράς έκλεισε τα εργοστάσια του και οι μετοχές σου γίνανε κωλόχαρτα. Δεν πέρασε και τόσο πολύς καιρός από τότε που τα pampers με εκατομμύρια, πηγαίνανε και ερχότανε, ενώ εσύ τύλιγες τα μωρά σου με πολλαπλών χρήσεων πάνες πετσετέ, για να μην ξοδεύεσαι.
Εμείς όλοι αναμεταξύ μας, δεν μπήκαμε εγγυητές ο ένας στον άλλον για να πάρουμε στεγαστικά και άλλης μορφής δάνεια από τις τράπεζες, με τόκο που θα ζήλευαν και οι μαυραγορίτες της κατοχής. Εμείς δεν βάλαμε υποθήκη από δύο παιδιά ο καθένας και κάνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία τάματα, να ζήσουμε και να μας δώσει ο Θεός χρόνια, για να τα ξοφλήσουμε κοντά στα ενενήντα μας, πριν πεθάνουμε; Εμείς δεν κάνουμε αλχημείες και κομπίνες με υπερκοστολογημένα τιμολόγια για να πάρουμε με leasing τις φρέζες και τις «κομπίνες» που χρειαζόμαστε στα χωράφια;
Εσύ γιατρέ μου δεν έχεις καμία ευθύνη. Δεν φταις, ντιπ. Εμείς φταίμε, διότι σε καλομάθαμε όταν έκανες το αγροτικό νεαρός, με τα αυγά τα χωριάτικα, τις κότες τις αλανιάρες και τα βούτυρα που σε κάναμε δώρο και σε χαλάσαμε από μικρό. Τώρα που μεγάλωσες συνήθισες και ζητάς μία οικοσκευή, για να μας εξετάσεις τον προστάτη. Δεν έφταιγε κανένας άλλος. Καλά να πάθουμε. Μας χρειαζόταν το κωλοδάκτυλο.
Εσύ πάλι νεαρέ, που είσαι και μορφωμένος, πως είναι δυνατόν στην κατάσταση που βρίσκεσαι μετά από τόσα χρόνια κόπο, τόσο διάβασμα, τόσα πτυχία, με δύο γλώσσες, με κομπιούτερ, να είσαι είκοσι εννιά χρονών, άνεργος και να ψηφίζεις το ίδιο πράγμα μ’ αυτόν που διορίστηκε με «γλείψιμο»;
Εσύ μπάρμπα Κώτσο δεν κόντεψες να τους δείρεις, εκεί στην πολεοδομία, όταν σε βάλανε πρόστιμο 5.000ευρώ, επειδή έκανες ένα κιόσκι στο παραθεριστικό σου σπιτάκι, στην Καλλικράτεια; Τότε που κατηγορούσες τους άλλους, οι οποίοι, χωρίς ντροπή, έβγαλαν άδειες για αναψυκτήρια και κάνανε παλάτια. Τους άλλους, με τις βίλες και τα αυθαίρετα δεν τους πειράζει κανείς! Εκείνους που χτίζουνε μέσα στη θάλασσα και καίνε και αποχαρακτηρίζουν ολόκληρα Δάση. Ύστερα περιμένεις και θέλεις να έρθουνε να ζήσουνε οι ελέφαντες εδώ σαν το Τιμπουκτού. Χίλια χρόνια δεν πρόκειται να πατήσουν.
Εσύ παππού ,ακόμη φοράς πένθος και χτυπιέσαι και οδύρεσαι που έχασες τον γαμπρό σου, σαράντα χρονών παλικάρι, που πέθανε έρημος και αβοήθητος γιατί δεν είχατε λεφτά,να του βάλετε δύο μπαλονάκια να γλυτώσει ο άνθρωπος. Και να πεις ότι δεν τον γνωρίζατε το πρόβλημα; Το γνωρίζατε. Δεν είχατε πουλήσει εκείνο το χωραφάκι το ποτιστικό που πήρες κλήρο, για να πληρώσετε το γιατρό που τον έκανε στεφανιογραφία. Ο άνθρωπος, σας το είχε πει. Ο γαμπρός σου είχε δύο αρτηρίες βουλωμένες 60%. Βούλωστο τώρα και μη ξαναμιλάς. Εσένα ρε πατριώτη από το νησί, τις προάλλες δεν σε είδαμε να ρίχνεις φωτοβολίδες και να χειροκροτάς τον Παυλίδη. Γιατί κουνάς τα χέρια και τα δάχτυλα και ρίχνεις κατάρες στα σαπιοκάραβα που έρχονται κάθε έξι μήνες στον νησί. Τι φταίνε αυτά τα καημένα τα άψυχα, που έχει στο Αιγαίο συνέχεια πέντε μποφόρ και δεν χωράνε να «πιάσουνε», αφού αντί για λιμάνια, έχετε ταρσανάδες σαν τα μοναστήρια στο Άγιο Όρος και δεν μπορούν να «δέσουν» σκάφη παρά μόνο κάποια, μέχρι το μέγεθος της ψαρόβαρκας. Πρόσεξε γιατί μπορεί να σου ανέβει και η πίεση και να πάθεις κανένα εγκεφαλικό, οπότε αλίμονο σου. Ο Γιατρός ο αγροτικός έρχεται μια φορά τον μήνα κι η μαμή που μένει το νησί το μόνο που ξέρει είναι, να ξεγεννάει.
Εσένα ρε κοντέ, που σε φιλοξενώ στο σπίτι μου, κάθε φορά που σε παίρνει το νερό το σπίτι, και το κατεβάζει στη θάλασσα, όταν βρέχει απότομα, τις κατάρες σου και τα καντήλια που τους έριχνες τις ακούσανε μέχρι την πλατεία. Μήπως σε υποσχεθήκανε κανένα ποταμόπλοιο για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, και γι’ αυτό ηρέμησες; Ή την άλλη φορά που έπεσες σε μια λακκούβα με το αυτοκίνητο σου στην καινούργια Εγνατία Οδό και ευτυχώς που ήξερες λίγο μπάνιο και δεν πνίγηκες, να γελάει και το παρδαλό κατσίκι, τι γελάς τώρα και κοροϊδεύεις.
Εσύ πρόεδρε που σε ψήφισα κιόλας, πόσες φορές κατέβηκες στην πόλη, στον περιφερειάρχη και ζήτησες να φτιάξουν εκείνο το γεφυράκι έξω από το χωριό, εξ αιτίας του οποίου έξι μήνες το χρόνο μένουμε αποκλεισμένοι χωρίς εφόδια, σαν να είμαστε σε εμπάργκο, στο Ιράκ. Τα παιδιά μας τα περισσότερα είναι 17, 18 χρονών και ακόμα πάνε Τρίτη Δημοτικού από τις χρονιές που χάσανε, γιατί ήμασταν αποκλεισμένοι και δεν μπορούσαν να πάνε στο σχολείο που είναι 90 χιλιόμετρα μακριά, στο Κεφαλοχώρι. Πήρες και καινούριο αυτοκίνητο Convertible, πανάθεμάσε. Ακόμα να φτιάξεις το δρόμο στην πλατεία. Τρεις την ώρα κολλάς μέσα στη λάσπη. Επειδή πήρες το χρίσμα από την κυβέρνηση, κάνεις τώρα το κορόιδο. Φταίμε εμείς τα κορόιδα που σε ψηφίσαμε. Αντί να κάτσουμε και να τα βρούμε μόνοι μας, λες και έχουμε πολλά να χωρίσουμε, τρέχουμε στους δικηγόρους και στα δικαστήρια με το παραμικρό. Ο άλλος πήρε τον νόμο στα χέρια του, πήρε και μια καραμπίνα και σκότωσε τρία σόγια, επειδή τα πρόβατά τους έβοσκαν στο δικό του χωράφι,το τριφύλλι του. Λες και έσπειρε χασίς. Εκεί ναι, δεν λέω, οι σοδιές έχουν αξία. Δικαιολογημένα αν πειράξουν την παραγωγή, μπορεί κάποιος να σκοτώσει 4-5 άτομα. Μέχρι και σε αστυνομικούς μπορεί να ξεσπάσει γιατί δεν τον προστάτεψαν.
Εσύ κυρ Αστυνόμε, αλλού κι αλλού, κάνεις τον μάγκα. Πήγες και συνέλαβες, γέρους ανθρώπους, στο καφενείο που παίζανε ξερή για έναν καφέ, ότι τάχα μου παίζανε κουμάρι.Τους άλλους, του ΟΠΑΠ, με τα στημένα παιγνίδια,το κορόιδο έκανες. Πλάκωσες στο ξύλο μικρά παιδιά, επειδή παίζανε μακριά γαϊδάρα,ενώ εσύ κατάλαβες ότι ήταν αναρχικοί και κάνανε άσχημα πράγματα. Ενώ τους αληθινούς αναρχικούς που καίνε και ρημάζουν, ούτε τους αγγίζετε. Δεν κοιτάτε τα χάλια σας, λέω εγώ.
Ήμαρτον πάτερ, αλλά και συ δεν είσαι εντάξει. Τριακόσια ευρώ για μια κηδεία. Συνταξιούχος του ΟΓΑ ήταν ο μακαρίτης ο μπάρμπα Νίκος. ανάγκασες την χήρα να πάρει καταναλωτικό δάνειο, για να τον θάψει. Αμαρτία δεν είναι; Ύστερα σας φταίνε οι άλλοι.
Δεν κοιτάτε να κάτσουμε, να τα βάλουμε κάτω και να συνεννοηθούμε όλοι μαζί να γράψουμε μερικά πλακάτ και να κατεβούμε κάτω στην πόλη, πορεία. Να βροντοφωνάξουμε και να ζητήσουμε να μας δώσουν επίδομα ψύξης που κοντεύουμε να σκάσουμε τα καλοκαίρι από την ζέστη. Οι άλλοι από τα Νευροκόπια, που θα πάρουν επίδομα θέρμανσης(σιγά μην πάρουν!), επειδή κρυώνουν τον χειμώνα, πιο έξυπνοι είναι; Πόσα αδέλφια είπες ότι ήσασταν εσύ κυρά Ευδοξία; Οκτώ. Επιμένεις ότι το βασικότερο πρόβλημα της σημερινής Ελλάδας, είναι η υπογεννητικότητα. Δεν κάνουν τα νέα ζευγάρια, παιδιά. Υποστήριξες ότι το κράτος δεν φταίει. Καλά, η λεχώνα, η κόρη σου που γέννησε πριν δέκα πέντε μέρες και θα πάρει επιδότηση μικρότερη από το πριμ που πήρες εσύ, όταν η αγελάδα σας γέννησε ένα μοσχαράκι, τι αποδεικνύει; Υπάρχει, κράτος κοινωνικής πρόνοιας Τι ξινίζεις τα μούτρα; Πιες λίγο ξύδι.
Όμως εσύ κύριε Παπαδόπουλε καλά κάνεις και δεν μιλάς. τους υποστηρίζεις και τους ψηφίζεις μετά μανίας μονοκούκι δαγκωτό. Από την εποχή της χούντας μέχρι και σήμερα έχεις πάρει δισεκατομμύρια θαλασσοδάνεια. Στην αρχή ξεκίνησες με τα χαριστικά μετά με τον αναπτυξιακό νόμο του 1262, μετά τα Μ.Ο.Π, τα ΚΠΣ τις επιδοτήσεις, για να κάνεις εκείνο το εργοστάσιο φασόν, στην βιομηχανική ζώνη. Μπήκες σε όλες τις ευεργετήσεις των νόμων και με απασχόληση ή με ημιαπασχόληση, πάντα χωρίς να πληρώνεις, τα ένσημα τους στο ΙΚΑ. Μόλις είδες τα σκούρα, ζορίστηκες, ντεμέκ από την παγκόσμια οικονομική κρίση, έριξες ένα φαλιμέντο και έδωσες στους εργαζομένους την χαριστική βολή.
Με χαρακτηριστική άνεση, ξαναπήρες μάλιστα και επιδότηση, και με την ευλογία των εκάστοτε κυβερνήσεων, επανίδρυσες το εργοστάσιο σου στην Βουλγαρία. Τώρα πως γίνεται, εσύ και οι υπάλληλοί σου, που έμειναν άνεργοι, από τους οποίους οι περισσότεροι, άλλοι έχουν τα παιδιά τους στον στρατό, άλλοι να τα σπουδάσουν, όλοι τους έχουν δάνεια και κάρτες με δόσεις απλήρωτες να ψηφίζετε το ίδιο, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Ήθελες τα και παθέστα. Από παροιμίες πάμε καλά. Λόγια παλιά και τρίχες κατσαρές. Ότι και αν συμβεί, ότι κι αν παθαίνουμε ρίχνουμε τις ευθύνες στον άλλον, στον κανένα, και βγάζουμε επ’ έξω την ουρά μας. Μακριά απ’ τον κώλο μας και όπου θέλει ας μπει.
Όπου και αν περάσεις, όπου και να δεις, βρώμα και δυσωδία. Καλά αυτά ποιος τα έκανε; Ο κανένας. Εσύ δεν ήσουν που πετούσες τα σκουπίδια σου όπου έβρισκες. Στις παραλίες, στους δρόμους, στα πατώματα. Εσύ δεν πάρκαρες όπου σου καπνίσει και μετά διαμαρτύρεσαι ότι δεν μπορείς να περπατήσεις στα πεζοδρόμια. Εσύ δεν άφησες αναμμένα τα κάρβουνα και μετά,για προσάναμμα,πέταξες και το τσιγάρο με την καύτρα, στα ξερά. Τώρα γιατί τρέχεις και φοβάσαι μη καείς ζωντανός από την πυρκαγιά που καίει το δάσος, σαν λαμπάδα; Εσύ δεν έκανες τάμα μια λαμπάδα, σαν το μπόι σου, στην Παναγία στην Τήνο, πως αν περάσει ο γιος σου στο Πανεπιστήμιο θα γίνεις φρόνιμος. Τώρα γιατί βρίζεις τους πυροσβέστες και τους δασοφύλακες; Μαζί δεν πήγαμε την τελευταία στιγμή να καταθέσουμε την φορολογική δήλωση πέρσι στην εφορία; Φέτος γιατί με έσπρωχνες στην ουρά, που με ξαναβρήκες πάλι στην τράπεζα, για να πληρώσουμε τα τέλη κυκλοφορίας, πάλι την τελευταία ώρα. Εντάξει, είπαμε, εμείς ο λαός, έχουμε μεταξύ μας μια συμπάθεια, μια συνήθεια και αγάπη να βρισκόμαστε τακτικά και να τα λέμε αλλά όλοι μαζί πάντα,για να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Σαν να είμαστε συνεννοημένοι. Δεν χάνουμε ευκαιρία, από τις εκκλησίες, τα καφενεία, τα μπαρ, τις κηδείες, μνημόσυνα, στα γήπεδα, στα σπίτια μας, μέχρι όπου βάλει ο νους μας μαζευόμαστε και ως συνήθως, πολιτικοποιούμε.Όλα τα ξέρουμε.Διαπιστώσεις και λόγια παχιά.
Επομένως κανονικά από το πολύ πες-πες, κάτι θα έπρεπε να μαθαίνουμε. Αλλά που. Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν. Μάλλον αυτά θα κάνουν την ζημιά στα τριχίδια του λαβύρινθου του αυτιού και προκαλούν το VERTIGO. Τα πολλά λόγια.
Μπες-βγες, μας κάνουν ανισόρροπους και δεν ξέρουμε που μας πάνε τα τέσσερα. Γι’ αυτό δεν βλέπουμε την τύφλα μας. Δεν μας φταίει ΚΑΝΕΝΑΣ. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια της, όπως λέμε. Υπάρχουν μορφές βαριές, με παράξενα συμπτώματα για τα οποία κανένα ερευνητικό κέντρο στον κόσμο, μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσε να δώσει λύσεις. Γίνονται πειράματα για ανεξήγητες συμπεριφορές, σε ανθρώπους, απ’ ευθείας, όχι σε μαϊμούδες στις οποίες σημειωτέον δεν παρουσιάζονται αυτές οι ασθένειες, μια χαρά είναι τα ζώα, σε διάφορα κέντρα του εσωτερικού και της αλλοδαπής. Κέντρα της Ιατρικής, της Κοινωνιολογίας, η Αρχαιολογία κάνει μάλιστα και ανασκαφές για να συγκρίνει μέσω DNA τις βιολογικές συνήθειες και διαφορές στην παθολογία των πολιτευμάτων, ανθρώπων από διαφορετικές εποχές. Τώρα τελευταία άρχισαν να γίνονται και κάτι πολύ προχωρημένες μελέτες από κάποιους μεταπτυχιακούς φοιτητές Τεχνολογίας και Γεωπονίας αφού εκεί ελπίζουν ότι μπορεί να βρίσκεται το φάρμακο. Κρυμμένο σε κάποιου αγνώστου τύπου τσουκνίδα ή μέσα στον καρπό ενός σπάνιου είδους μουσμουλιάς που τρώνε οι μαϊμούδες και έχουν ανοσία.
Από περιέργεια κυρίως και όχι αυτοσαρκασμό, προσφέρομαι οικιοθελώς ως πειραματόζωο. Πιστεύω ότι διαθέτω όλα τα χαρακτηριστικά ιδιώματα. Είμαι πόντιος, από πατέρα αλλά Καραμανλής από μητέρα. Όχι Καραμανλής, της πολιτικής οικογένειας των Καραμανλήδων, αλλά επειδή ο παππούς μου, ο μπάρμπα Ηλίας και η γιαγιά μου, η κυρά Ελένη κατάγονται από τα βάθη της Μικράς Ασίας, τουρκόφωνοι,Μικρασιάτες.
Η μάνα μου, μια πάρα πολύ συντηρητική γυναίκα του κατηχητικού, μέχρι και σήμερα, αν και δεν μπορεί να περπατήσει αφού έχει την καρδιά της, έχει και πίεση, με κανα δύο εγκεφαλικά και η οποία ενώ έχει ζάχαρο 500, μπορεί να φάει ένα ταψί μπακλαβαδάκια, πρώτη πρώτη πάει στην εκκλησία καθημερινά. Μέχρι και στις κηδείες ξένων ανθρώπων μαζί με άλλες φιλενάδες της, πάνε καθώς και διάφοροι άλλοι, άγνωστοι συνταξιούχοι. Η εξήγηση είναι μάλλον για να κατανοήσουν καλύτερα την ματαιότητα των πάντων από την μία και, από την άλλη, χορταίνουν τρώγοντας κόλλυβα. Με συντάξεις, άλλοι του ΟΓΑ, του ΤΕΒΕ, του ΤΑΕ, του ΤΣΑ, του ΙΚΑ, τα λεφτά δεν φτάνουν ούτε για να πληρώσουν συμμετοχή για τα φάρμακα. Μπορεί να παίρνουν πολλά χάπια καθημερινά αλλά μ’ αυτά δεν χορταίνεις καθόλου, ενώ με τα κόλλυβα παίρνεις και καμιά θερμίδα. Άλλωστε νηστικός δεν κάνει να παίρνεις χάπια. Πειράζει στο στομάχι. Κανονικά λοιπόν η μάνα μου, λόγω καταγωγής (Καραμανλού) λόγω χαρακτήρα και συντηρητικού τρόπου ζωής, έπρεπε να ψηφίζει Ν.Δ. Αυτή αντιθέτως κρυφά, μυστικά,χωρίς να το ξέρουμε εμείς, ψήφιζε αριστερά. Όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου την έπιασε μια φορά, με μια φιλενάδα της μοδίστρα, αριστερή, την κυρά Κούλα, μια Πρωτομαγιά, πήγανε χέρι-χέρι σε μια έκθεση λουλουδιών που οργάνωσε το ΚΚΕ, στον κήπο, στην Δράμα. Συμπτωματικά και την μάνα μου την λένε Κούλα. Έγινε μεγάλη φασαρία στο σπίτι, θυμάμαι, αλλά η μάνα μου τα «μπάλωσε» καθώς την συμβούλευσε η μοδίστρα. Δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι πήγε για να πάρει μερικές ρίζες, φυτά, μοκαμβίλιες και ένα φίκο, για τις γλάστρες στο μπαλκόνι μας. Άλλες φορές, στο σπίτι, ποτέ δεν μιλούσαμε πολιτικά. Ο παππούς μου ο Χατζής, ο Πόντιος λίγο πριν πεθάνει το 70, στα μέσα της Χούντας, μου είπε την ιστορία της ζωής του. Τον αγαπούσα πολύ. Έχω και το όνομά του. Μέναμε πάνω-κάτω. Στον δεύτερο εμείς, στον τρίτο αυτός μαζί με την γιαγιά μου την Ροδή. Γεννήθηκε στον Πόντο, στα Κοτύωρα. Λίγο πριν αρχίσει η γενοκτονία από τους Τούρκους τα μαζέψανε, όσα μπορούσαν, σε δύο σεντούκια και μαζί, με άλλες χιλιάδες οικογένειες Χριστιανών Πόντιων, με κάτι παλιές ψαρόβαρκες πήγαν στις απέναντι ακτές της μαύρης θάλασσας, στη Ρωσία, για να γλυτώσουν. Οι δικοί μου πήγαν στο Σοχούμ. Εκείνα τα χρόνια έγινε η Ρωσική Επανάσταση και επικράτησε ο κομμουνισμός. Άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα στην Σοβιετική ένωση. Οι κομμουνιστές ξεκίνησαν ένα ανελέητο κυνηγητό σε όσους δεν ήταν πραγματικοί αριστεροί και για πολλά χρόνια τους έστελναν μαζικά στην εξορία. Επειδή η Ρωσία δεν έχει νησιά εύκαιρα, όπως εμείς έχουμε την Μακρόνησο, την Γυάρο, τον Άι Στρατή και άλλα νησιά, τους έβαζαν στα τρένα και τους πήγαιναν στο βάθος της ενδοχώρας, μετά τον Καύκασο, κοντά στην Μογγολία. Οι δικοί μας, οι πόντιοι, εκδιώχθηκαν πρώτοι-πρώτοι αφού δεν είχαν ιδέα για Μαρξ, Έγκελς, προλεταριάτο, Λένιν και τα ρέστα, το πλήρωσαν άσχημα. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου ξαναμάζεψαν το βιός τους, μέσα σε μερικούς πρόχειρους ντορβάδες, που έκαναν μόνοι τους, χειροποίητους, από κάποιες παλιές κουβέρτες και αφού περπάτησαν κανά δύο τρεις βδομάδες ,μπήκαν σ’ ένα παλιό ελληνικό πλοίο πολεμικό και στριμωγμένοι μέσα στ’ αμπάρια, έφθασαν στον Πειραιά. Στην μητέρα Ελλάδα. Στον δρόμο, κατά την διάρκεια της διαδρομής, κάτι γέροι και κάποια παιδιά, που δεν είχαν μεγάλη αντοχή, «χάθηκαν». Ο παππούς μου ο Χατζής εκείνες τις ενέργειες των Ρώσων κομμουνιστών τις κράτησε μέσα του, τόσο χρόνια, και γι’ αυτό μάλλον δεν ψήφισε ποτέ ΚΚΕ. Εκεί έβγαλε τα απωθημένα του. Εμείς, τότε, δεν υπήρχαμε. Ήμασταν βέβαια στο πρόγραμμα αλλά, για μετά από μερικές δεκάδες χρόνια αργότερα. Οι οικογένειες του παππού και της γιαγιά, καμιά εικοσαριά νοματαίοι, μπήκανε στο τρένο αυτή τη φορά, από τον σταθμό τον σιδηροδρομικό του Πειραιά για να βρούνε την τύχη τους. Όποτε και όπου, κάποιοι κουραζότανε, κατέβαιναν από το τρένο και ξεκινούσαν από εκεί να κάνουν το καινούργιο τους σπιτικό. Κισμέτ, είχανε συνεννοηθεί να λένε και να πιστεύουνε. Οι πρώτοι στην Κατερίνη, οι δεύτεροι στην Σαλονίκη, οι τρίτοι στις Μουριές στο Κιλκίς και οι δικοί μου στην Δράμα. Μέχρι να τακτοποιηθούν πέρασε ο καιρός και άρχισε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Εμείς εκεί στην Δράμα είχαμε βουλγαρική κατοχή. Από τον Στρυμόνα και μετά, είχαν κατέβει, με εξουσιοδότηση, Βούλγαροι κομμουνιστές στρατιώτες οι οποίοι ήταν πιο σκληροί από τους άλλους, τους Γερμανούς. Πιο τυχεροί ήταν οι κάτοικοι κάποιων νησιών που είχαν τους παλαβιάρηδες τους Ιταλούς, που ήλθαν με μαντολίνα, σαν τον λοχαγό Κορέλι. Ο παππούς μου επειδή φοβήθηκε ότι οι κομμουνιστές θα τον στέλνανε πίσω στο Καζακστάν, είχε τότε μάλιστα και οικογένεια με τρία παιδιά, φόρτωσε τα πράγματα σ’ ένα κάρο και ήλθαν στην Θεσσαλονίκη. Κάνανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, πέρασε η κατοχή, ο εμφύλιος, και ξανά μανά μετακόμιση. Επιστροφή πίσω στην Δράμα. Η Δράμα ήτανε εκείνη την εποχή πολύ πλούσια πόλη με πολλές ευκαιρίες. Είχε καλή αγορά, εμπόριο, καπνά και καλύτερη ποιότητα ζωής από την μεγαλούπολη την Θεσσαλονίκη. Μια ζωή λοιπόν στον δρόμο. Ένα ποντιακό τραγούδι που λέει «Πέντε σπίτια έχτισα και ακόμα ξεσπιτούμαι» από αυτό βγήκε, μάλλον. Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες εξαιτίας των Βουλγάρων και Ρώσων κομμουνιστών αλλά και επειδή εκείνες τις εποχές έγινε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος ο Καραμανλής, ο οποίος συμπτωματικά ήταν και κοντοχωριανός ,από την Πρώτη, γίνανε δεξιοί.
Εγώ αναγκάστηκα, μπερδεμένος και εν πλήρη σύγχυση, δικαιολογημένα δεν ήξερα ποιος ήμουνα και τι μου γινότανε. Από τότε. Από την μια μεριά μέχρι την άλλη έφθασα,μέχρι και στο ακραίο σημείο να γίνω μεγαλοστέλεχος του Καρατζαφέρη.Σκέφτομαι,στις ευρωεκλογές του 2009 θα ψηφίσω τους οικολόγους πράσινους και τον Μιχάλη τον Τρεμόπουλο. Να τον δοκιμάσουμε και αυτόν. Ύστερα απ’ όλα αυτά αποφάσισα να δηλώσω, με δική μου θέληση, ότι είμαι έτοιμος να υποστώ όλες τις συνέπειες του νόμου και να γίνω πειραματόζωο σε όποια πειράματα θέλουν οι επιστήμονες στον πόλεμο εναντίον του VERTIGO. Μήπως και βρεθεί το φάρμακο και σωθούμε όλοι εμείς, μαζί. Για το κοινό συμφέρον.
Πήρα την πρωτοβουλία διότι δεν είναι σωστό κανένας να μη νοιάζεται. Κανένας να μην ενδιαφέρεται. Καθισμένοι στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα.
«ΟΙ ΑΛΛΟΙ»
Οι Βέλγοι είναι πολύ άτυχοι άνθρωποι. Η χώρα τους δεν συγκρίνεται με την Ελλάδα. Την επισκέφτηκα κανά δύο φορές όταν πήγα στις Βρυξέλες για να καταθέσω στην Επιτροπή Αναφορών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με κάτι αναφορές που έκανα, σε κανα δυο, ασήμαντα, θέματα. Γιατί πληρώνουμε ΕΡΤ και, τι γίνεται με τις κακοδιαχειρίσεις και την αδυναμία απορρόφησης των ΚΠΣ. Τους ρώτησα, τι φταίμε εμείς και πληρώνουμε την νύφη, με τα πρόστιμα που μας βάζουν. Η Humpner, η αρμόδια επίτροπος μου είπε ότι είχα δίκαιο, αλλά και αυτοί δεν έφταιγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά αφού όλοι εμείς, συμπεριλαμβανομένης και της αφεντιάς μου, ψηφίζουμε δημοκρατικά και εκλέγουμε ως διαχειριστές με την θέλησή μας, τον Πάχτα, τον Φώλια και τους υπόλοιπους. Έβαλα την ουρά κάτω από τα σκέλια, βγήκα από τα κτίρια της Ε.Ε. και μέχρι να πετάξει το αεροπλάνο της Aegean πίσω στην Ελλάδα, αφού η Ο.Α. Καταργήθηκε, έκανα μια μικρή περιήγηση στις Βρυξέλλες και την γύρω περιοχή. Στην Μονς, στο Μπριζ και στο Μάαστριχ. Από κει που ξεκίνησε το μεγάλο φαγοπότι. Τότε διαπίστωσα, ότι οι κακομοίρηδες οι Βέλγοι ζούνε σε μια χώρα που έχει μόνο λιβάδια με τριφύλλια, γελάδια και τίποτε άλλο. Δεν έχουν ούτε θάλασσες και παραλίες σαν τις δικές μας, ούτε βουνά και αρχαία. Σαν έμβλημα εθνικό έχουν ένα παιδάκι γυμνό, που κατουράει όρθιο και ήρωας τους είναι ένας βασιλιάς, ο Λεοπόλδος. Εμείς αν τον είχαμε αυτόν στην Ελλάδα, με τέτοιο όνομα θα τον είχαμε ρίξει, από την πρώτη στιγμή. Άκου Λεοπόλδος!
Είδα όμως ότι μέσα στην ατυχία τους, τους έτυχε να έχουν για γείτονες, τους Γάλλους, τους Γερμανούς και τους Ολλανδούς. Βολικοί άνθρωποι. Λίγο ζόρικο είναι το Λουξεμβούργο που βρίσκεται νοτιοδυτικά τους και το οποίο διεκδικεί, όπως έμαθα, την μητρότητα του Λεοπόλδου. Ισχυρίζονται ότι η μαμά του Λεοπόλδου με την θεία ενός δικού τους πρίγκιπα, ήταν συννυφάδες. Βάφτισαν λοιπόν με το όνομά του μια παλιά ντισκοτέκ που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσα τους και επειδή οι Βέλγοι αντέδρασαν δυναμικά, τους βαθμολόγησαν στον περσινό διαγωνισμό της Eurovision, με 5.
Αυτό είναι περήφανη εξωτερική πολιτική. Οι Λουξεμβουριανοί δεν έχουν Άνθιμο, ούτε Ζορρό, για να μαζέψουν, σαν εμάς, δύο εκατομμύρια πολίτες στην πλατεία τους, ΟΥΤΕ και τόσο κόσμο, έχουν, αφού όλοι κι όλοι δεν είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Πονηροί που λέτε οι Βέλγοι, μιλούν την ίδια γλώσσα με τους Γάλλους ενώ με τα φλαμανδρικά, τσάτρα-πάτρα συνεννοούνται και με τους Ολλανδούς και με τους Γερμανούς. Δεν έχουν ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε νάρκες στα σύνορά τους, ενώ στον στρατό πάνε κανα δύο μήνες, για παραθέριση. Φανταστείτε ότι στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί, έκαναν λιγότερο από τρεισήμισι ώρες για να το καταλάβουν, ολόκληρο το Βέλγιο.
Ενώ οι δικοί μας οι γείτονες είναι όλοι τους μπελαλήδες. Το μυαλό τους στην φασαρία. Το ζωνάρι το έχουν συνέχεια λυμένο και με το παραμικρό, θέλουν καυγά. Από αρχαιοτάτων χρόνων, αυτό γίνεται. Οι Τούρκοι επειδή τα νερά του Αιγαίου, στην δικιά μας πλευρά, έχουν μεγαλύτερη αξία από τα δικά τους, το μάτι τους, έμεινε εκεί.
Εντάξει, είπαμε, οι δικές μας οι κουτσομούρες και τα σαφρίδια, είναι τα πιο νόστιμα στον κόσμο και ειδικά σαγανάκι, δεν συγκρίνονται με τα δικά τους τα χαμψία του Βοσπόρου αλλά όχι και να το κάνουμε Μεσανατολικό.
Οι άλλοι πάλι, οι Σκοπιανοί, από βόρεια, επειδή μια φορά στην αρχαιότητα ο Μέγα Αλέξανδρος, ένα σαββατοκύριακο, που έκανε καλό καιρό, πήγε εκδρομή με τους φίλους του σε ένα μέρος πολύ όμορφο, κάπου κοντά στο Μοναστήρι και κανείς δεν ξέρει τι κάνανε δύο βράδια με τις κοπέλες της περιοχής, μπορεί και να βγάλανε τα μάτια τους, μας έχουνε τρελάνει στις αγωγές και στα εξώδικα. Θέλουνε νόμιμη μοίρα. Από την Καβάλα μέχρι την Θεσσαλονίκη ,την Βέροια και την Έδεσσα, τα θέλουν δικά τους. Ισχυρογνώμονες. Λένε ότι δικαιούνται κληρονομιά επειδή ο Αλέξανδρος και η παρέα του άφησαν μερικά εξώγαμα, επομένως και αυτοί είναι μακρινοί συγγενείς.
Ευτυχώς τα Γιάννενα, την Κοζάνη και την Ηγουμενίτσα τα διεκδικούν οι Αλβανοί, αλλιώς θα γινότανε της πουτάνας το κάγκελο.
Αναγκαστικά λοιπόν εμείς βάλαμε κάγκελα στους φράχτες, βάλαμε συναγερμό, αγοράσαμε θωρακισμένες πόρτες με συνδυασμό και πήραμε από την Γερμανία και την Αμερική εκπαιδευμένα λυκόσκυλα για να φυλάξουμε τα νώτα μας.
Πήραμε και καλό προπονητή ο οποίος ανάλογα με τις περιστάσεις, προσαρμόζει την άμυνα μας,την μια φορά σε ζώνη και την άλλη μαν του μαν. Όταν αυτοί παίζουν από την περιφέρεια παίζουμε ζώνη, δύο ένας δύο, ενώ όταν κάνουν μπασίματα το αλλάζουμε το σύστημα, σε ένας εναντίον ενός. Παίζουμε άτομα.
Τον τελευταίο καιρό όμως, οι Σκοπιανοί επειδή διαπίστωσαν ότι δεν έχει χαΐρι με τις φωνές, το σκληρό παιχνίδι και τα νταηλίκια, είδαν και απόειδαν και τελικά απευθύνθηκαν στην Αμερική απ’ όπου κάνανε 7-8 μεταγραφές κάτι ψηλούς μαύρους, ντερέκια σαν θηρία. Έτσι όπως εξελίσσεται το παιχνίδι άρχισε να γίνεται άνισο.
Η μόνη περίπτωση για να τους πιάσουμε είναι να διαβάσουμε καλά τα συστήματά τους και να παίζουμε ομαδικά.
Από την άλλη μεριά, του Ατλαντικού, οι Αμερικανοί, τι να κάνουν οι άνθρωποι, κοίταξαν το συμφέρον τους. Όπως κάνουν πάντα. Επειδή παλιά τρώγανε κάτι συγυρισμένες κατοστάρες από την Γιουγκοσλαβία, τους βομβάρδισαν, με έξυπνες βόμβες, όχι με ηλίθιες,και τους κάνανε χίλια κομμάτια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν ομάδα. Στον ήλιο μοίρα, μέχρι και σήμερα, δεν μπορούν να βρούνε οι καημένοι. Έξω από το Βελιγράδι είχε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων ZASTAVA, το κάνανε καλοκαιρινό. Τόσο μυαλό είχαν οι βόμβες που κατάλαβαν ότι τα ZASTAVA ήταν καλύτερα αυτοκίνητα από τις αμερικάνικες PONTIAC. Ποντιακές βόμβες. Τι να μας πούνε τώρα. Ότι βομβαρδίζουν το ΙΡΑΚ επειδή τα χαλιά τους, τα περσικά, είναι καλύτερα από τις αμερικάνικες μοκέτες; Δεν κοιτάνε τα χάλια τους λέω εγώ. Εμείς πάντως θα συνεχίζουμε να βάζουμε βενζίνες στα αυτοκίνητά μας, από τα πετρέλαια του Ιράκ.
Στα θέματα αυτά η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπερδεύεται. Δεν ανακατεύονται γιατί τα περισσότερα κράτη είναι συγχρόνως και μέλη του ΝΑΤΟ. Νάτος λοιπόν ο λόγος που ερμηνεύει την αδιαφορία όλων των Ευρωπαϊκών χωρών στις παράλογες παρεμβάσεις των Αμερικανών στα εσωτερικά θέματα τρίτων χωρών.
Τα κράτη του τρίτου κόσμου εν τω μεταξύ, χαμπάρι δεν παίρνουν τι γίνεται παγκοσμίως. Δικαιολογημένα και αυτοί, αφού έχουν το δικό τους καϊλέ. Έχουν τα δικά τους προβλήματα. Έχουν να γιατρέψουν κάτι τυμπανισμούς, από την πολύ πείνα που τους δέρνει, δεν έχουν ούτε νερό να πιούνε, οι πιο πολλοί, ενώ δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί μισθό, την εβδομάδα. Όσοι δουλεύουν. Οι υπόλοιποι μπαίνουν διακόσιοι-διακόσιοι σε κάτι βάρκες και έρχονται στην Ελλάδα για να βρούνε την τύχη τους. Όσοι δεν πνίγονται βρίσκουν καταφύγια σε παλιά ακατοίκητα ολυμπιακά ακίνητα, που μας περίσσεψαν από τους ολυμπιακούς Αγώνες που κάναμε το 2004, πέφτουν με τα μούτρα στην δουλειά. Επειδή όμως στην Ελλάδα σήμερα, δεν έχει δουλειά ούτε για τους Έλληνες και επειδή η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, τι δουλειά έχουν αυτοί. Θέλουν όμως να ζήσουν σαν άνθρωποι του Θεού και στρέφουν την προσοχή τους αλλού. Μ’ ένα ταμπλά στους ώμους, για να οικονομήσουν ένα κομμάτι ψωμί, πουλάνε τσάντες, ζώνες, μπιχλιμπίδια, CD και διάφορα άλλα πράγματα.
Μερικοί, πήγαν να χτυπήσουν την πόρτα, να πάρουν και την αντιπροσωπεία από τον Άδωνι, τον Βελόπουλο και τον Δημοσθένη για να αυξήσουν την πραμάτεια τους, με σημαιούλες πλαστικές, σταυρουδάκια, μπλουζάκια με σφραγίδες του ήλιου της Βεργίνας αλλά και βιβλία, όμως έφαγαν «πόρτα». Εδώ που τα λέμε, οι γνωστοί τηλεπωλητές είχανε κομματάκι το δίκιο τους.
Κατ’ αρχήν είχανε πάρει την αντιπροσωπεία αποκλειστικά. Δεύτερον, ως έμπειροι επαγγελματίες, με πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, διαισθάνθηκαν ότι, μια τέτοιας μορφής συνεργασία, δεν θα μπορούσε να έχει θετικά αποτελέσματα. Φανταστείτε ένα Σομαλό ή ένα Πακιστανό, με σπαστά Ελληνικά, να έρθουν και να σας πουλήσουν την «Απολογία» του Πλάτωνα, την «Οδύσσεια» του Ομήρου ή τον τσελεμεντέ με τα νηστίσιμα των μοναχών του Αγίου Όρους. Θα τους διώξετε με τις κλωτσιές.
Η περίπτωση αυτή είναι πολύ δύσκολη. Είναι πολύ μπερδεμένη. Εδώ οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Άσε που εμείς έχουμε να λύσουμε και το πρόβλημα του VERTIGO. Από την μία μεριά, έχουμε αυτούς τους κακομοίρηδες που ψάχνουν να βρουν την Ιθάκη τους. Ξεκίνησαν την Οδύσσειά τους και, χωρίς βρακί στον κώλο τους, χωρίς δεκάρα και γλώσσα για να συνεννοηθούν, με μοναδικό όπλο την ελπίδα και τον Θεό, όποιον Θεό πιστεύουν, αναζητούν δικαίωμα στην ζωή. Με μοναδικό όπλο το ύφος τους, πιστεύουν ότι θα χτυπήσουν κάποια ευαίσθητη χορδή μας μέσα στον συναισθηματικό μας κόσμο, στριμώχτηκαν για χιλιάδες χιλιόμετρα στα αμπάρια και ήλθαν στην Ελλάδα. Σαν τους παππούδες μας, τους πρόσφυγες από τον Πόντο. Παστωμένοι σαν σαρδέλες ή μάλλον σαν καπνά μπασμάδες, που πασταλιάζαμε παλιά στα χωριά και αφού πλήρωσαν εισιτήριο πέντε φορές πιο ακριβό από αυτό που πλήρωναν άλλοι για κρουαζιέρα με το “QUEEN MARY”, ξεβράστηκαν και έπεσαν στην θάλασσα εκεί κοντά στο Αγαθονήσι. Αυτό το νησί του Αιγαίου, όπου τους υποδέχονται πανηγυρικά οι Τούρκοι και κάνουν από πάνω χαμηλή διέλευση με F-16. Μ’ αυτόν τον τρόπο δείχνουν την χαρά τους που κάθε χρόνο μας έρχονται κύματα,κατά χιλιάδες, λαθρομεταναστών και εμείς δεν ξέρουμε τι να τους κάνουμε.
Από την άλλη μεριά εμείς, ως Έλληνες, πρέπει να φανούμε αντάξιοι της μεγάλης κληρονομιάς που μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Η φιλοξενία, ήταν ευχή και κατάρα συγχρόνως, που κληροδότησαν σε μας, τους σύγχρονους Έλληνες. Το ερώτημα όμως είναι τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Εντάξει, το φιλότιμο και η φιλοξενία είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα που όμοιά τους συναντάς σπάνια σε άλλους λαούς.
Με τα ζόρια που περνάμε όμως τελευταία, σκεφτείτε να μένετε σ’ ένα διαράκι και να σας έλθουν για επίσκεψη, δεκαπέντε άτομα. Πες ότι μπορείς να τους φιλοξενήσεις για δύο βράδια. Για μια βδομάδα, να τους τακτοποιήσεις και να κοιμηθούν στρωματσάδα. Να βράσεις κανα δύο φορές, δύο φασουλάδες, για φαγητό και τρεις κατσαρόλες μακαρονάδα με λίγο κιμά. Νομίζετε ότι σώνεται η κατάσταση; Αν δεν το καταλάβουν από μόνοι τους και τους πεις ότι δεν έχεις άλλες δυνατότητες και πρέπει αναγκαστικά να φύγουν, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς για ρατσισμό; Αυτά σκέπτονται και οι πολιτικοί μας και δεν τολμούν να αγγίξουν το θέμα αυτό.
Οι άλλοι πάλι, οι Ευρωπαίοι, κάνουν για μια άλλη φορά το κορόιδο. Βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω. Αποφεύγουν συνέχεια να πάρουν κι αυτοί στο σπίτι τους μερικούς και να μοιραστούμε τη δουλειά. Αρνούνται συστηματικά να αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους. Στο κάτω-κάτω βρε αδελφέ, μια παρέα είμαστε, στην κοινή αγορά είμαστε όπου επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, προϊόντων και ανθρώπων. Το γράψανε και υπογράψανε όλοι μαζί, κάποτε εκεί στο Μάαστριχ. Σήμερα γιατί κάνουνε τον Γερμανό; Σαν το ΚΚΕ.
Οι μόνοι στον κόσμο, οι οποίοι δεν ευθύνονται, είναι οι Κινέζοι. Στην παγκοσμιοποιημένη αγορά που ζούμε σήμερα, όπου τα πάντα επιτρέπονται, είναι πάρα πολύ λογικό πολλές περιοχές, κυρίως στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, να θυμίζουν CHINATOWN. Σημειώστε μάλιστα ότι η Κίνα έχει ενάμιση δισεκατομμύρια πληθυσμό οπότε πως είναι δυνατόν να ταΐσουν τόσο κόσμο. Ρύζι-ρύζι τόσα χρόνια, στράβωσαν τα μάτια τους. Έρχονται λοιπόν εδώ, μπας και ισιώσουν.
Η Ελλάδα, ως γνωστόν, είναι σταυροδρόμι. Είναι η πύλη της Ευρώπης. Η κεντρική πύλη μάλιστα. Όλος ο κόσμος περνάει από δω. Είμαστε πάνω στο δρόμο, πέρασμα από την ανατολή στην δύση. Αν ήμασταν λίγο πιο έξυπνοι και το είχαμε σκεφθεί νωρίτερα, θα είχαμε θησαυρίσει από τις πωλήσεις,στα αφορολόγητα των τελωνείων. Χάνονται τεράστια κεφάλαια από αυτούς που εισέρχονται μέσω του ποταμού Έβρου και αποβιβάσεων σε ξερονήσια. Ευτυχώς,τώρα τελευταία, έρχονται σωρηδόν τουρίστες από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ. Μόλις τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος, κλείνουν ομαδικά τουριστικά πακέτα και έρχονται στην Ελλάδα, μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι τους. Ρώσοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι και τόσοι άλλοι, τόσα χρόνια με το κρύο που τραβήξανε, είπανε τον δεσπότη Παναγιώτη, ανοίξανε και τα σύνορα, κατηφόρισαν στις παραλίες της Χαλκιδικής και του Πλαταμώνα. Τώρα μάλιστα που θα μπουν και αυτοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έρχονται εδώ για προπόνηση. Το σύστημα του κομμουνισμού έπεσε, δεν τραβούσε μάλλον και ευτυχώς που βρέθηκε ο Γκορμπατσόφ που το κατάλαβε την τελευταία στιγμή. Έκανε την περεστρόικα και διέλυσε την Σοβιετική Ένωση. Τώρα το παιχνίδι παίζεται χωρίς αντίπαλο. Οι Αμερικανοί αλωνίζουν όπως θέλουν μέσα στην μικρή περιοχή και κάτω από τα καλάθια. Τον Γκορμπατσόφ τον δώσανε και βραβείο Νόμπελ καθώς επίσης και λίγες μετοχές MacDonald’s. Σαν επιβράβευση, τιμητικά για τον αγώνα που έκανε εναντίον των κομμουνιστών.
Οι Ρώσοι σήμερα ευημερούν. Η Μόσχα έγινε η ακριβότερη πόλη στον κόσμο. Αν διαβάσεις τις λίστες του FORBE’S, οι πενήντα από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο είναι Ρώσοι. Οι άλλοι βέβαια οι περισσότεροι, δεν έχουν να φάνε. Ενώ ο Αμπράμοβιτς αγόρασε την Τσέλσι για μερικά δισεκατομμύρια και έβαλε σκοπό να πάρει το Champions League, ο λαουτζίκος δεν έχει λεφτά για να πάρει εισιτήριο και να δει την Δυναμό Μόσχας. Και ακόμα κάθονται και τους βλέπουν. Δεν κάνουν τίποτα. Σαν αχμάκια. Μάλλον πρέπει να έχουν και αυτοί σαν εμάς VERTIGO και δεν το ξέρουν. Βλέπετε υπάρχει μια άρρηκτη σχέση παραδοσιακά, μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας. Ορθόδοξοι Χριστιανοί και αυτοί από πολύ παλιά ήρθαν στο Άγιο Όρος και έχτισαν το Ρωσικό Μοναστήρι ενώ εμείς από την εποχή του Υψηλάντη και του Ρήγα Φεραίου, εκεί κάναμε την Off shore, «φιλική εταιρία». Σε Ρωσικά εδάφη. Τόσους αιώνες πάρε δώσε, ή εμείς κολλήσαμε απ’ αυτούς ή αυτοί από μας. Άσε, που σαν εμάς, δεν κάνουν καλή ζωή, μέρα-νύχτα πλακώνονται με τις βότκες και είναι συνέχεια σουρωμένοι. Ο οργανισμός δεν αντέχει. Που να σου μείνει μυαλό για επαναστάσεις, ξανά-μανά.
Οι πολιτικοί μας όμως, οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία και όπως πάντα, βρίσκουν τρόπους να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες των άλλων, για το δικό μας όφελος συνεννοήθηκαν με τον Πούτιν ώστε να περάσει από την Ελλάδα ο αγωγός φυσικού αερίου,Μπούργκας-Αλεξανδρούπολη-Ευρώπη. Την ιδέα τους την έριξε μάλλον ο Δημοσθένης ο Λιακόπουλος, ο οποίος σ’ ένα του βιβλίο γράφει ότι ένα ξανθός γαλανομάτης Ρώσος, μάλλον τον Πούτιν εννοούσε, θα έσωζε την Ελλάδα. Το σχέδιο είναι να σκάψουμε και να περάσουμε σωλήνες μέσω των οποίων θα διοχετεύεται αέριο από την Ρωσία στη Νότια Ευρώπη. Το κέρδος μας θα είναι ότι παίρνουμε ενοίκιο και όποτε δεν μας δίνουν αύξηση και δεν μας συμφέρει, θα κλείνουμε τις κάνουλες, εκβιαστικά. Έξυπνη ιδέα.
Οι Τούρκοι όμως επειδή έσκασαν από την ζήλια τους το μάτι τους έπεσε στο Αιγαίο και στα πετρέλαια, που όπως λένε οι επιστήμονες υπάρχουν. Μια με το SISMIC, μια με τα Ίμια, μια με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, μας τσιγκλίζουν συνεχώς. Μας απειλούν μάλιστα και με CASUS BELLI. Θα μας αρχίσουν τον πόλεμο δηλαδή, αν κάνουμε καμιά μαγκιά. Γι’ αυτούς τους παραπάνω λόγους οι Ευρωπαίοι δεν πρέπει να μας κάνουν τον μάγκα. Ας είχανε και αυτοί τέτοιους γείτονες και θα βλέπανε πως θα αντιδρούσαν. Για να τους δοκιμάσουμε, συμφωνήσαμε να μπουν και οι Τούρκοι υπό προϋποθέσεις, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και αμέσως άρχισαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο. Κόλλησαν τα πόδια και δεν κάνουν ούτε βήμα εμπρός, ούτε πίσω, αρνούμενοι να κάνουν παρέα με τους Τούρκους. Ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Γερμανοί ούτε οι Ιταλοί, ούτε οι Αυστριακοί ούτε κανένας. Μείναμε μόνοι και έρημοι. Σαν την καλαμιά στον κάμπο. Κανείς δεν μας θέλει. Που να πάμε; Δεν αντέχουμε άλλες μετακομίσεις. Ήδη μας έχει φύγει η μέση από τα βάρη και G’ s.
«ΘΕΡΑΠΕΙΑ»
Στο τελευταίο αλλά και το σημαντικότερο κομμάτι του βιβλίου θα αναφερθώ και θα προτείνω διάφορες συνταγές μερικές θεραπευτικές λύσεις σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της νόσου. Το VERTIGO, όσο περνάει ο καιρός,υπάρχει κίνδυνος να πάρει την μορφή επιδημίας και να εξοντώσει τους πάντες.
Να εξαφανιστούμε από προσώπου γης. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να περιμένουμε βοήθεια από κανέναν. Ούτε από τους L, ούτε από τους Σείριους, ούτε από τον ξανθό με γαλανά μάτια, ούτε από τον κανένα. Μόνοι μας πρέπει να αγωνισθούμε, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις. Με καθαρό μυαλό, ξεσούρωτοι,αναλύοντας το παρελθόν μας αλλά και το παρόν μας, χωρίς τσίμπλες στα μάτια και κερί στ’ αυτιά, να δούμε τι συμφέρει εμάς και όχι τους άλλους. Ο Θεοδωρακόπουλος στα βιβλία του «Η πολιτική των Ελλήνων» και «Η παιδεία των Ελλήνων» έγραψε με αγωνία εμφανή, τι θα γίνει τελικά με μας; Ο Χρήστος ο Γιαναράς,ανησυχεί και διαρκώς ομιλεί για την «κοπαδιαστή υποτέλεια» που μας διακρίνει, την εμμονή στην αδιάκοπη υπακοή στις εντολές μιας μικρής διαπλεκόμενης ομάδας, μέτριων. Μιας ομάδας που αποτελείται, από πρόσωπα με αλληλένδετα συμφέροντα που εκφράζονται στην κοινωνία υπό μορφή πολιτικών και επιχειρηματιών. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια ονοματεπώνυμα, θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό του κέρδους με μόνο αντικειμενικό σκοπό την απόκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Δεν διστάζουν να θυσιάσουν ακόμα και μας. Δεν φτάνει αυτό. Εμείς,γιατί πρέπει να πάμε σαν «πρόβατα επί σφαγής»,μαζί τους. Τρελοί είμαστε; Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής πάντως,κάποτε το ομολόγησε. Ναι. Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Κάτι πρέπει να ήξερε ο άνθρωπος. Τόσα χρόνια αρχηγός. Για τέσσερα χρόνια συνεχώς γκρινιάζουμε, φωνάζουμε, απειλούμε Θεούς και δαίμονες,δείχνουμε ότι ξέρουμε ποιος φταίει,παρ’ όλα αυτά, τελευταία στιγμή για άλλη μια φορά πάμε και τους ξαναψηφίζουμε. Για να ξαναδοκιμάσουν και να ξαναεφαρμόσουν τα προγράμματά τους,επαναλαμβάνουμε να τους δίνουμε κι άλλη ευκαιρία. Τους δίνουμε και άλλη διορία χρόνου. Λες και δεν μπορούν να ξεκινήσουν, με την μία από την αρχή και,χρειάζονται λίγα χρόνια, για να πάρουν φόρα. Άνθρωποι αγράμματοι που γράφουν την λέξη Καλαμάτα, και κάνουν τέσσερα ορθογραφικά λάθη, μας κάνουν κουμάντο.
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα την συνταγή από ένα σημείο λίγα δευτερόλεπτα πρωτύτερα από την κάλπη. Λίγο πριν βάλουμε τον φάκελο στην κάλπη.
Πίσω από τον μπερντέ. By the way, επειδή θα μπορούσε να μπερδευτεί κάποιος και να νομίζει ότι μιλάω για το θέατρο σκιών και τον Καραγκιόζη, πρέπει να δώσω μερικές διευκρινήσεις. Πρώτα απ’ όλα ο Σπαθάρης μας άφησε χρόνους. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτός να μας συμβουλεύσει, σαν κάποιος άλλος Στέφανος, με τον τρόπο του και να πάρουμε κάποιους δόσεις γιατρειάς. Ήξερε καλά όλους τους ρόλους και τις συνήθειες του καραγκιόζη. Οι άλλοι, όχι οι πραγματικοί καραγκιόζηδες, αυτοί της εξουσίας που μας δουλεύουν κανονικά και με τον νόμο, δεν θα το ήθελαν καθόλου αυτό, γιατί αν διαβάζαμε τα βιβλία, βλέπαμε παραστάσεις του αείμνηστου Σπαθάρη, υπήρχε ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε.
Μιλάω για τον μπερντέ, το παραβάν, πίσω από το οποίο κλεινόμαστε και μόνοι μας βάζουμε το ψηφοδέλτιο μέσα στο φάκελο. Κάνοντας τον σταυρό μας και, χωρίς να μας βλέπει κανένας, σταυρώνουμε το κόμμα που θέλουμε, διπλώνουμε το ψηφοδέλτιο και με σάλιο κλείνουμε το φάκελο. Εκείνα τα δευτερόλεπτα είναι τα πιο κρίσιμα. Είναι η στιγμή που πρέπει να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Έχουμε στα χεράκια μας,όλα τα ψηφοδέλτια των υποψηφίων. Το βασικότερο στοιχείο, μια λεπτομέρεια πολύ σημαντική,είναι να μην έχουμε πιει καθόλου οινόπνευμα τις προηγούμενες εικοσιτέσσερις ώρες. Δημιουργούνται παρενέργειες με τα αντιβιοτικά. Υπάρχει επίσης κίνδυνος να πάθουμε καμιά σοβαρή παραίσθηση και να κάνουμε πάλι την ίδια ζημιά.
Το σύστημα εκείνο του ανθρώπινου οργανισμού που είναι πολύ ευαίσθητο και επηρεάζεται και το οποίο μας είναι απαραίτητο εκείνη την ώρα, είναι το θυμητικό. Η μνήμη. Αφού έχουμε μπροστά μας ,τον κατάλογο με τα ονόματα πρέπει να κουνήσουμε λίγο το κεφάλι μας και να σκεφτούμε τι μας θυμίζουν. Δεν έχουμε να δώσουμε λόγο, σε κανέναν. Είμαστε μόνοι μας και δεν μας βλέπει κανείς. Δεν πρέπει να μας πιάνει το φιλότιμο. Ο βουλευτής που μας υποσχέθηκε ότι θα βάλλει την κόρη μας στην δουλειά δεν είναι παρών. Εντάξει δεν λέω, ορκιστήκαμε ότι θα τον ψηφίσουμε. Δεν πιάνεται όμως. Ψέματα μας είπε αυτός, ψέματα κι εμείς. Το λέει και το Ευαγγέλιο, «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και «οδόντα αντί οδόντος». Όχι προς Θεού ότι κάνουμε κάθε φορά, από συνήθεια, δαγκωτό. Ας βουτήξουμε λίγο πριν, το ψηφοδέλτιο στο μυαλουδάκι μας. Ας το έχουμε στο νου μας ένα απλό παράδειγμα. Πάμε σε ένα εστιατόριο όπου μας σερβίρουν συνέχεια κρύα φαγητά, ξαναζεσταμένα, άνοστα με μπαγιάτικα προϊόντα και χαλασμένα κρέατα, κάκιστο σέρβις και, στο τέλος μας φέρνουν τον λογαριασμό και μας πιάνει ζαλάδα. Ύστερα μας πιάνει και η δηλητηρίαση. Το’ χουμε πάθει τέσσερις-πέντε φορές. Υπάρχει κανένας λόγος, έχουμε καμιά διαστροφή, να ξαναπάμε. Όχι. Τότε γιατί να ξαναψηφίζουμε τα ίδια;
Κανονικά εκεί, πίσω απ’ τον μπερντέ, έπρεπε να βάλουν έναν καθρέφτη. Να γίνει μια νομοθετική ρύθμιση έτσι ώστε, την ώρα που φακελώνουμε, να βλέπουμε τα μούτρα μας. Έτσι για να δούμε μετά, με τι μούτρα θα φωνάζουμε και θα διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτά που ούτως ή άλλως θα μας κάνουν οι άλλοι, αυτοί που εμείς ψηφίσαμε. Για όσους διαγνωσμένα πάσχουν από κλειστοφοβία και VERTIGO προτείνω μισό lexotanil και ένα Vomex πρωί-βράδι μετά το φαγητό, αν έχουν λεφτά για να αγοράσουν, για μια εβδομάδα πριν τις εκλογές. Θα τους ηρεμήσει και θα τους κάνει πολύ καλό.
Το γλείψιμο και το σάλιο, για το κλείσιμο του φακέλου, πρέπει να μας θυμίσει πόσες φορές και πόσες ρέχες τους έχουμε ρίξει, όταν τους φτύναμε για όσα έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Πρέπει ταχύτατα να ανασύρουμε από το παρελθόν, φωτογραφικά, όλες εκείνες τις εικόνες, όλα τα λόγια, όλες τις πράξεις, όλα τα πρόσωπα αυτών που ευθύνονται.
Από εκεί και πέρα, βγαίνουμε, ρίχνουμε τον φάκελο στην κάλπη παίρνουμε την ταυτότητά μας και φεύγουμε σαν κύριοι, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Μάλιστα, έξω από το εκλογικό κέντρο, σ’ αυτούς τους δημοσκόπους που κάνουν EXIT POLL και μας ρωτάνε τι ψηφίσαμε, τους λέμε, άλλα αντί άλλων και, μετά πάμε σπίτι να περιμένουμε τα τελικά αποτελέσματα και να γελάσουμε. Έστω για πρώτη φορά, ας γελάσουμε τελευταίοι. Όπως λέει ο λαός, είναι καλύτερα.
Ο Στέφανος επίσης είναι μια καλή λύση. Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ένας πολύ χρήσιμος σύμβουλος που θα μας πει τι να κάνουμε για να μην λαθέψουμε, καρφώσουμε και, φάμε τα μούτρα μας. Δεν πρέπει να περιμένουμε όμως, την τελευταία στιγμή γιατί και στον μπερντέ απαγορεύεται να μπούμε με άλλον, αλλά και απ’ έξω, που να τον βρεις. Αυτός είναι συνταξιούχος στην Λάρισα. Στέφανοι υπάρχουν σ’ όλη την Ελλάδα. Στα καφενεία, στα πάρκα, στα κουρέα, στα ΚΑΠΗ, την τηλεόραση. Δεν χρειάζεται να παρασύρεστε από την εμφάνιση. Ακόμα και ένας κουρέας μπορεί πρακτικά να σας βοηθήσει. Δεν πρέπει να τρώμε παραμύθι από γραβάτες και λόγια παχιά. Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό και απλό. Μπορεί, για παράδειγμα, με δύο κουβέντες, ένα γεροντάκι συνταξιούχος που τον παίρνουν συνέντευξη από καμιά πρωινή εκπομπή, ή, με απλά λόγια να σας κάνει καλά. Θυμάμαι έναν που τον ρωτήσανε να τους πει πώς πάει η πολιτική κατάσταση και αυτός τους απάντησε «Αϊ σιχτίρ». Εδώ βλέπουμε δηλαδή πως μέσα σε μια φράση, με χαρακτηριστική άνεση, χωρίς διλήμματα και κομπασμούς, χωρίς εξάρτηση και δικαιολογίες, ένας αμόρφωτος ηλικιωμένος μας δείχνει τον σωστό δρόμο. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Μπροστά. Ίσια. Με μια απλή κίνηση να στείλουμε όλους τους άλλους, πολιτικούς και μη, στον αγύριστο και έτσι να βρούμε την υγεία μας.
Για όσους είναι δύσπιστοι, παραμορφωμένοι και θέλουν επιχειρήματα επιστημονικά, όσοι είναι σκεπτικιστές, αγνωστικιστές, αναποφάσιστοι, ρομαντικοί, προτείνω να ψάξουν να βρουν τις λύσεις μέσα από το διάβασμα. Όσοι είναι περίεργοι και δεν ξέρουν, όταν αγοράζουν ένα βίντεο, ένα μίξερ, τους δίνουν και ένα προσπέκτους. Εκεί μέσα γράφει τα πάντα. Πως δουλεύει, από τι χαλάει, τι κάνει το κάθε εξάρτημα, έχει οδηγίες χρήσιμες πολύ απαραίτητες, ώστε,όσο άσχετος και να είσαι,αν το διαβάσεις,μαθαίνεις για όλα τα προγράμματα και όλες τις λειτουργίες του μηχανήματος. Τα πάντα όλα, είναι γραμμένα σε διάφορες γλώσσες, μάλιστα.
Υπάρχουν λοιπόν βιβλία, προσπέκτους, που περιγράφουν αναλυτικά και με την τελευταία λεπτομέρεια πως λειτουργεί ο άνθρωπος. Τι κάνει όταν θυμώνει, όταν τρελαίνεται, όταν στεναχωριέται, όταν χαίρεται. Πως αντιδρά όταν τον κοροϊδεύουν, όταν του λένε ψέματα, όταν πεινάει. Τι όνειρα βλέπει, γιατί τα βλέπει, πότε και, τι σημαίνουν. Ποιες είναι οι ανάγκες τους, ποιες προτεραιότητες πρέπει να έχει, τι υποχρεώσεις έχει. Είτε σαν άτομο είτε σαν μέλος μιας κοινωνικής ομάδας.
Τα βιβλία αυτά έχουν και παραδείγματα. Από όλες τις εποχές. Ο Μικρογιαννάκης για παράδειγμα, όχι ο Μαρκογιαννάκης ο υπουργός, ο άλλος, ο καθηγητής πανεπιστημίου, έχει γράψει ένα βιβλίο «Παθολογία Πολιτευμάτων» όπου περιγράφει τις «ασθένειες» που παρατηρούνται από την Τυραννία, την βασιλεία, μέχρι και την δημοκρατία, από την αρχαιότητα έως και σήμερα.
Το «Εγχειρίδιο Βλακείας» του Διονύση του Χαριτόπουλου, είναι πραγματικά ένα πολύ πρακτικό μνημόνιο που το προτείνω ανεπιφύλακτα, το οποίο αναλύει όλη την συμπτωματολογία αλλά και δίδει τον ακριβή ορισμό του βλάκα. Με πολύ έξυπνο αλλά και συνοπτικό τρόπο, μας λέει ο συγγραφέας και μας δείχνει πως έχουμε εξελιχθεί, διαχρονικά, από πού ξεκινήσαμε, και που φθάσαμε. Τι δυσκολίες περάσαμε και τι περνάμε σήμερα και δεν το μαρτυράμε, τι έχουν δει τα ματάκια μας και τι έχουν ακούσει τα αυτάκια μας, όλα αυτά τα χρόνια. Είναι μικρό βιβλίο, περιεκτικό, φτηνό,που κανονικά θα έπρεπε εμείς οι Έλληνες, να το έχουμε σαν Ευαγγέλιο. Συμπληρωματικά επειδή δεν αναφέρει καθόλου τις τσίμπλες και το κερί, και δικαιολογημένα, αφού ο άνθρωπος δεν τελείωσε την σχολή Ικάρων σαν και μένα, θα πρότεινα να πάρετε και το δικό μου βιβλίο ο οποίος σαν αεροπόρος, έχω μια πρότερη γνώση και εμπειρία πάνω σ’ αυτά τα θέματα. Αν δεν θέλετε και δεν αντέχετε τα έξοδα θα πρότεινα ως άμεση λύση να βάλετε συχνά, λίγες σταγόνες κολλύριο στα μάτια και ΩΤΥΛ στ’ αυτιά, που καθαρίζουν και τις τσίμπλες και το κερί.
Οπότε και θα βλέπετε, αλλά και θα ακούτε, καλύτερα. Επίσης μια ομπρέλα, χειμώνα-καλοκαίρι για προστασία από Chemtails, δεν θα έβλαπτε. Σε προχωρημένες περιπτώσεις VERTIGO, στις ομάδες υψηλών κινδύνων, τα βαριά δηλαδή περιστατικά, μιλάω για τους τελείως ανισόρροπους, με διαγνωσμένα και επιβεβαιωμένα συμπτώματα από ειδικούς γιατρούς, θα πρότεινα κλείσιμο σε μονάδες εντατικής θεραπείες. Σε θαλάμους αποστειρωμένης αρνητικής πίεσης. Ειδική δίαιτα με λίγα λιπαρά για να πολεμήσουμε την παχυδερμία και πολλά υγρά. Ποτό, καθόλου, γιατί πειράζει. Τα είπαμε αυτά. Θα υπάρχουν αποκλειστικές νοσοκόμες, όχι Ρωσίδες και Ουκρανίδες, γιατί αυτές είναι κομμουνίστριες και μπορεί να θέλουν να μας κάνουν προπαγάνδα. Προτείνω να μπουν εκπαιδευμένοι άνθρωποι με μεταπτυχιακά, απ’ έξω, που να επιτηρούν την πορεία μας και την θεραπεία. Να βάλουμε δηλαδή σωστούς και δίκαιους επιτηρητές. Είναι κάτι που με πείραζε από τα σχολικά μου χρόνια. Θυμάμαι όταν γράφαμε διαγωνίσματα, χωρίς επιτηρητή ο καθένας και κυρίως οι αδιάβαστοι, οι τεμπέληδες αντέγραφαν, έκλεβαν δηλαδή από τις κόλλες των έξυπνων και διαβαστερών. Οι Γάλλοι, έχουν Γάλλους επιτηρητές, οι Γερμανοί Γερμανούς, οι Βέλγοι Βέλγους και οι Σουηδοί Σουηδούς. Ο περισσότεροι απ’ αυτούς τους επιτηρητές όταν πιάνουν κάποιον να κλέβει τον τιμωρούν και τον βάζουν μέσα. Παίρνουν πίσω και τα κλεμμένα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα γιατί να έχουμε Έλληνες επιτηρητές. Δεν είναι άδικο; Οι «δικοί μας», κλέβουν πιο πολύ από τους μαθητές. Γι’ αυτό αναρωτιέμαι μήπως τελικά, πρέπει να μπούμε σε επιτήρηση. Μήπως πρέπει να έλθουν εδώ ξένοι επιτηρητές, Βέλγοι, Σουηδοί, ή Γάλλοι και όποιον πιάνουν να κλέβει να τον αποβάλλουν. Στο πειθαρχείο μπας και στρώσει. Θέλω όμως να τονίσω πως χρειάζεται αυστηρή επιτήρηση,παντού. Στα Νοσοκομεία,στα λιμάνια,στα αεροδρόμια,στους ΟΤΑ,στα δικαστήρια,στις εφορίες,στις πολεοδομίες,στα μουσεία,στο στρατό,στα πανεπιστήμια,στα κέρατά μας τα δίφορα. Όπου κινείται χρήμα,όπου υπάρχουν προμήθειες και πληρωμές να μπει ξένος επιτηρητής. Μέχρι να κερδίσουν ξανά,την εμπιστοσύνη μας οι Έλληνες. Λέω, μπας και…
Μονόκλινα δωμάτια για να μη μπορεί ο ένας να επηρεάζει τον άλλο και απαραίτητα να υπάρχει τηλεόραση και ένα βίντεο. Η τηλεόραση δεν πρέπει να είναι συνδεδεμένη με την κεραία αλλά με το VIDEO,στο οποίο γιατροί θα βάζουν να παίζουν τις κασέτες που αυτοί κρίνουν επιβεβλημένες και απαραίτητες. Αυτές θα λειτουργούν σαν φυσιολογικός ορός. Δεν θα βλέπει ο καθένας ότι θέλει, ούτε αυτά που τους ''σερβίρουν'',τα διαπλεκόμενα κανάλια. Το περιεχόμενο τους θα είναι,έργα θεατρικά, πολύ Λαζόπουλο, Μητσικόστα, Ελληνοφρένεια, ντοκιμαντέρ του National Geographic για την ζωή των ουρακοτάγκων, μπας και πάρουν τίποτα από την σοβαρότητα των Μαϊμούδων, Γιανναρά και πολύ αρχαίο ελληνικό θέατρο. Κωμωδίες, σάτιρες, αλλά και τραγωδίες. Αν και έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια τα έργα αυτά περιέχουν κείμενα διαχρονικά, με λίγα λόγια, που συμβαδίζουν με την σημερινή πραγματικότητα. Λειτουργούν ευεργετικά, συμβουλευτικά και βοηθούν στην μάθηση, στο φροντιστήριο, προληπτικής ιατρικής. Γιατί φοβάμαι πως αυτά που θα ζήσουμε στο μέλλον,θα είναι συγκριτικά, πολύ χειρότερα από τις αρχαίες τραγωδίες.
Προαιρετικά,για όποιον θέλει, συστήνω τα βιβλία της Karrey Hotrey, μιας ψυχιάτρου, βοηθού του Φρόιντ. Τα προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί εγώ τα διάβασα όταν έκανα ομοιοπαθητική θεραπεία και είδα θετικά αποτελέσματα. Ήταν την εποχή που παραιτήθηκα από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, οπότε μπορώ να ισχυριστώ και να υποθέσω ότι μια σχετική βελτίωση την είχα. Υπόθετα δεν χρειάζονται. Η Karrey Hotrey εξηγεί γιατί στην εποχή μας, το σύνολο του κόσμου είναι νευρωτικοί. Ποια είναι τα αίτια και,τι πρέπει να κάνουμε. Στο βιβλίο της «Η τυραννία των πρέπει», περιγράφει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Πως ο άνθρωπος αντιδρά και πως κινείται, «Προς τους ανθρώπους», «εναντίον των ανθρώπων» ή ''μακριά απ’ αυτούς'', και μένει μόνος του. Την ψωνίζει τελείως δηλαδή, τους γράφει όλους εκεί που δεν πιάνει μελάνι και, παίρνει τα βουνά. Μένει μόνος του, με τις κοτούλες του και, τον μπαχτσέ του. Χωρίς τηλέφωνο και τηλεόραση, κλείνεται στο καβούκι του και δεν τον νοιάζει για τίποτα. Δεν θέλει να ακούσει για κανέναν. Παλεύει μόνο για την αυτοπραγμάτωση. Πολύ δύσκολα πράγματα δηλαδή. Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Θέλει κότσια, μυαλό και ψυχή. Γι’ αυτό ανακεφαλαιώνοντας, προτείνω να μείνουμε εδώ. Όλοι μαζί και εμείς και οι άλλοι, να σηκώσουμε τα μανίκια και να αρχίσουμε τη δουλειά. Με γνώμονα το δικό μας συμφέρον και όχι το δικό τους να κάνουμε ότι χρειάζεται. Αρκεί να συνεννοηθούμε. Στο κάτω κάτω δεν ψηφίζουμε τίποτα, όλοι μαζί. Πάμε για μπάνιο. Γούστο μας και καπέλο μας. Ψέματα λένε αυτοί που υποστηρίζουν ότι είναι υποχρεωτικό. Πρώτα όμως πρέπει να κάνουμε την θεραπεία μας. Ο κανένας ξεχωριστά και ανάλογα με την περίπτωση. Διότι πάνω απ’ όλα είναι η υγεία.
Έσχατη λύση προτείνω την εφαρμογή του μέτρου, του «ΤΕΣΤ ΑΛΗΘΕΙΑΣ». Αναφέρομαι στα κανονικά ΤΕΣΤ όπου όλοι οι πολιτικοί, κατά την διάρκεια των προεκλογικών περιόδων, υποχρεωτικά, να περνούν από διαπιστευμένους και έγκυρους ανιχνευτές ψεύδους. Για να πιστέψουμε αν λένε αλήθεια ή ψέματα, παρουσία μαρτύρων, θα φοράνε διάφορα καλώδια στον εγκέφαλο, στην καρδιά και στα δάχτυλα των χεριών, από διακεκριμένους επιστήμονες, διαφόρων ειδικοτήτων και κοινωνικών τάξεων, και ανάλογα με τα αποτελέσματα των εξετάσεων, βλέπουμε και κάνουμε.
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε κατ’ αρχήν για να ικανοποιήσω μία έντονη διαρκή προσωπική παρόρμηση. Επιθυμία μου είναι να περιγράψω όπως εγώ πιστεύω, όχι προσχηματικά, αλλά πραγματικά γεγονότα τα οποία προσδιορίζουν και εμφανίζονται συχνότατα στη σημερινή μας κοινωνία. Φαινόμενα διαφθοράς, τα οποία προτιμώ να ονομάσω δολιοφθοράς αφού θεωρώ ότι γίνονται μάλλον με δόλο και όχι από ανικανότητα. Εν πάση περιπτώσει, ας δηλώσουν αυτοί, πιο από τα δύο επιθυμούν. Όλοι αυτοί, οι εμπλεκόμενοι φορείς πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Ο αντικειμενικός μου σκοπός είναι κυρίως η υπενθύμιση, αναψηλάφηση, αλλά και η ιατρική επιστημονική προσέγγιση, η ανάλυση του κάθε υπεύθυνου ατόμου και όχι η προτροπή και καθοδήγηση για μία τιμωρητική ψήφο. Θα τολμήσω να διαφωνήσω εδώ, με τον αγαπητό μου δάσκαλο Χ. Γιανναρά, ο οποίος διαρκώς στις επιφυλλίδες του κριτικάρει, σχολιάζει και προτείνει ψήφο τιμωρίας, ψήφο διαμαρτυρίας και ποινής. Πιστεύω απόλυτα ότι πρέπει να εξετάζουμε την κάθε περίπτωση, τον κάθε ένα και μοναδικό πολίτη, που βρίσκεται κλεισμένος μόνος του πίσω από το παραβάν, να εξετάσουμε την συμπτωματολογία, αλλά και την προέλευση και την αιτία όλων αυτών των παθολογικών αντιδράσεών του, ώστε να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του. Η αρρωστημένη παθογένεια της εμμονής και της συνήθειας που διακατέχει τον κάθε ψηφοφόρο πολίτη πρέπει να εξεταστεί σε βάθος όχι τόσο από τις θεωρητικές επιστήμες, αλλά από τις θετικές. Αυτές χαρακτηρίζονται από την ακρίβειά τους. Δεν κάνουν λάθος. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Οι αναλύσεις όλες,γίνονται από ακριβή όργανα υψηλής τεχνολογίας.
Ο συνειρμός, ο συμψηφισμός, η άτοπος απαγωγή, η εκδίκηση και η θεωρία του «Μη χείρον βέλτιστον» μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε. Υπάρχουν αξίες, ιδανικά, στόχοι, αλλά και άξιοι άνθρωποι, δίπλα μας. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε μακριά μας. Δογματικές συμπεριφορές, κακές γενικεύσεις, πεισματικές επαναλήψεις και εκδικητικές σκέψεις δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις πρόχειρες και δήθεν περιορισμένες αδυναμίες επιλογών μας. Δεν μας φταίνε οι άλλοι. Εμείς φταίμε. Δεν πρέπει να μας διακατέχουν φοβικά σύνδρομα. Πρέπει να μάθουμε ποιοι είμαστε; Που πάμε; Πάμε σωστά ή λάθος; Μήπως έχουμε VERTIGO; Μήπως πρέπει να ψαχτούμε σε βάθος; Να εξετάσουμε την κάθε περίπτωση χωριστά. Την κάθε απάτη χωριστά. Τον κάθε απατεώνα το ίδιο; Μήπως πρέπει να ψαχτούμε κι εμείς; Ομοιοπαθητικά; Στο τέλος κάνουμε σούμα, και παίρνουμε τις αποφάσεις μας. Το σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα λάθη τις περισσότερες φορές είναι πολύ χρήσιμα. Αποκλείοντας αυτά, οδηγούμαστε στο σωστό. Αρκεί να έχουμε πρότερη γνώση, του τι είναι λάθος. Η προσέγγιση αξίζει να γίνει με όργανα ακριβείας, αεροπορικά, σε σχηματισμό, στο «φτερό» κάποιου Στέφανου, με σκοπό μια ομαλή προσγείωση. Αλλιώς, αν συνεχίσουμε έτσι,θα ''καρφώσουμε'',100%.
Ο παθών
15 σχόλια:
Αγαπητέ παθόντα, αγαπητέ Δημήτρη Τσιμπίδη,
Μπράβο για το βιβλίο σου. Ούτε για το τζάκι, και σίγουρα ούτε για μηνύσεις προσφέρεται. Αλλοίμονο. Επέτρεψέ μου, γνωρίζοντας σε σε έναν βαθμό μέσα από το δικό σου ιστολόγιο, α) να διατηρήσω μιλώντας σου τον ενικό, όπως έκανα και κατά την επίσκεψή σου στο ιστολόγιο που συμμετέχω, πάντα με σεβασμό και εκτίμηση, μετά και την ανάγνωση των δικών σου αναρτήσεων, β) κάποιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο σου :
Μόνο αυτοί που κοιτούν τα ραδίκια ανάποδα δεν κάνουν λάθη, αν και με όσα μας συμβαίνουν, ακόμα και τότε θα προσέχουμε, φοβάμαι, να κοιτάμε το σωστό ραδίκι. Η Ζωή θεωρώ πως είναι ένα ρίσκο, μια πολεμική διαδικασία ίσως. Όμως μέχρι τώρα έχω διαπιστώσει ότι όποιος παίρνει τα ρίσκα του με καλή πρόθεση και καλή καρδιά, μπορεί βραχυπρόθεσμα να νιώθει ότι βλάπτεται και να πληρώνει το τίμημα σε μια κοινωνία ρημαδιό, κανονικά και με το «νόμο» ρημαδιό, όπως δυστυχώς διαπιστώνουμε, μακροπρόθεσμα όμως πάντα κερδίζει. Σε αυτογνωσία, δύναμη ψυχική, πείρα και θάρρος.
Αυτά που περιγράφεις, και με τον παραστατικό τρόπο που τα αποδίδεις, σε μερικά σημεία είναι τόσο τραγικά που προκαλούν άφθονο γέλιο. Τι άλλο είναι η κωμωδία παρά γεγονότα τόσο τραγικά που παύουν να είναι σοβαρά. Ειδικά αυτή η σκηνή με τα εγκαίνια του «πολιτικού γραφείου» στου Γίδα είναι το κάτι άλλο.
Και ναι, η νεοΕλληνική κοινωνία πάσχει από Vertigo, χωρίς άλλοθι όμως. Πια.
Και σίγουρα, η ανάληψη ατομικής ευθύνης είναι μονόδρομος, είναι όμως κάτι που πολλοί αποφεύγουν γιατί απαιτεί κόπο, αγώνα εσωτερικό, πόνο ίσως, αλλά οδηγεί πάντα σε απελευθέρωση απίστευτων εσωτερικών δυνάμεων. Πολλοί βέβαια, ακόμα και σήμερα, προτιμούν να ακολουθούν τους «σωτήρες» που κουνούν τις σημαίες και υπόσχονται ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι, πληρώνουν όμως το τίμημα, γιατί όποιος ακολουθεί το κοπάδι, τρώει την σκόνη στα μούτρα. Πάντα. Και δεν δικαιούται να παραπονιέται, αλλά οφείλει να αλλάξει πορεία. Και τότε αποζημιώνεται αποκτώντας την πραγματική του/μας δύναμη. Και γνώση.
Κλείνοντας για τώρα, προσθέτω ότι οι προσπάθειες μας να ανήκουμε κάπου, να πιστέψουμε κάπου, να εκφραστούμε, ακόμα κι αν μας οδηγούν στο να βρεθούμε και να νιώσουμε προδομένοι, είναι χρέος μας. Επίσης χρέος μας, είναι, να γυρνάμε την πλάτη σε όσους αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.
Να κοιτάμε μπροστά και να γελάμε με τους κλόουν του πριν, που μεταμφιέστηκαν σε αυτό που νομίζουν ότι είναι, αλλά ξέρουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ. Οι πάσης φύσεως Εφιάλτες δεν θα γίνουν ποτέ Λεωνίδας. Κι αυτό, είμαι βέβαιη, τους πονάει πολύ. Κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη τιμωρία τους.
Αυτά για τώρα. Χαιρετώ με εκτίμηση.
Καλό Βράδυ και καλή συνέχεια,
Ρίκα
Aγαπητέ κ. Τσιμπίδη
Η ανάγνωση του κειμένου μου έδωσε την εντύπωση ενός συγκροτημένου ανθρώπου, η απορροία μου είναι πως έμπλεξες με αυτήν την Ψωλαρπ@χτρα την κακομούτσουνη χοντρομπαλού εθνοπατριώτισα...χωρίς βέβαια το μουστάκι του αγαπητού φύρερ!!!
Αγαπητέ μου δυό πράγματα να ξέρεις την υπογραφή μας και την ψω-λή μας προσέχουμε που τις βάζουμε και το δεύτερο ότι όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρώνε οι "γνωστές¨κότες...πάντως τα αποτελέσματα της 6/5 πρέπει να σε δικαίωσαν και ηθικά ...πήρες το αίμα σου πίσω,και επειδή σε συμπάθησα"παλιός εννοείται συνάδελφος και εγώ σε προσκαλώ για τσίπουράκι "ολκής" στο βατοπέδι Χαλκιδικής το καλοκαίρι , πάρε το mail μου από τον blogger έχουμε να πούμε και να ανταλλάξουμε σπουδαία....κεραμμύδια.
Πώς να επαναφέρετε τον πρώην εραστή σας ακόμα κι αν φαίνεται αδύνατο.
Αφού με χώρισε ο επί τρία χρόνια αγόρι μου, μετά βίας μπορούσα να μιλήσω χωρίς να κλάψω. Ένιωσα τυφλός και δεν ήξερα τι να κάνω και ήμουν συντετριμμένος. Το πιο οδυνηρό είναι ότι ήμουν έγκυος σε αυτόν. Τον ήθελα πίσω. Έκανα τα πάντα για να τον φέρω πίσω αλλά όλα ήταν μάταια, τον ήθελα τόσο πολύ λόγω της αγάπης που του είχα, τον παρακαλούσα με τα πάντα, έδωσα υποσχέσεις αλλά αρνήθηκε. Εξήγησα το πρόβλημά μου στην αδερφή μου και μου πρότεινε να επικοινωνήσω με έναν ξόρκι που θα μπορούσε να με βοηθήσει να κάνω ένα ξόρκι για να τον φέρω πίσω, δεν είχα άλλη επιλογή από το να του δώσω μια διαδρομή. Έστειλα μήνυμα στον ξόρκι που ονομάζεται DR WALE, και με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα και ότι όλα θα πάνε καλά, και μου είπε τι χρειάζεται να γίνει και παρέχω τα απαραίτητα. Έκανε το ξόρκι και παραδόξως μέσα σε λίγες εβδομάδες με κάλεσε ο φίλος μου. Ήταν τόσο περίεργο, απάντησα στην κλήση και το μόνο που είπε ήταν ότι λυπόταν τόσο πολύ για όλα όσα συνέβησαν Ήθελε να επιστρέψουμε μαζί. Είπε επίσης ότι με αγαπούσε τόσο πολύ. Ήμουν τόσο χαρούμενος και πήγα κοντά του και έτσι ξεκινήσαμε να ζούμε ξανά μαζί ευτυχισμένοι. χάρη στον DR WALE. αν είσαι εδώ και ο εραστής σου σε απορρίπτει ή ο φίλος σου μετακόμισε σε άλλο κορίτσι, μην κλαις πια, επικοινωνήστε με τον DR WALE για βοήθεια τώρα. Εδώ η επαφή του.
WhatsApp τον στο: +2347054019402 ή
Email: drwalespellhome@gmail.com
DR WALE ΒΟΗΘΕΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΘΕΜΑΤΑ ΣΧΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΛΑΧΕΙΩΝ
Είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση όταν παίζω λαχείο και δεν κέρδισα ποτέ, ή συνεχίζω να κερδίζω χαμηλό ταμείο που δεν φτάνει τα 100 δολάρια, έχω πέσει θύμα μιας τόσο σκληρής ζωής, το μεγαλύτερο ταμείο που έχω κερδίσει ποτέ ήταν 100 δολάρια και έχω παίζω λαχείο για σχεδόν 12 χρόνια τώρα, τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά τη στιγμή που βρήκα ένα μυστικό στο Διαδίκτυο, μια μαρτυρία ενός ξόρκι που ονομάζεται DR WALE, ο οποίος βοηθά ανθρώπους σε κάθε είδους αριθμούς λαχειοφόρου αγοράς, όταν μπαίνοντας στο διαδίκτυο είδε πολλά καλά μαρτυρίες για DR WALE. τώρα είμαι περήφανος νικητής λαχειοφόρου αγοράς με τη βοήθεια του DR WALE, κέρδισα $1.000.0000.00 και το κάνω γνωστό σε όλους όσους προσπαθούν όλες τις μέρες να κερδίσουν το λαχείο, πιστέψτε με αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσετε το λαχείο. Ένα άλλο καλό νέο εδώ είναι ότι η DR WALE βοήθησε επίσης μια φίλη μου να φέρει πίσω τον σύζυγό της που την άφησε για μια άλλη κυρία. τώρα που η φίλη μου ζει ευτυχισμένη με τον άντρα της. Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την DR WALE Μέσω: WhatsApp/Viber +2347054019402 Ή Email: drwalespellhome@gmail.com
Ο DR WALE μπορεί επίσης να σας βοηθήσει να διορθώσετε αυτά τα ζητήματα
(1) Φέρνοντας πίσω τον πρώην εραστή.
(2) Θεραπεία με βότανα & Πνευματική θεραπεία.
(3) Θέλετε να προωθηθείτε στο γραφείο σας.
(4) Ξόρκι εγκυμοσύνης.
(5) Κερδίστε μια δικαστική υπόθεση.
Γεια σε όλους, είμαι τόσο γεμάτος χαρά, χάρη στον DR WALE. Ο άντρας μου με άφησε για μια άλλη γυναίκα πριν από μερικά χρόνια και ήμουν πολύ συντετριμμένος γιατί δεν του έκανα ποτέ τίποτα, έμεινα με τα δύο μου παιδιά και μια δουλειά που πληρώνει ελάχιστα. Σχεδόν τα παρατούσα μέχρι που είδα μια μαρτυρία στο διαδίκτυο για τον DR WALE και αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί του. Του εξήγησα το πρόβλημά μου και με διαβεβαίωσε ότι θα δω ένα θετικό αποτέλεσμα μετά από εβδομάδες, παραδόξως ο σύζυγός μου επέστρεψε την ημέρα μετά το ξόρκι παρακαλώντας με να τον συγχωρήσω και υποσχέθηκε ότι δεν θα φύγει ποτέ. Ο σύζυγός μου έχει επιστρέψει εδώ και οκτώ μήνες και δεν είχαμε ποτέ προβλήματα, χαίρομαι που δεν αμφισβήτησα τον DR WALE γιατί σίγουρα μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα με γρήγορη ανακούφιση, μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε μαζί του για βοήθεια τώρα στο WhatsApp/Viber: +2347054019402 ή email: drwalespellhome@gmail.com
Γεια σε όλους εδώ έξω!! Η αρραβωνιαστικιά μου η λεσβία που με άφησε επέστρεψε, θέλω να μοιραστώ τη μαρτυρία μου είναι η ευτυχία μου με όλους σας σε αυτό το site, πέρυσι η Λέσβια σύζυγός μου με άφησε για μια άλλη γυναίκα, με εγκατέλειψε μόνη και μου λείπω, αφού όλα ήταν τόσο δύσκολα για μένα επειδή την αγαπώ πραγματικά τόσο πολύ, δεν έχασα την ελπίδα μου, προσπάθησα να την πάρω πίσω όταν έψαχνα στο Διαδίκτυο και διάβαζα μαρτυρίες του Dr WALE πώς βοηθούσε τους ανθρώπους να επιστρέψουν εκεί Πρώην εραστή, είχα δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να ζητήσω βοήθεια, επικοινώνησα με τον Δρ WALE του εξηγώ το πρόβλημά μου, ο Dr WALE Εγγύησε μου να μην ανησυχώ ότι θα με βοηθήσει να κάνω ένα ξόρκι αγάπης για ανταπόδοση, που θα φέρει πίσω τη Λεσβία σύζυγό μου και θα με διαβεβαιώσει μέσα σε ένα βδομάδα, ήταν σαν μια μαγεία η γυναίκα μου που με άφησε σίγουρα επέστρεψε, δεν μπορούσα να πιστέψω όταν άφησε την άλλη κυρία και επέστρεψε κοντά μου με τόση αγάπη και φροντίδα θα είμαστε μαζί τώρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό βοήθεια που έκανε ο Δρ Γουέιλ για μένα, ένα ξόρκι αγάπης που έφερε πίσω τη γυναίκα μου. Εάν είστε εδώ και χρειάζεστε βοήθεια για να επαναφέρετε τον πρώην σας, επικοινωνήστε με τον Δρ WALE μέσω αυτού του WhatsApp/Viber: +2347054019402 Ή μέσω email: drwalespellhome@gmail.com
Αφού έμεινα σε έναν κακό γάμο για μερικά χρόνια λόγω, καθώς το σκέφτομαι, έχασα και τη δουλειά μου, έκλαιγα μέρα νύχτα και κόντεψα να τρελαθώ. Αλλά τώρα στάθηκα ξανά στα πόδια μου, ευχαριστώ πολύ τον DR WALE που μου επανέφερε την ευτυχία. Αφού διάβασα για όλα τα καλά πράγματα που έχει κάνει ο DR WALE για τους ανθρώπους, επικοινώνησα γρήγορα μαζί του και του είπα τι περνάει. Ο σύζυγός μου τότε πάντα με χτυπούσε χωρίς λόγο, πάντα προσβάλλει οτιδήποτε κάνω. Αφού τα είπε όλα αυτά στον DR WALE, μου έκανε ξόρκι και ανακάλυψε ότι ο σύζυγός μου έβλεπε κάποιον άλλο εκτός γάμου μας, γι' αυτό γυρίζει σπίτι και έψαξε για ελαττώματα. Αλλά όλα χάρη στον DR WALE που έχει αποκαταστήσει τα πάντα ξανά στο κανονικό. Ο σύζυγός μου ζήτησε συγχώρεση από εμένα και το αφεντικό μου στον εργασιακό μου χώρο μου ζήτησε να επιστρέψω στη δουλειά. Συνιστώ επίσης τον DR WALE σε όποιον χρειάζεται βοήθεια. επικοινωνήστε με τον DR WALE Μέσω WhatsApp/Viber: +2347054019402 ή E-Mail: drwalespellhome@gmail.com
Μερικές φορές συμβαίνουν σκατά στους γάμους μας, αλλά δεν θα διαρκέσουν πάντα όταν παλεύουμε για να τους φτιάξουμε, είχα πρόβλημα με τον γάμο μου Ιούλιος 2021 ήταν μια τρομερή εμπειρία που κόντεψα να χάσω τον γάμο μου, ο σύζυγός μου νόμιζε ότι απατούσα γιατί πάντα δέχομαι κλήσεις από τη δουλειά προσπάθησα να τον κάνω να καταλάβει ότι είναι απλώς οι συνάδελφοί μου, δεν με πίστεψε ποτέ ότι υπέβαλε αίτηση διαζυγίου και τα χαρτιά είχαν βγει, ήταν σαν όνειρο για μένα, αλλά ήταν μια πραγματικότητα που έπρεπε να τον σταματήσω γιατί Τον αγαπώ, ήταν ένας όμορφος γάμος και δεν μπορούσα καν να φανταστώ να φύγω από το γάμο μου, έπρεπε να ζητήσω βοήθεια από τον DR WALE, του εξήγησα την κατάστασή μου και φυσικά με βοήθησε, μου ετοίμασε ένα ξόρκι αγάπης και με διαβεβαίωσε για ασφάλεια, Ο σύζυγός μου σταμάτησε το διαζύγιο και με αγάπησε ξανά, Γι' αυτό είμαι εδώ για να πω στους ανθρώπους για τον DR WALE και πώς με βοήθησε. Εάν αντιμετωπίζετε προβλήματα γάμου και σχέσης, επικοινωνήστε μαζί του στο WhatsApp/Viber του: +2347054019402 Ή Email: drwalespellhome@gmail.com
Ο σύζυγός μου μάζεψε από το σπίτι για να ζήσει με μια άλλη κυρία που γνώρισε στο Διαδίκτυο και μου έστειλε χαρτιά διαζυγίου. Δεν ήθελα διαζύγιο λόγω της αγάπης που έχω για τον άντρα μου, δεν θέλω να διαλυθεί η οικογένειά μου. Υποψιαζόμουν ότι η γυναίκα χρησιμοποίησε ξόρκι για να δέσει τον άντρα μου, ώστε να μην μπορεί να επιστρέψει στην οικογένειά του. Έψαχνα για συμβουλές για το πώς να κερδίσω ξανά τον σύζυγό μου και βρήκα ένα σχόλιο που λέει ότι η DR WALE τη βοήθησε να ανακτήσει τον σύζυγό της μετά από αρκετούς μήνες χωρισμού και πήρα τον αριθμό WhatsApp του DR WALE που υπήρχε στο σχόλιο και WhatsApp +2347054019402 τον για το πρόβλημά μου και μου απάντησε και με βοήθησε να ανακτήσω τον σύζυγό μου μέσα σε μια εβδομάδα και αυτή τη στιγμή ο σύζυγός μου είναι πίσω μαζί μου και είναι ακόμα πιο στοργικός και περιποιητικός. Μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε με τον DR WALE για βοήθεια στο WhatsApp/Viber του: +2347054019402 ή στο email: drwalespellhome@gmail.com Ο DR WALE είναι το κατάλληλο άτομο για να επικοινωνήσετε σχετικά με τα προβλήματα της σχέσης ή του γάμου σας και θα σας βοηθήσει να επαναφέρετε τον πρώην σας και είμαι πολύ χαρούμενος που μαρτυρεί την καλή του δουλειά
Γεια σας θεατές στο διαδίκτυο, είμαι εδώ για να μοιραστώ τη μαρτυρία μου για το πώς με βοήθησαν να πάρω πίσω τη γυναίκα μου. Ήμουν απατεώνας και η γυναίκα μου με έπιασε πολλές φορές. Προσπάθησα να φτιάξω τον εαυτό μου και κάθε φορά κατέληγα να απατώ ξανά και ξανά. Υποθέτω ότι δεν κατάλαβα τι σήμαινε για μένα μέχρι που με άφησε μόνη. Άρχισα να βρίσκω έναν τρόπο να την επαναφέρω, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί τέλεια μέχρι που βρήκα ένα άρθρο για τον DR WALE που βοήθησε πολλούς ανθρώπους παγκοσμίως να επαναφέρουν τις σχέσεις τους. Επικοινώνησα μαζί του στον αριθμό του WhatsApp μέσω +2347054019402 και με διαβεβαίωσε ότι η γυναίκα μου θα επιστρέψει κοντά μου μέσα σε μερικές εβδομάδες με τα δυνατά μαγικά του και πλήρωσα κάποιο ποσό ευρώ για τα υλικά που χρειάζονται για την εργασία. Παραδόξως, η γυναίκα μου επέστρεψε στο σπίτι μετά από μερικές εβδομάδες λέγοντας ότι εξακολουθεί να με αγαπά και ορκίστηκα να μην την απατήσω ποτέ πια. Όλα χάρη στον DR WALE. WhatsApp/Viber: +2347054019402 ή drwalespellhome@gmail.com
Καλημέρα σε όλους, είμαι εδώ για να μεταδώσω αυτά τα καλά νέα σε ολόκληρο τον κόσμο για το πώς επέστρεψα τον πρώην σύζυγό μου. Όλα ξεκίνησαν όταν ο σύζυγός μου με απάτησε με μια άλλη γυναίκα χωρίς να γνωρίζει ότι η γυναίκα είναι μάγος, η γυναίκα κάνει ένα ξόρκι στον άντρα μου που έκανε τον άντρα μου να αλλάξει τα συναισθήματά του για μένα και τα παιδιά και διέλυσε τον πενταετή γάμο μας. Ήμουν μπερδεμένος και αγχωμένος από τους πόνους της ανύπαντρης μητέρας, έτσι τηλεφώνησα σε μια φίλη και της εξήγησα τις προκλήσεις του γάμου μου, μου έδωσε οδηγίες και με οδήγησε να επικοινωνήσω με αυτόν τον σπουδαίο ισχυρό ξόρκι που ονομάζεται DR WALE, Ο κύριος λόγος για τον οποίο έδωσε οδηγίες να επικοινωνήσω με την DR WALE ήταν επειδή τον τελευταίο καιρό έχει διαβάσει μερικές μαρτυρίες στο διαδίκτυο που κάποιοι έχουν γράψει για τον ισχυρό ξόρκι DR WALE και ήμουν τόσο ευχαριστημένος και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από αυτόν, πράγμα που έκανε τέλεια δουλειά κάνοντας ένα ξόρκι στον άντρα μου και χρησιμοποιώ τις δυνάμεις της άλλης γυναίκας που τον έκαναν να επιστρέψει σε μένα και να εκλιπαρεί για συγχώρεση. Δεν θα σταματήσω να δημοσιεύω το όνομά του στο διαδίκτυο λόγω της καλής δουλειάς που κάνει. Για όλους με προβλήματα γάμου, ζητήματα διαζυγίου, χαμένο εραστή ή οποιοδήποτε θέμα που σχετίζεται με τη σχέση, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το WhatsApp/Viber: +2347054019402 ή με email: drwalespellhome@gmail.com
Ο γάμος μου για είκοσι χρόνια ευλογημένος με τρία παιδιά ήταν έτοιμος να καταρρεύσει επειδή ο αγαπημένος μου σύζυγος είπε ότι είχε κουραστεί από την ένωσή μας και ήθελε να χωρίσουμε χωρίς λόγο, ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε βγήκα έξω για βοήθεια, μετά από έξι μήνες αναζήτησης βοήθειας χωρίς αποτέλεσμα, συνάντησα τελικά τον DR WALE, έναν πνευματικό άνθρωπο ευλογημένο από τους θεούς του με μια υπερφυσική δύναμη να επιλύει διάφορα προβλήματα της ζωής. Του εξήγησα την κατάστασή μου, ο DR WALE μου είπε ποιο ήταν το πρόβλημα και μου είπε τι έπρεπε να κάνει, ακολούθησα τις οδηγίες του και μετά από μια εβδομάδα ο άντρας μου γύρισε σπίτι μετά από έξι μήνες και έσκισα το χαρτί διαζυγίου και σήμερα ζούμε σε ειρήνη. Εάν έχετε κάτι που σας ενοχλεί στη ζωή σας και θέλετε μια γρήγορη και αξιόπιστη λύση, επικοινωνήστε με τον DR WALE θα έχετε έναν λόγο να μοιραστείτε τη μαρτυρία του όπως εγώ. επικοινωνήστε με το Whatsapp/Telegram: +2347054019402 ή drwalespellhome@gmail.com
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βοήθεια που μου προσέφερε ο Δρ Ουέιλ και το έβδομο πνεύμα όταν είχα ένα πρόβλημα με τον γάμο μου. Είμαι παντρεμένος εδώ και έξι χρόνια και με τον άντρα μου αγαπάμε πολύ ο ένας τον άλλον. Μετά από τρία χρόνια γάμου ο άντρας μου άλλαξε ξαφνικά, είχε σχέση με μια κυρία έξω, το παρατήρησα τότε προσευχόμουν για θεϊκή παρέμβαση. Το πράγμα έγινε πιο σοβαρό που έπρεπε να το συζητήσω και με τη φίλη μου, προσευχήθηκα όμως ο άντρας μου να μην εγκαταλείψει την παράξενη γυναίκα. Ο άντρας μου μόλις ήρθε σπίτι μια μέρα. Πήρε μερικά ρούχα και άφησε εμένα και τα παιδιά για την ερωμένη του. Εκείνη τη στιγμή ήμουν μπερδεμένη μη γνωρίζοντας τι να κάνω ξανά γιατί έχασα τον άντρα μου και τον γάμο μου επίσης. έψαχνα για βοήθεια στο Διαδίκτυο, είδα πολλούς ανθρώπους να μοιράζονται μαρτυρία για το πώς ο DR WALE και τα επτά πνεύματα τους βοηθούν με τα συζυγικά τους προβλήματα, έτσι επικοινώνησα μαζί του μέσω του WhatsApp +2347054019402 και του είπα το πρόβλημά μου και μου είπαν να να είστε ήρεμοι που ήρθα στο σωστό μέρος όπου μπορώ να το επιστρέψω στον άντρα μου μέσα στις επόμενες είκοσι μία ημέρες. Μου είπε τι πήγε στραβά με τον άντρα μου και πώς συνέβη. ότι ο γάμος μου θα αποκατασταθεί. Προς μεγάλη μου έκπληξη Πριν από τις είκοσι μία μέρα ο άντρας μου ήρθε στο γραφείο μου παρακαλώντας με γονατιστός να βρω ένα μέρος στην καρδιά μου να τον συγχωρήσω. Δεν μπορούσα να πιστέψω στην αρχή νόμιζα ότι ονειρευόμουν. Ο σύζυγός μου υποσχέθηκε ότι δεν θα με απατήσει ποτέ ξανά και επιστρέψαμε πιο ήρεμοι και ευτυχισμένοι μαζί. φίλοι μου που διαβάζουν αυτό τώρα, η περίπτωσή σας δεν είναι και η χειρότερη, γιατί δεν κάνετε μια δοκιμή στον DR WALE και τα επτά πνεύματα.. Κάνουν εκπλήξεις.. Ξέρω ότι δεν θα το μετανιώσετε. Μπορεί να φτιάξει τη σχέση σας με τον πρώην σύντροφό σας. Ευχαριστώ τον Θεό που χρησιμοποίησε τον DR WALE για να σώσει τον γάμο μου. επικοινωνήστε μαζί του μέσω WhatsApp/Viber: +2347054019402 ή email: drwalespellhome@gmail.com
Είμαι εδώ για να δώσω μαρτυρία για το πώς πήρα πίσω τον άντρα μου. Ο άντρας μου με άφησε χωρίς λόγο πριν από τέσσερα χρόνια. Μετακόμισε με μια άλλη γυναίκα, ένιωσα να αυτοκτονήσω, η ζωή μου έγινε πολύ πικρή και θλίψη. Στη συνέχεια, μια μέρα, ένας φίλος μου μου είπε για έναν εξαιρετικό ξόρκι που είναι πολύ καλός και είπε ότι του έδωσε κάποιους τυχερούς αριθμούς που έπαιξε σε μια κλήρωση και κέρδισε. Τελευταία φορά που έλεγξα ήξερα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τον φίλο μου πριν, οπότε όταν μου είπε ότι το ξόρκι τον βοήθησε να κερδίσει, πίστεψα τα λόγια του. Μου είπε ότι ο DR WALE θα φέρει πίσω την ευτυχία μου χωρίς να κοιτάξω πού αλλού μπορώ να απευθυνθώ στον DR WALE. Χρησιμοποίησα το ξόρκι που μου έδωσε και μέσα σε μια εβδομάδα αργότερα έλαβα μια κλήση από τον αγαπημένο μου σύζυγο. Μου ζήτησε συγγνώμη και επέστρεψε σε μένα. Μου έδωσε ακόμη και μερικά γλυκά δώρα ως μέσο αποζημίωσης. Είμαι πολύ χαρούμενος τώρα. Σας ευχαριστώ DR WALE, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του μέσω
WhatsApp/Viber/Telegram: +2347054019402 ή email: drwalespellhome@gmail.com
Μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα όπως π.
(1) Αν θέλεις τον πρώην σου πίσω.
(2) χρειάζεστε διαζύγιο στη σχέση σας.
(3) Θέλετε να προωθηθείτε στο γραφείο σας.
(4) Θέλετε γυναίκες και άνδρες να τρέχουν πίσω σας.
(5) Αν θέλεις παιδί.
(6) Θέλεις να είσαι πλούσιος.
(7) Θέλετε να δέσετε τον άντρα και τη γυναίκα σας για να είναι δικοί σας για πάντα.
(8) Εάν χρειάζεστε μια οικονομική θέση.
(9) Μπορεί να σε κάνει έγκυο.
(10) Μπορεί να σας θεραπεύσει από οποιεσδήποτε ασθένειες.
Πληγώθηκα και ράγισα όταν προέκυψε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στον γάμο μου πριν από έξι μήνες, μεταξύ εμένα και του συζύγου μου. τόσο τρομερό που πήγε την υπόθεση στο δικαστήριο για διαζύγιο. είπε ότι δεν ήθελε να μείνει ποτέ ξανά μαζί μου και ότι δεν με αγαπούσε πια. Έτσι μάζεψε έξω από το σπίτι και έκανε εμένα και τα παιδιά μου να περάσουμε έντονους πόνους. Προσπάθησα όλα τα δυνατά μου μέσα για να τον πάρω πίσω, μετά από πολλή ικεσία, αλλά όλα μάταια. Και επιβεβαίωσε ότι πήρε την απόφασή του και δεν ήθελε να με ξαναδεί. Έτσι ένα βράδυ, καθώς επέστρεφα από τη δουλειά, συνάντησα έναν παλιό μου φίλο που ρώτησε τον άντρα μου. Του εξήγησα τα πάντα, οπότε μου είπε ότι ο μόνος τρόπος να πάρω πίσω τον σύζυγό μου είναι να επισκεφτώ έναν ξυλουργό, γιατί πραγματικά λειτούργησε και σε αυτόν. η εμπιστοσύνη και η πίστη που έχω σε αυτό ο φίλος μου με κάνει να παίρνω τα λόγια του στα σοβαρά, του είπα να μου επικοινωνήσει με το άτομο που τον βοηθά, Στη συνέχεια μου έδωσε τον DR WALE WHATSAPP ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: +2347054019402. Έτσι το επόμενο πρωί, έστειλα ένα μήνυμα στον DR WALE. Μιλήσαμε και οι δύο και με διαβεβαίωσε ότι θα πάρω πίσω τον άντρα μου μέσα σε μια εβδομάδα. Τι καταπληκτική δήλωση, ο Δρ Γουέιλ μου είπε όλα όσα πρέπει να κάνω. Παραδόξως, ο σύζυγός μου, ο οποίος δεν με πήρε τηλέφωνο τους τελευταίους έξι μήνες, μου τηλεφώνησε για να με ενημερώσει ότι επέστρεφε. Τόσο εκπληκτικό!! Έτσι γύρισε την ίδια μέρα, με πολλή αγάπη και χαρά, και ζήτησε συγγνώμη για το λάθος του και για τον πόνο που προκάλεσε σε εμένα και στα παιδιά μας. Τότε από εκείνη την ημέρα, η σχέση μας ήταν τώρα πιο δυνατή από ό,τι ήταν πριν. Θα σας συμβουλέψω εκεί έξω εάν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα, επικοινωνήστε με τον DR WALE, σας δίνω 100% εγγύηση ότι θα σας βοηθήσει.. WhatsApp: +2347054019402 ή Email: drwalespellhome@gmail.com
Δημοσίευση σχολίου